แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 570

บทที่ 570 คุณไม่เล่นตามกฎจริงๆ

“ใคร? มาทำอะไรที่นี่?”

หลังจากนรมนเข้ามาในโรงพยาบาล ก็มีพยาบาลสาวคนหนึ่งออกมาขวางทางนรมนทันที

“ฉันมาหายมราช”

นรมนมองพยาบาลสาวตรงหน้า คิดว่าตอนที่ออกมาก่อนหน้านี้ไม่นานยังไม่มีพยาบาลสาวคนนี้เลย ตอนนี้พยาบาลสาวคนเดิมกลับมาเหรอ?

โรงพยาบาลเดิมทีที่ค่อนข้างร้างมาก ตอนนี้แทบจะแออัด มีผู้ป่วยเพิ่มขึ้น และมีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยบางส่วนและอื่นๆ ด้วย

ถ้าไม่ใช่ความทรงจำอันยอดเยี่ยมของนรมน เธอจะคิดว่าตัวเองมาผิดที่

พยาบาลสาวได้ยินนรมนเรียกยมราชอะไรบางอย่าง คิ้วก็ขมวดเข้าหากัน

“ว่ายังไงนะคะ? คุณเรียกคุณหมอว่ายมราชได้ยังไง ควรเรียกคุณหมอมิลิน”

นรมนถึงได้รู้ว่ายมราชชื่อมิลิน

“คุณหมอมิลิน? โอเค ฉันมาตามหาคุณหมอมิลิน”

“คุณได้นัดไว้ไหม? ถ้าไม่ได้นัดก็พบไม่ได้ค่ะ คุณหมอมิลินยุ่งมาก”

พยาบาลสาวพูดจบก็ให้เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยมาไล่นรมนไป

นรมนถอนหายใจแล้วพูดขึ้น “ฉันมีนัดกับเธอวันที่สาม เพื่อนฉันที่ชื่อมายด์ก็อยู่ที่นี่ด้วย”

“มายด์?”

พยาบาลสาวขมวดคิ้วอีกครั้ง มองสำรวจนรมน แล้วพูดอย่างเย็นชา “รอก่อนนะคะ”

พูดจบเธอก็เดินเข้าไปทันที

หลังจากพยาบาลสาวเข้าไปแล้ว ด้านนอกก็เริ่มเกิดความวุ่นวาย บางทีคนของเมืองใต้ดินอาจจะตามออกมาแล้ว นรมนรู้สึกกังวลอยู่บ้าง

ขณะที่นรมนรู้สึกว่าตัวเองจะโดนเปิดโปงต่อหน้าคนเหล่านั้น พยาบาลสาวก็เดินออกมา

“เข้ามาสิคะ”

นรมนถึงได้แอบโล่งใจ

นภดลมองไปรอบๆ พูดขึ้นเสียงทุ้ม “แปลกจัง? ทั้งๆ ที่พวกมันตามมาได้แล้ว ทำไมไม่กล้าเดินหน้าต่อ?”

นรมนตกตะลึงเล็กน้อย มองซ้ายขวาอย่างไม่รู้ตัว ถึงได้พบว่ามุมรอบๆ มีคนของเมืองใต้ดินอยู่ทุกที่เลย

เธอยิ้มเยาะเล็กน้อยแล้วพูดขึ้น “พวกมันไม่กล้า ไปกันเถอะ เราเข้าไปกัน”

พูดจบ นรมนก็เดินเข้าไปก่อน

นภดลไม่รู้เหตุผล แต่ก็ตามเข้าไป ขณะที่พวกเขาเข้าไป ก็มีเงาหนึ่งปีนขึ้นบนกำแพงโรงพยาบาล และเข้าไปในโรงพยาบาลอย่างรวดเร็ว

พยาบาลสาวพานรมนมาถึงห้องทำงานของยมราช

เธอกำลังศึกษาบางสิ่งบางอย่าง กำลังหมกมุ่นเต็มที่ ไม่ได้สังเกตเลยว่านรมนและคนอื่นๆ มาถึงแล้ว และมายด์กำลังรับใช้อยู่ข้างๆ ตอนที่เห็นนรมนกลับมา หางตาก็เกิดความเซอร์ไพรส์

“ฉันกลับมาแล้ว”

นรมนยิ้มนิดๆ ให้กับมายด์ รอยยิ้มหวานและอบอุ่นนั้นทำให้มายด์รีบเบนสายตาหนี

เธอรู้สึกว่าตัวเองแย่สุดๆ

บางทีเจตต์กับบุริศร์กำลังรอนรมนคนนี้ไปช่วยอยู่ แต่เธอกลับให้นรมนไปสอนแก้วตา นี่เธอเห็นแก่ตัวเกินไปหรือเปล่า?

