แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 162

ฉีเทียนเห้าไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่มองท่านย่าลั่วด้วยสายตาเย็นชา

ลั่วเหอซิ่งเห็นสถานการณ์เยี่ยงนี้ ในใจพลันรู้สึกมีลางสังหรณ์ไม่สู้ดี

หรือว่า...

ไม่ ไม่มีทาง!

ตระกูลลั่วของพวกเขาไม่เห็นด้วย ต่อให้ลั่วเสี่ยวปิงอยากจะตัดขาดกับตระกูลลั่วก็ไม่มีทางทำได้

ต่อให้เป็นลูกสาวที่ออกเรือนไปแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงกตัญญูผู้อาวุโสบ้านแม่ก็เป็นเรื่องที่ถูกต้องตามทำนองคลองธรรมเช่นกัน

พอคิดแบบนี้ ลั่วเหอซิ่งจึงเดินขึ้นหน้า มองไปยังลั่วเสี่ยวปิง “พี่เสี่ยวปิง ไม่ว่าจะอย่างไร ตระกูลลั่วก็เป็นบ้านแม่ของท่าน ต่อให้ก่อนหน้านี้มีสิ่งใดไม่ถูกต้อง แต่เรื่องนี้เกี่ยวพันกับความสุขชั่วชีวิตของท่านพี่ ท่านพี่จะเลอะเลือนมิได้ดอกนะ”

ถึงลั่วเสี่ยวปิงจะไม่รู้ว่าฉีเทียนเห้าคิดจะทำอะไร แต่พอลั่วเหอซิ่งพูดแบบนี้ นางทนไม่ไหวพูดออกไปจนได้

“จะเลอะเลือนมิได้? ไม่เลอะเลือนคือยกสินสอดให้พวกเจ้า?” ลั่วเสี่ยวปิงยิ้มเย็น มองลั่วเหอซิ่งด้วยสีหน้าประชดประชัน “ลั่วซิ่วฉายสมเป็นวิญญูชนมีการศึกษา ยุงหน้าร้อนยังไม่กล้ากัดหน้าเจ้าเลย”

ลั่วเหอซิ่งยังงุนงงในคำพูดของลั่วเสี่ยวปิง พอรู้ตัวสีหน้าก็เขียวคล้ำทันที

ยุงยังไม่กล้ากัด มิใช่บอกว่าเขาหน้าหนาดอกรึ?

โดนว่าหน้าหนา เป็นใครก็ไม่มีทางตีสีหน้ายิ้มอยู่ได้ แต่ตอนนี้ลั่วเหอซิ่งกลับหาคำพูดมาย้อนไม่ได้

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นสีหน้าลั่วเหอซิ่ง จากเดิมที่ตั้งใจว่าจะดูอยู่เงียบๆ ดูว่าพวกเขาคิดจะก่อกวนอะไร แต่ตอนนี้ในเมื่อพวกเขากล้าคิดจะแย่งสินสอดนาง งั้นนางก็ไม่ต้องรอต่อไปแล้ว

เรื่องบางเรื่อง จัดการให้เรียบร้อยเร็วหน่อย ชีวิตก็สุขสบายเร็วหน่อย

พอคิดได้อย่างนี้ ลั่วเสี่ยวปิงหมุนตัวกลับห้อง และหยิบใบยืนยันทะเบียนบ้านของตนออกมาจากในสเพซ และเดินออกมา

พอเห็นความสนใจของทุกคนมุ่งมาที่ตนเอง ลั่วเสี่ยวปิงหยิบใบทะเบียนบ้านในมือ พูดขึ้นช้าๆว่า “บัดนี้ทะเบียนบ้านของข้าอยู่ที่หมู่บ้านต้าซิ่ง เป็นครัวเรือนหญิงในหมู่บ้าน มิเกี่ยวข้องอันใดอีกกับบ้านเก่าตระกูลลั่ว”

ลั่วเสี่ยวปิงในตอนนี้อดดีใจไม่ได้กับความหละหลวมของระบบทะเบียนบ้านของราชวงศ์ต้าชิ่ง

ขอเพียงตัดขาดสัมพันธ์กับบ้านแม่ สตรีที่ไม่มีพ่อแม่พี่น้องและตัดขาดสัมพันธ์แล้ว ต่อให้ออกเรือนแล้วก็สามารถตั้งครัวเรือนหญิงได้

แน่นอน สตรีที่ตั้งครัวเรือนหญิงคือไม่มีบ้านแม่ ถ้าถูกรังแกที่บ้านสามีก็ไม่มีใครช่วยออกหน้าให้ และสตรีในยุคนี้โดยมากพึ่งพาอาศัยบ้านแม่ เลยไม่มีใครตั้งครัวเรือนหญิง

แต่สถานการณ์อย่างลั่วเสี่ยวปิง การตั้งครัวเรือนหญิงกลับสบายตัวไปเยอะ

จากนั้นพอลั่วเสี่ยวปิงเอาทะเบียนบ้านนี่ออกมา ลั่วเหอซิ่งที่ปกติมีความคิดมากมายที่สุดในตระกูลลั่วเดิมกลับทนไม่ได้ก่อน

“ไม่ เป็นไปไม่ได้ ของเจ้าต้องปลอมแน่”

ระหว่างพูด ลั่วเหอซิ่งก็จะเข้ามาแย่ง

เพียงแต่ลั่วเหอซิ่งยังไม่ทันได้เข้าใกล้ลั่วเสี่ยวปิง ก็โดนฉีเทียนเห้าขวางกั้นไว้ก่อน

ฉีเทียนเห้าสูงกว่าลั่วเหอซิ่งหนึ่งช่วงหัวได้เลย เขาเดินมายืนขวางหน้าลั่วเหอซิ่ง ทำเอาลั่วเหอซิ่งตกใจจนถอยหลังไป เกือบสะดุดล้ม สภาพลั่วเหอซิ่งเลยดูอนาถอยู่หลายส่วน

“ในหยาเหมินมีทะเบียนบ้านสำรอง ต่อให้เจ้าฉีกมันทิ้ง ข้าก็จะทำใหม่ได้อยู่ดี” ลั่วเสี่ยวปิงพูดเสียงเรียบ

โดนฉีเทียนเห้าขวางกั้นอย่างน่าอนาถ และยังโดนลั่วเสี่ยวปิงเปิดโปงความคิดตนอีก สีหน้าลั่วเหอซิ่งเลยยิ่งดูน่าเกลียดและมาดร้าย