แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 57

บทที่57 พี่ชายเก่งที่สุดเลย

บุริศร์ไม่ได้สนใจว่าบนใบหน้าของพฤกษ์นั้นแสดงอารมณ์อย่างไรตอนนี้ในใจของเขาไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ถูกแทนที่ด้วยเรื่องของกานต์ไม่เว้นแม้แต่เรื่องที่ข้อมูลลับบริษัทรั่วไหล

“คุณบุริศร์ แล้วข้อมูลลับของบริษัทที่รั่วไหลไปนั้นเราจะจัดการยังไงล่ะครับ？”

ไม่ง่ายเลยที่พฤกษ์จะปรับอารมณ์กลับมาได้ ในเวลานี้เกิดความลังเลไม่แน่ใจเล็กน้อย เพราะในตอนแรกวางแผนไว้ว่าจะให้ทางตำรวจจัดการกับเรื่องนี้ แต่ตอนนี้ดูท่าแล้วคงจะเป็นไปไม่น่าจะไหว ยากที่จะทำให้คนเชื่อมั่นได้จริงๆ

บุริศร์ก้มหน้าครุ่นคิดไปครู่นึงแล้วพูดขึ้นว่า “รีบนำเอกสารทุกอย่างที่รั่วไหลออกไปนั้น ไปยื่นเรื่องจดลิขสิทธิ์ ผมจะทำให้ไอ้พวกที่ขโมยเอกสารไปนั้นเอาไปแต่ใช้อะไรไม่ได้เสียเงินเท่าไหร่ไม่ว่าแต่ที่สำคัญคือเรื่องเวลา รีบไปจัดการซะยิ่งเร็วได้เท่าไหร่ได้ยิ่งดี แต่ถ้าจัดการไม่ได้ยังไงก็ทำยังไงก็ได้ให้เกิดความเสียหายให้น้อยที่สุด แต่ถ้าหากว่าทำอะไรไม่ได้แล้วจริงๆ หายแล้วก็หายไป ตระกูลเล็กโตเราคงไม่เป็นไรหรอกกะอีแค่เงินแค่นี้ ถ้าหากว่าเป็นกานต์เจ้าเด็กน้อยคนนั้นทำจริงๆ ก็ถือเป็นการให้เขาฝึกฝีมือไปล่ะกัน”

ฟังจากน้ำเสียงของบุริศร์ที่ไม่ค่อย นั้นทำให้พฤกษ์อดแอบรู้สึกเป็นห่วงไม่ได้

ถ้าหากว่ากานต์เป็นลูกของบุริศร์จริงๆแล้วบุริศร์มีท่าทางที่หลงลูกและตามใจลูกขนาดนี้ ไม่รู้ว่าตระกูลเล็กโตนั้นจะทนได้สักกี่วันกัน？

แน่นอน พฤกษ์ไม่กล้าที่จะถามออกไป เขาจึงรีบถอยออกไปจัดการกับงานที่บุริศร์ได้มอบหมายไว้ให้ในทันที

ในขณะที่พฤกษ์เดินออกไป บุริศร์ก็รู้สึกร้อนใจขึ้นมาทันทีเขาอยากรู้มันซะตอนนี้เลยว่าเขาและกานต์ตกลงแล้วเป็นอะไรกันแน่เขารีบวิ่งกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อที่จะหาใบตรวจครรภ์ของนรมนออกมาดู ไม่ว่าจะดูยังไงก็รู้สึกปิติยินดียิ่งนัก

นรมนไม่รู้ว่าตอนนี้บุริศร์รู้สึกอย่างไร เธออยู่บนเตียงคนไข้นั่งมองทิพย์และกานต์ที่กำลังทานข้าวอยู่อย่างมีความสุข

“หม่ามี๊ครับ ผมได้ยินมาว่า เราไม่สบายตรงไหนก็ให้บำรุงตรงนั้นครับ ผมตั้งใจให้ป้าทิพย์ซื้อขาหมูมาให้หม่ามี๊ด้วย หม่ามี๊ทานเยอะๆนะครับ”

กานต์คีบขาหมูใส่ถ้วยให้นรมน และมองเธออย่าง

นรมนก้มมองเขาพลางพูดชมว่า “ลูกชายแม่เก่งที่สุดเลย”

“แน่นอนอยู่แล้วก็ ก็ผมเป็นเสื้อคลุมของหม่ามี๊นี่หน่า”

กานต์พูดออกมาอย่างมีความสุข

“ใช่แล้วลูกเป็นเสื้อคลุมหนังของแม่ และกมลก็เป็นเสื้อคลุมขนฟูของแม่ด้วยเหมือนกัน”

นรมนไม่ได้คิดอะไรกับคำพูดประโยคเมื่อครู่นั้นแต่กลับทำให้กานต์นิ่งไป

“หม่ามี๊ครับผมคิดถึงน้องแล้วผมวิดีโอคอลกับน้องได้ไหม？”

เวลาที่อเมริกาตอนนี้ก็ถือว่าโทรหาได้ นรมนมองดูลูกชายเป็นเช่นนี้ รู้สึกปวดใจเล็กน้อย ตลอดเวลาที่ผ่านมากานต์คอยดูแลกมลมาโดยตลอด การมายังเมืองชลธีครั้งนี้ก็เป็นเพราะเขาไม่วางใจให้เธอมาคนเดียว ถึงได้ตามมาแต่ในใจก็ยังคิดถึงและเป็นห่วงกมล

“ได้สิลูก แต่อย่านานเกินไปล่ะรู้ไหม？”

“รู้ครับ”

กานต์หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างดีใจตื่นเต้นสุดขีด รีบกดวิดีโอคอลหากมลทันที

ไม่นาน อีกฝั่งก็กดรับสาย ใบหน้าที่สวยงามของกมลก็ปรากฎขึ้น

“พี่！”

เสียงของกมลใสแจ๋วเหมือนกับลูกแก้วหล่นลงใส่จานกระเบื้องยังไงยังงั้น ฟังแล้วสบายหู ทำให้กานต์มีรอยยิ้มขึ้นมาได้