ยิ่งคิดแบบนี้ มายด์ก็ยิ่งไม่กล้ามองนรมน

นรมนเดินไปข้างหน้า ย่อตัวลูบหน้าเธอแล้วพูดขึ้น “ขอโทษนะ ฉันไม่ได้สั่งสอนแก้วตา แต่คุณไม่ต้องกังวล เธอจะได้รับบทเรียนที่เธอควรได้รับ ฉันแค่ไปช่วยเพื่อนฉันเจตต์เอาไว้ก่อน”

“เขาเป็นยังบ้าง?”

มายด์รีบพูดถึง

นรมนเห็นเธอเป็นห่วงเจตต์อย่างมาก ก็พูดขึ้นเสียงทุ้ม “ไม่ค่อยดี ขาเป๋สองข้าง มีเลือดทั่วทั้งร่างกาย แต่ไม่ถึงแก่ชีวิต ฉันให้เขากลับเมืองชลธีไปก่อนแล้ว เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปส่งด้วย”

มายด์ได้ยินสถานการณ์เลวร้ายของเจตต์ก็ขอบตาแดงอย่างอดไม่ได้

เธอมันแย่สุดๆ เลยไม่ใช่เหรอ?

เพื่อความคับข้องใจของตัวเอง ไม่คิดว่าเธอจะทำให้เจตต์คนคนนั้นกลายเป็นคนขาเป๋!

ถ้าเธอให้นรมนไปช่วยเขาตั้งนานแล้ว เจตต์จะไม่เป็นแบบนี้ใช่หรือเปล่า?

มายด์กัดปากตัวเองทันทีและไม่ยอมปล่อย

นรมนเห็นเธออารมณ์แปลกๆ ก็รีบพูดขึ้น “นี่คุณทำอะไร? มันไม่เกี่ยวกับคุณ คุณอย่าทำแบบนี้ เจตต์จะไม่เป็นอะไร คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ ถ้าคุณไม่วางใจ กลับไปถึงเมืองชลธีฉันจะพาคุณไปหาเขาโอเคไหม?”

“โอเค”

มายด์พยักหน้า

นรมนมองไปที่ยมราช เห็นเธอเหมือนกำลังทำการทดลองอะไรบางอย่าง ก็ไม่ได้รบกวนเธอ เธอให้นภดลนั่งลง ตัวเองก็จับมือมายด์มาดูซ้ายขวาแล้วพูดขึ้น “ยังโอเคใช่ไหม? เธอได้ทำอะไรคุณหรือเปล่า?”

มายด์ส่ายหน้า

นรมนดึงมายด์มานั่งข้างๆ

เด็กผู้หญิงคนนี้เงียบมาก บางทีเพราะพูดไม่ได้ เธอมักจะเงียบเป็นพิเศษ หลายๆ ครั้งทำให้คนไม่ได้สังเกตเห็นการมีอยู่ของเธอ

นรมนมองเธอ ในใจก็รู้สึกเศร้าอยู่บ้าง

“ถ้ากลับไปถึงเมืองชลธีแล้วไม่มีที่ไป มาอยู่กับฉันก็ได้นะ ในบ้านฉันมีเด็กสามคน เป็นเพื่อนคุณได้”

มายด์ตกตะลึงนิดหน่อย หางตาชุ่มชื้นเล็กน้อย

เธอเป็นเด็กกำพร้าคนหนึ่ง ตอนนี้น้องสาวเพียงคนเดียวก็มีคนรับเป็นลูกบุญธรรมแล้ว พูดตามตรง เธอไม่รู้จริงๆ ว่าตัวเองควรไปที่ไหน เมื่อนรมนพูดแบบนี้เธอก็ประทับใจมาก แต่เธอก็ยังส่ายหน้า

“คุณมีที่ไปเหรอ?”

มายด์พยักหน้า

“ก็ได้ ถึงตอนนั้นฉันจะไปส่งคุณ”

ครั้งนี้ มายด์ก็ไม่ได้แสดงออกอะไร

ในที่สุดยมราชก็ยุ่งจนเสร็จแล้ว ถึงได้พบว่าในห้องทำงานมีคนเพิ่มขึ้นสองคน

ตอนที่เธอเห็นนภดล ดวงตาก็เป็นประกายทันที