แค้นรักสามีตัวร้าย นิยาย บท 591

บทที่ 591 ฉันคือผู้ชายของคุณ

“คือ แม่คะ แม่ชิมปลาเก๋าราดซอสจานนี้ดูสิคะ อร่อยมากเลย”

นรมนรีบเข้าไปไกล่เกลี่ย

คุณนายตระกูลโตเล็กยิ้ม แต่เป็นยิ้มผิวเผินไม่จริงใจ

“ลูกกินเถอะ ช่วงนี้น้ำตาในเลือดแม่สูง กินหวานไม่ได้”

นรมนเจออุปสรรค ก็ค่อนข้างไม่รู้จะทำอย่างไร

นี่เป็นครั้งแรกที่เธออยู่ร่วมกับคุณนายตระกูลโตเล็กแบบนี้หลังจากกลับประเทศมา รู้สึกความเห็นเข้ากันไม่ได้จริงๆ

สีหน้าบุริศร์เปลี่ยนไปเล็กน้อย พูดขึ้นเรียบๆ “ช่วงนี้แม่น้ำตาลในเลือดแม่ไม่ดี ผมว่าต่อไปให้ป้องมาดูแม่หน่อยดีกว่า อาหารในวันนี้มีแต่หวานๆ ถ้าแม่กินไม่ได้ ให้พ่อบ้านไปทำให้แม่แยกดีกว่า”

ความหมายของประโยคนี้ชัดเจนมาก

นรมนรู้สึกค่อนข้างประหลาดใจ

บุริศร์ให้ความเคารพคุณนายตระกูลโตเล็กมาตลอด ไม่เคยใช้น้ำเสียงแบบนี้มาก่อน ยิ่งไม่เคยปฏิบัติกับคุณนายตระกูลโตเล็กแบบนี้ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

คุณนายตระกูลโตเล็กชะงักไปสักพัก มองบุริศร์ จู่ๆ ก็ยิ้มแล้วพูดขึ้น “เดี๋ยวนี้ป้องลูกป้องภรรยาขนาดนี้เชียวเหรอ แค่แม่ไม่กินปลาเก๋าราดซอสที่นรมนให้เหรอ? ลูกถึงขนาดนี้เลย? ทำไม? ลูกจะไล่แม่ออกไปเหรอ?”

“แม่พูดเอง ผมต้องดูแลภรรยาให้ดี ยังไงนรมนอยู่กับผมก็ได้รับความทุกข์มาไม่น้อย แล้วแม่ก็พูดเองว่าช่วงนี้น้ำตาลในเลือดแม่ค่อนข้างสูง ผมก็แค่ทำตามสิ่งที่แม่พูด”

ประโยคนี้ของบุริศร์ทำให้คุณนายตระกูลโตเล็กไม่ค่อยพอใจ

“ไม่เป็นไรๆ น้ำตาลในเลือดแม่สูง ไม่กินก็ไม่กิน มีของที่กินได้อยู่แล้วล่ะ ยังมีหน่อไม้อยู่ไม่ใช่เหรอ? อันนี้แม่กินได้นะคะ”

นรมนรีบเกลี้ยกล่อมอีกครั้ง ตักหน่อไม้ให้คุณนายตระกูลโตเล็ก

คุณนายตระกูลโตเล็กมองนรมน ยิ้มเรียบๆ แล้วพูดขึ้น “ลูกสะใภ้กตัญญูกว่าลูกชายเยอะเลย”

“ลูกชายไม่กตัญญูเท่าลูกสะใภ้ มันเป็นคำพูดโบราณ แม่นี่โชคดีจริงๆ นะครับ ลูกสะใภ้กตัญญูแบบนี้ แม่ก็พอใจแล้วใช่ไหมครับ?”

พอบุริศร์พูดแบบนี้ออกไป คุณนายตระกูลโตเล็กก็มองเขาอีกครั้งแล้วพูดขึ้น “ก็ใช่”

พูดจบคุณนายตระกูลโตเล็กก็ก้มหน้าทานอาหารเงียบๆ

อาหารมื้อหนึ่งค่อนข้างกระอักกระอ่วน

คุณนายตระกูลโตเล็กทานเสร็จก็กลับห้องไปแล้ว

นรมนถึงได้โล่งอก เธอมองบุริศร์ ถามขึ้นอย่างไม่ค่อยเข้าใจ “คุณทะเลาะกับแม่เหรอ?”

