แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 550

บทที่ 550 ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย

รถวิ่งต่อไปตามทิศทางที่กำหนดไว้แล้ว

ตอนที่นรมนรู้สึกตัวอีกครั้ง เธออยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย

เธอมองไปรอบๆ ไม่มีใครเฝ้าเธอ และเธอก็ปกติดี จึงลุกขึ้นนั่ง

ภาพก่อนที่จะหลับไปอยู่ต่อหน้า

นรมนขมวดคิ้ว ในใจเกิดความสงสัย เลิฟ ไม่ใช่คนของ ประธานเคน หรือ

หรือว่าทั้งหมดนี้เป็นแผนร้าย

หรือว่าเลิฟ พาเธอมาหา ประธานเคน

แต่ถ้ามาหา ประธานเคน ต้องใช้วิธีลึกลับอย่างนี้หรือ อีกอย่างมีอะไรถึงพูดกันตรงๆ ไม่ได้ ต้องทำให้เธอสลบ คำถามมากมายผุดขึ้นในหัวของนรมน

เธอลุกขึ้นเดินไปมา พบว่านอกจากของที่นำมาจากบ้านโพนี่ไม่อยู่กับตัวแล้ว ของอย่างอื่นยังอยู่ นรมนไม่อาจเข้าใจพฤติกรรมของ เลิฟ อดไม่ได้ที่จะเปิดประตูเดินออกไป

ที่นี่เป็นคฤหาสน์หลังเดี่ยว หันหน้าหาทะเล แต่ไร้เงาของคน

นรมนเดินออกจากห้องถึงรู้ว่าข้างนอกยังมีการ์ด จำนวนไม่น้อย ด้วยกำลังของเธอคนเดียวยากที่จะเอาชนะพวกเขาได้

เวลานี้เอง เลิฟก็เดินเข้ามา “คุณนายบุริศร์ ตื่นแล้วหรือครับ”

“ เลิฟ นายทำอย่างนี้หมายความว่ายังไง” สีหน้านรมนไม่ค่อยดี

ตั้งแต่ป่วย ดูเหมือนเธอจะถูกกระทำตลอด ไม่ว่าจะเป็น ตรินท์หรือ เลิฟ ตอนนี้ ก็จัดการเธอได้ง่ายดาย

เธอเกลียดสภาพปวกเปียกอย่างนี้เหลือเกิน และยิ่งรู้สึกเกลียดสภาพที่เป็นฝ่ายถูกกระทำเป็นที่สุด ความรู้สึกถูกบีบในกำมือของคนอื่นทำให้เธอรู้สึกไม่ปลอดภัย

แม้แต่ตัวเองยังปกป้องไม่ได้ เธอจะปกป้องเด็กๆ และคุณท่านตระกูลโตเล็กได้อย่างไรกัน

เหมือนจะรู้ว่านรมนโกรธ ยิ้มให้เธอ “คุณนายบุริศร์ ผมไม่มีเจตนาเป็นศัตรูกับคุณ ไม่ต้องกังวลเกินไป”

“จริงหรือ ไม่มีเจตนาแล้วทำไมพาฉันมานี่ล่ะ นายต้องการทำอะไรกันแน่ รีบบอกฉันมา เราคุยกันรู้เรื่องก็คุย ตกลงกันไม่ได้ก็แยกกันไป ทำไมต้องทำอย่างนี้”

“คงจะไม่ได้ครับ คุณนายบุริศร์ ช่วงนี้คุณต้องอยู่ที่นี่ ไปไหนไม่ได้ทั้งนั้น ไม่ต้องห่วง ผมจะดูแลอาหารให้อย่างดี จะทำให้คุณพอใจทุกอย่างเท่าที่ทำได้ แต่ถ้าอยากไปจากที่นี่ ไม่ได้ครับ” คำพูดของ เลิฟ ทำให้นรมนโมโหทีเดียว

“นี่เป็นความคิดของนายหรือความคิดของ ประธานเคน”

“ คุณนายบุริศร์อย่าถามอีกเลย ต่อไปคุณจะเข้าใจเอง ผมรู้คุณนายบุริศร์สุขภาพไม่ค่อยดี ผมเตรียมยาให้แล้ว ไม่ต้องห่วง ผมไม่มีทางทำร้ายคุณ”

เลิฟ วางยาลงบนโต๊ะ

นรมนมองดู ใช่ยาที่ โพนี่สั่งให้เธอ แต่ตอนนี้เธอไม่อยากกิน

“ฉันอยากเจอ ประธานเคน”

