บทที่ 55 เจ้าเด็กคนนี้ช่างเหลือเกินจริงๆ
“กิจจาเองคงถึงเวลาที่จะต้องเผชิญหน้ากับทุกสิ่งด้วยตัวของเธอเอง ไหนๆกิจจาก็เป็นทายาทของตระกูลเล็กโต ตอนนี้เธอเองก็4ขวบแล้ว จะต้องเริ่มวางแผนเพิ่มคาบเรียนให้แล้วล่ะ ให้กิจจาอย่านมซะก็ไม่เลวนะเธอไม่ต้องห่วงหรอก บ้านพักริมทะเลมีทุกอย่างพร้อม ไม่ทำให้เธอต้องลำบากหรอกว่างๆไม่มีไรทำเธอก็อ่านหนังสือซะบ้าง พวกหนังสือพัฒนาจิตใจ จะได้ไม่เกิดเรื่องทำให้ตระกูลเสื่อมเสียชื่อเสียง”
คำพูดของบุริศร์ทำให้เขมิกาถึงกับทรุดลงไปนั่งอยู่ที่พื้น
นรมนไม่มีแม้แต่ความเห็นใจ ทั้งหมดนี้ใครทำคนนั้นก็รับไป ในอดีตนั้นเขมิกากาทำไว้กับนรมนไว้อย่างไร ตอนนี้ก็แค่มีดอกเบี้ยเพิ่มมาก็แค่นั้นเอง
เขมิกาโดนลากออกไป
บุริศร์มองนรมนแล้วพูดเสียงทุ้มว่า “ตอนนี้ก็อยู่ต่อได้แล้วใช่ไหม?”
นรมนอึ้งไปเล็กน้อย
“คุณทำแบบนี้ก็เพื่อที่จะให้ฉันอยู่ต่อ?”
“แน่นอน”
“เพื่ออะไรคะ?”
ถามคำถามนั้นออกไป นรมนพึ่งรู้สึกแปลกๆ แต่จะย้อนเวลากลับไปก็ไม่ได้แล้ว
บุริศร์จับมือเธอแน่น พลางพูดเบาๆว่า “ฉันคิดว่าเธอจะรู้เหตุผลซะอีก”
นรมนเหมือนกับถูกไฟช็อตยังไงอย่างนั้น อยากจะดึงมือตัวเองกลับมา แต่กลับทำไม่ได้ มือของบุริศร์แน่นอย่างกับคีมเหล็กที่หนีบมือเธอไว้แน่น
แววตาของเขาเฉียบละแหลมคม
“นรมน คุณไม่คิดจะบอกผมจริงๆหรอ?”
สายตาของเขาเหมือนมีพลังพิเศษที่สามารถมองทะลุ(มองออก) ทำให้นรมนไม่สามารถที่สู้หน้าสบสายตาตาเขาได้
“คุณกำลังพูดเรื่องอะไรคะ?ฉันฟังไม่ค่อยเข้าใจ คุณบุริศร์คะ ระหว่างเราจริงๆแล้วมันก็ไม่มีอะไรอยู่แล้วนี่คะ คุณต่างที่โมโหแทนฉัน ตอนนี้ก็ยังมาพูดจาแปลกๆอีก อย่าทำให้คนอื่นฟังแล้วเข้าใจผิดสิคะ”
“ใครเข้าใจผิด?คนอื่นที่ว่าน่ะใครกัน?รเมศหรอ?พวกคุณเป็นอะไรกันหรอ?”
บุริศร์อยู่ก็อารมณ์ขึ้น
คำถามของเขาทำเอานรมนถึงกับอึ้งไป แต่พูดเสียงต่ำตอบกลับไป “ฉันกับรเมศเราเป็นแค่เพื่อนกัน”
“รเมศ?สนิทกันขนาดนั้นเลย?ถ้างั้นผมจะให้คุณเรียกผมว่าบุริศร์เฉยๆบ้างได้ไหม?”
บุริศร์ได้คืบจะเอาศอก
นรมนขมวดคิ้ว พยายามจะดึงมือตัวเองออกมาพลางพูดว่า “คุณบุริศร์คะ เราไม่ได้สนิทกันขนาดนั้นนะคะ”
“ไม่สนิท?นรมนใครจะพูดกับผมแบบนี้ก็ได้นะ แต่คุณเท่านั้นจะพูดแบบนี้ไม่ได้!ก็ได้ คุณไม่เรียกผมแบบนั้นก็ได้แต่ยังไงซะไม่ช้าก็เร็วต้องมีสัวันที่ผมจะทำให้คุณเห็นความจริงใจและจริงจังของผมก่อนที่จะถึงตอนนั้นคุณห้ามไปจากเมืองชลธีเด็ดขาด อยู่ในเมืองชลธีนี้คุณจะทำอะไรก็ได้ ไม่ว่าคุณต้องการอะไรผมจะหามาให้คุณ ขอเพียงแค่คุณไม่ไปไหนก็พอ”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แค้นรักสามีตัวร้าย
หล่อนบอกพฤกษ์ได้ย่ะนังนรมน โง่ซ้ำซาก...