“เปล่า”

บุริศร์ยิ้ม เห็นได้ชัดว่าสีหน้าตอนมองคุณนายตระกูลโตเล็กไม่ค่อยเหมือนตอนนี้

“แล้วทำไมคุณพูดกับแม่แบบนี้? พูดอะไรกำกวม กลับตาลปัตร เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”

“ไม่มีอะไร แค่ไม่อยากเห็นคนอื่นตำหนิคุณ”

คำพูดบุริศร์ทำให้นรมนอึ้งเล็กน้อย จากนั้นก็ยิ้มพูดขึ้น “จริงๆ แม่ก็ไม่ได้พูดอะไร ฉันไม่รู้จริงๆ ว่าช่วงนี้น้ำตาลในเลือดแม่ค่อนข้างสูง ฉันไม่ได้คิดอย่างรอบคอบ”

“น้ำตาลในเลือดเธอปกติมาก เมื่อวานฉันเพิ่งให้รายงานสุขภาพเธอไปเมื่อวาน”

บุริศร์ไม่ให้เกียรติคุณนายตระกูลโตเล็กเลยสักนิด

นรมนตกตะลึงอีกครั้ง

“ทำไม? ฉันทำไม่ดีตรงไหนเหรอ? หรือจะบอกว่าที่ฉันไปตามหาคุณที่เมือง A เธอไม่พอใจ?”

นรมนไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ คุณนายตระกูลโตเล็กถึงทำแบบนี้กับเธอ เว้นแต่จะเป็นเพราะเรื่องที่เธอไปช่วยบุริศร์ที่เมือง A ด้วยตัวเอง

แต่นั่นก็เพื่อบุริศร์ไม่ใช่เหรอ?

บุริศร์มองนรมน ยิ้มแล้วพูดขึ้น “ไม่ต้องเดาหรอก บางทีแม่ฉันอาจจะอยู่ช่วงหมดประจำเดือนน่ะ”

“คุณพูดอะไรซี้ซั้ว หมดประจำเดือนตอนนี้มีที่ไหนกันล่ะ”

“บางทีวัยหมดประจำเดือนเธออาจจะยืดออกไปก็ได้ เอาล่ะ อย่าไปสนใจแม่ฉันเลย กินเสร็จแล้วฉันออกไปเดินเล่นข้างนอกกับคุณดีไหม?”

บุริศร์เปลี่ยนหัวข้อทันที

นรมนพยักหน้า

ทั้งสองลุกขึ้นไปลานบ้านด้านหลัง

คฤหาสน์หลังเก่าของตระกูลโตเล็กถึงแม้จะมีดอกไม้หลายชนิดในสวนดอกไม้ แต่ลานบ้านด้านหลังก็ยังมีดอกไม้และโขดหินที่สวยงามมาก

นรมนและบุริศร์มาถึงศาลาก็นั่งลง มองปลาคราฟในบ่อด้านล่าง แล้วพูดเสียงทุ้ม “หวังจริงๆ ว่าปลาคราฟพวกนี้จะขจัดโชคร้ายเราไปได้ ตั้งแต่นี้เป็นต้นไปให้ครอบครัวเรามีราบรื่น”

“แน่นอน!”

บุริศร์กุมมือนรมน

นรมนพิงอ้อมอกเขา โอบเอวเขาเบาๆ แล้วพูดขึ้น “ฉันรู้สึกว่ากลับมาในครั้งนี้ เหมือนทุกคนเปลี่ยนไปหมดเลย คุณ ตรินท์ แล้วก็แม่ รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างพวกคุณ ความรู้สึกที่ไม่สบอารมณ์เป็นพิเศษ”

“คุณคิดมากแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะ มีฉันอยู่ ใครก็รังแกคุณไม่ได้”

“ฉันไม่กลัวใครรังแกหรอก และแม่ก็ดีกับฉันแบบนั้น เธอจะรังแกฉันได้ยังไง? คุณน่ะ อย่าแต่งงานจนลืมแม่สิ เธอจะเสียใจนะ”

คำพูดนรมนทำให้บุริศร์ยิ้มแล้วพูดขึ้น “คุณไม่กลัวฉันฟังคำพูดแม่แล้วจะทำไม่ดีกับคุณเหรอ?”

“คุณไม่ทำหรอก”

เรื่องนี้นรมนก็ยังเชื่อใจ

อย่าว่าแต่บุริศร์จะทำไม่ดีกับตน คุณนายตระกูลโตเล็กก็ไม่มีวันทำไม่ดีกับตนเหมือนแม่สามีที่ชั่วร้ายแน่นอน

แต่บุริศร์ไม่ได้พูดอะไร

นรมนมองบุริศร์ แล้วพูดขึ้น “ฉันอยากไปเยี่ยมเจตต์ ถ้าคุณไม่มีเวลา ฉันไปเองได้นะ”

“ฉันไปเป็นเพื่อนคุณดีกว่า ฉันให้พฤกษ์ยกโครงการใหญ่โครงการหนึ่งของบริษัทฮัวยูกรุ๊ปจำกัดให้ตระกูลรัตติกรวรกุลแล้ว เป็นการตอบแทนที่เขาช่วยชีวิตฉัน”