“ขอโทษครับ คุณนายบุริศร์ เรื่องนี้ผมทำไม่ได้” เลิฟพูดเชิงขอโทษ

นรมนกังวลใจมาก

เจตต์เกิดเรื่อง บุริศร์เป็นตายไม่รู้ หายตัวไป กิมจิก็เหมือนจะเปลี่ยนเป็นอีกคนหนึ่ง ถึงกับยิงเธอ เรื่องราวทั้งหมดนี้แปลกประหลาดเหลือเกิน เธอไม่มีทางนั่งเฉยๆ อยู่ที่นี่ รอฟังข่าวอย่างเดียว

“งั้นเรื่องไหนที่นายทำได้”

นรมนไม่ร้อนรน มอง เลิฟ เย็นชา

เลิฟ เห็นเธอเป็นอย่างนี้ ไม่รู้ว่านรมนกำลังคิดอะไร จึงพูดขึ้น “ถ้าเป็นเรื่องกินอยู่ของคุณนายบุริศร์ ผมทำได้”

“งั้นนายไปได้ ตอนนี้ฉันไม่อยากเห็นหน้านาย”

นรมนพูดจบก็หันหลังให้

เลิฟ ทำหน้าไม่ถูก แต่ไม่ได้พูดอะไร ถอยออกไป นรมนนึกไม่ถึงว่าเขาจะรับฟังเธอง่ายขนาดนี้ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เธออยู่ลำพังในห้องอีกครั้ง นรมนมองไปทั่วๆ ที่นี่ไม่ได้ติดตั้งกล้องวงจรปิด แต่หลังออกจากห้อง ข้างนอกมีกล้องจับตามองทุกที่ หรือพูดได้ว่านอกจากความเป็นส่วนตัวของตัวเอง ที่นี่ทุกซอกมุมอยู่ภายใต้การควบคุมของคนอื่น นรมนไม่รู้ว่าควรจะขอบคุณที่อีกฝ่ายเคารพตนเองหรือไม่ เพียงแต่รู้สึกน้อยใจมาก

สภาพร่างกายของเธอไม่ยอมให้เธออยู่นี่นานเกินไป

สภาพของเธออยากจะฟื้นฟูจนแข็งแกร่งที่สุดดูเหมือนจะเป็นไปไม่ได้ แต่รอข่าวอยู่ที่นี่ หรือรอจนมีคนมาช่วย นั่นไม่ใช่สไตล์ของเธอ ควรทำอย่างไรดี

นรมนกระวนกระวายใจมาก

ช่วงเช้าผ่านไปอย่างรวดเร็ว

โพนี่ฟื้นขึ้นพบว่านรมนหายไปแล้ว ร้อนใจแทบตาย สั่งให้คนของตัวเองออกหาข่าวของนรมน เมื่อรู้ว่าเธอออกจากเมืองชลธีไปแล้ว ก็กังวลใจมาก รีบโทรไปหาป้อง

เมื่อป้องรู้เรื่องสภาพร่างกายของนรมน ส่งคนไปแกะรอยตามสถานที่บุริศร์หายตัวไป แต่ก็ไม่เจอร่องรอยของนรมน จำต้องบอกข่าวที่นรมนหายตัวไปกับธรณี

ธรณีร้อนใจมาก สั่งให้คนของตัวเองออกตามหานรมนเช่นกัน

ไม่นาน ทั้งเมืองชลธีก็ตึงเครียดอีกครั้งเพราะการหายตัวไปของนรมน แต่ทั้งหมดนี้นรมนไม่รู้เรื่องแม้แต่นิดเดียว เธอถูกขังเหมือนนกในกรง ร้อนใจแทบแย่ แต่ไม่มีใครสักคนมาพูดอะไรกับเธอ

นรมนรู้ว่าเธอไม่อาจทนอย่างนี้ต่อไปได้

ตอนนี้อยากจะหนีไปจากที่นี่ ดูท่าต้องมีชั้นเชิง

คิดถึงตรงนี้ ตั้งใจทุบแก้วที่อยู่ตรงหน้าแตก นรมนกรีดร้อง แล้วสลบไป รู้ข่าวนรมนสลบก็รีบเข้ามา

“เกิดอะไรขึ้น บอกให้พวกนายดูแลเธอดีๆ ไง”

เลิฟ ระเบิดอารมณ์ ไม่เหมือนท่าทางเคารพนบนอบที่อยู่ต่อหน้านรมนสักนิด