แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 161

เพียงในเวลานี้ มีคนสองคนหามกล่องแดงใหญ่เดินเข้ามา

ด้านหลังสองคนนั่น ก็มีตามเข้ามาอีกหลายคน ในมือพวกเขาหากมิได้หามกล่อง ก็ถือของเข้ามา ของทุกชิ้นล้วนแต่ใช้ผ้าไหมสีแดงห่อไว้

นี่ ดูแล้วเหตุใดคล้ายสินสอดเยี่ยงนี้?

ในตอนที่ทุกคนกำลังตกใจกัน ฉีเทียนเห้าเอ่ยขึ้น “พี่ป้าน้าอาทั้งหลายต่างก็เห็นแล้ว ถึงห้าปีก่อนข้ากับเสี่ยวปิงจะเคยได้แต่งงานอย่างเป็นทางการภายใต้สักขีพยาน และได้ทำใบสมรสไว้ แต่กลับมีคนไม่อยากเห็นภรรยาข้ามีความสุข วันนี้ข้าจึงอาศัยงานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่นี้นำสินสอดมาเติมให้ และบอกกล่าวแด่ทุกคนว่าวันที่หกเดือนหน้าที่หมู่บ้านต้าซิ่งจะเป็นวันที่ข้าและเสี่ยวปิงจะจัดงานแต่งขึ้นใหม่ ถึงเวลาขอเชิญทุกคนมาร่วมดื่มสุรามงคลกัน”

ฉีเทียนเห้าพูดรัวๆ ชาวบ้านต่างตกใจก่อน ไม่นานก็ได้สติ พากันเข้ามาร่วมยินดีกับลั่วเสี่ยวปิงและฉีเทียนเห้า

และกับเมื่อต้องเผชิญหน้าเสียงหนวกหูโวยวายข้างหน้านี่ ลั่วเสี่ยวปิงกลับยืนงุนงงจับต้นชนปลายไม่ถูก

พวกเขามิได้แต่งงานกันหลอกๆหรือไง? ทำไมต้องจัดสินสอดมามากมายเอิกเกริกขนาดนี้?

อีกอย่าง วันที่หกเดือนหน้านางต้องแต่งงานแล้ว? เหตุใดตัวนางเองถึงไม่รู้ล่ะ?

ถึงก่อนหน้านี้จะเตรียมตัวทำพิธีกราบไหว้ฟ้าดินต่อหน้าทุกคนหนึ่งครั้ง เพื่อจะได้เป็นการยืนยันให้กับเด็กทั้งสองคน แต่ตั้งแต่ฉีเทียนเห้าเอาใบสมรสเก่านั่นออกมา นางไม่ได้ล้มเลิกความคิดไปแล้วหรือไง?

ใบสมรสยังมี งั้นการกราบไหว้ฟ้าดินดูเหมือนจะไม่ได้สำคัญขนาดนั้นแล้ว น่าจะเป็นอย่างนี้...นะ?

“เทียนเห้าเอ้ย ไม่คิดว่าเจ้าจะปิดบังข้ามาหลายวันก็เพื่อวันนี้ เจ้านี่ช่างดียิ่ง” สีหน้าพึงพอใจของจางเต๋อหวัง ความไม่พอใจกล่าวโทษก่อนหน้านี้เพราะฉีเทียนเห้าไม่เคยปรากฏตัวหายไปเป็นปลิดทิ้ง

ลั่วเสี่ยวปิง “...” เกิดอะไรขึ้น?

ทำไมเหมือนท่านปู่ผู้ใหญ่บ้านก็รู้ว่าวันที่หกเดือนหน้าตนจะแต่งงาน? ขนาดตัวเอกอย่างนางยังไม่รู้เลย?