อ้าว ขอตุลยาให้ช่วย แล้วทีงี้ทำไมไม่กลัวคนแอบมองจะรู้ว่าขอให้คนอื่นช่วย ไม่สงสัยเลยเว้ยว่าอาจจะมีกล้องซ่อนอยู่เพื่อแอบดูตัวเอง แทนที่จะขอมือถือใหม่มาใช้ สรุป ตอนนี้ไม่มีโทรศัพท์ โทรขอความช่วยเหลือไม่ได้...
โอ๊ย มีปัญญาบอกพฤกษ์ให้ไปบอกสามีได้ แต่ไม่ยอมบอกเค้าว่ามีคนส่งข้อความมาและคนๆนั้นน่าจะอยู่ในสถานพักฟื้นนี่แหล่ะ แล้วจะยังไง ตัวเองจะปกป้องลูกๆและแม่สามีได้ไง แต่งเรื่องได้ไม่เมคเซ้นส์เลย แต่เราว่าดูแล้วเหมือนไปก๊อปเรื่องอื่นมาแล้วเปลี่ยนชื่อคนเอา แล้วไอ้เรื่องที่เอามามันคงใช้บอทแปลมาอีกที เพราะนอกจากภาษาแหม่ง ๆ ยังใช้สรรพนามมั่ว เดี๋ยวเธอเดี๋ยวเขา เดี๋ยวเรียกลูกว่าคุณเดี๋ยวเรียกหนู เดี๋ยวเรียกยายเดี่ยวเรียกย่า ฯลฯ ถ้าคนเขียนหรือแปล มันไม่น่าจะผิดตรงจุดนี้...
นี่กอีกจุดที่ไม่สมจริง นรมนควรจะรีบบอกบุริษร์ตั้งแต่ต้น ไม่ใช่โอ้เอ้ ทำนั่นทำนี่ตั้งนาน เพราะก็ต้องเข้าใจสิว่าพ่อก็ทุกข์ใจเรื่องลูกหาย...
รู้ว่ามันฆ่าสามีและวางยาลูกคนเล็ก แต่ก็ทำเฉย เก็บมันไว้ใกล้ชิดกับลูกอีกคน ปล่อยให้มันสร้างฐานอำนาจมากขึ้นๆ แถมไม่แอบบอกลูกด้วยว่าต้องระวังอีนี่ อ่านแล้วงงตรรกะ...
น่าแบ่งคนเป็นสองกลุ่มตั้งแต่ต้น ตัวเองกับไมค์พาคนบุกบ้าน ค้นหาตัวนรมน อีกกลุ่มให้คนสนิทไมค์ซึ่งเป็นเจ้าถิ่นพาไปรับตัวแม่กับลูกออกจากรพ. ไม่งั้นอย่างเลวสุดคือเอาลูกและแม่ออกจากรพ. ได้แล้ว ให้ไมค์พาไปค้นบ้าน ช่วยนรมนออกมาด้วย ลองคิดตามความเป็นจริง พอรเมศรู้ว่าพาคนออกจากรพ.แล้ว มันก็ต้องเอะใจแล้วว่าต้องรีบเปลี่ยนที่ซ่อนนรมน รเมศมันก็ไม่น่าโง่นิ เป็นถึงเจ้าพ่อแถบนั้นได้...
แล้วแทนที่จะบอกลูกน้องว่ารเมศไว้ใจไม่ได้ ขังนรมนไว้และจะวางยากมล ก็ไม่บอกอีก แถมไม่เรียกตำรวจ ไม่ขอกำลังเสริม ทั้งๆที่รู้ว่าเลขากำลังจะโทรสั่งคนที่รพ. คือ ไม่คิดเหรอว่าอาจจะหนีออกจากรพ.ไม่ทัน...
กรูจะบ้า แอบเข้ามาคนเดียวอีกแล้ว ไหนว่ารวยมากมีอำนาจมาก ทำไมอนาถาจัง...
ป้าโอก็ใบ้ไว้ชัดมากนะ พระเอกฉลาดก็น่าจะสงสัยว่านางเป็นแม่แท้ ๆ หรือเปล่า พอฟังแม่พูดแล้ว อาจจะว่านางโอวางยาแม่บุริศร์ พอคลอดเด็กผู้หญิงมาก็แอบเปลี่ยนกับแฝดของตัวเอง เพราะงี้ถึงได้รักพระเอกกับน้องมากๆ แต่ก็งงว่าทำไมวางยากิจจา และทำร้ายกานต์ นั่นหลานแท้ๆนี่หว่า...
จะบ้าตาย ทำไมไม่ถามป้าโอว่าลูกอยู่ที่ไหน นักเขียนหลับเหรอ ชั้นงงมาก เขียนเรื่องได้แบบ เรื่องไม่คงเส้นคงวา เปลี่ยนรายละเอียดกลางทาง มีช่องโหว่เต็มไปหมด...