“เสี่ยวปิงเอ้ย ก่อนหน้านี้ที่หมู่บ้านเมี่ยวเจีย เทียนเห้าให้ข้าช่วยเลือกฤกษ์งามยามดีให้วันหนึ่งมิมิใช่รึ? เพราะมีเรื่องของอานอานเลยทำให้ล่าช้าออกไป ไม่ได้เลือกสักที ช่วงก่อนเทียนเห้าเลยมาหาข้าให้ช่วยดูให้หน่อย ข้าคิดว่าวันที่หกเดือนหน้าเป็นวันดี เลยจัดการกำหนดให้พวกเจ้าเลย” จางเต๋อหวังเห็นลั่วเสี่ยวปิงดูยังงุนงงอยู่ คิดไปว่านางคงจะโดนความสุขที่ถาโถมใส่อย่างไม่ทันรู้ตัวจนมึนงง เลยพูดอธิบายอย่างสุขใจ

ลั่วเสี่ยวปิง “....”

หรือว่าคำพูดที่ฉีเทียนเห้าพูดที่หมู่บ้านเมี่ยวเจียไม่ใช่แค่คำพูดลอยๆ เพื่อจัดการปิดปากและคำครหา?

ทำไมฉีเทียนเห้ายังไปหาผู้ใหญ่บ้านหาฤกษ์หายามอีกล่ะ? ก็มีใบสมรสปลอมแล้วไม่ใช่หรือไง?

ถึงแม้จะพยายามเตือนตัวเองอย่าคิดจริง เรื่องพวกนี้ก็แค่แสดงละคร แต่วินาทีนี้ลั่วเสี่ยวปิงกลับรู้สึกว่าตนเริ่มหายใจติดขัดขึ้นมา หัวใจก็เต้นเร็วแรงขึ้น มองดูสายตาของฉีเทียนเห้าเริ่มมีแววเคว้งคว้าง

วินาทีนี้นางก็เริ่มมองไม่ออกแล้วเหมือนกัน

“เสี่ยวปิง หลานเขยช่างดียิ่ง สินสอดเหล่านี้อีกเดี๋ยวย่าจะให้คนนำไปเก็บที่บ้านเดิม รอวันที่หกเดือนหน้า เจ้าก็แต่งออกจากบ้านเดิมของเรานะ ย่าจะต้องให้เจ้าออกเรือนอย่างเอิกเกริกมีหน้ามีตาแน่นอน”

ในตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงยังไม่ได้สติคืนมา ลั่วเฉินซื่อก็ก้าวออกมาพูดแบบนี้

พอพูดจบ ก็ไม่คิดปิดบังความละโมบโลบมากของนางเลย นางพลันวิ่งไปที่กล่องใหญ่กล่องแรก

ในขณะที่คนอื่นยังไม่ได้สติรู้ตัวกัน ลั่วเฉินซื่อก็กระชากผ้าไหมสีแดงที่ปิดบนกล่องออก และเปิดกล่องขึ้น

กล่องแรกใช้ชายร่างกำยำสองคนหามเข้ามา แค่มองก็รู้ว่าหนักมาก เดิมคนในหมู่บ้านก็สงสัยว่าในนั้นคืออะไร พอเห็นการกระทำนี้ของลั่วเฉินซื่อ ก็พากันชะเง้อคอยาวมองไปทางนั้นกัน

ไม่มองยังไม่เท่าไหร่ พอมองก็ตกใจไปตามๆกัน

นั่นเป็นแท่งเงินเต็มหนึ่งกล่อง สีขาวเจิดจ้า วางเรียงกันเป็นระเบียบอยู่ในกล่อง

นี่...เต็มหนึ่งกล่อง ต้องเท่าใดกันนี่?

แทบจะพริบตาเดียว สายตาของคนในหมู่บ้านที่มองคนตระกูลลั่วก็เต็มไปด้วยความอิจฉาริษยาแค้นใจแล้ว

เงินมากมายเพียงนี้มาเป็นสินสอด มิเคยพบเห็นมาก่อนเลยจริงๆ

อย่าว่าแต่คนอื่น ขนาดลั่วเสี่ยวปิงเองยังไม่เคยเห็นเงินกล่องใหญ่ขนาดนี้มาก่อน

เพียงแต่สายตาทุกคนคืออิจฉาริษยาแค้นใจ ส่วนของนางคือหน้าดำเมี่ยม

ต่างว่ากันว่ามีทรัพย์สินไม่ควรเปิดเผย นี่ยกเงินเต็มกล่องใหญ่หนึ่งกล่องมาแบบนี้ไม่ใช่เรียกร้องให้ขโมยขโจรมาปล้นหรือไง?