แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 160

โดยทั่วไปเมื่อคนในหมู่บ้านจัดงานเลี้ยง พวกเขาจะยืมโต๊ะจากบ้านของคนอื่นและคืนโต๊ะเมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดลง

ในเวลานี้ โต๊ะด้านหน้าของเล่อเล่อและโอหยางฉี่หยู่ ไม่รู้ว่าเป็นของบ้านไหนโต๊ะนี้สกปรกและมีควันน้ำมันหนา

คนในหมู่บ้านเห็นโต๊ะแบบนี้ชินตา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่คิดว่ามันเป็นอะไร แต่โอหยางฉี่หยู่รับไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงคุยกับเล่อเล่อเกี่ยวกับการเปลี่ยนโต๊ะ

เปลี่ยนเป็นตัวที่สะอาดกว่านี้สักหน่อยก็ยังดี

แน่นอนว่าคนที่อยู่ที่โต๊ะก็ต้องสะอาดและเป็นระเบียบหน่อยด้วย

เขาไม่เคยรังเกียจคนจน แต่เขารับคนสกปรกไม่ได้

แต่เล่อเล่อกลับส่ายหัวอย่างจริงจัง “ไม่มีได้ มีแต่ที่นี่เท่านั้นที่ว่างที่สุด”

โอหยางฉี่หยู่มองไปรอบๆเมื่อเขาได้ยิน และแน่นอนว่าโต๊ะอื่นๆเต็มไปหมดแล้วจริงๆ

งั้น…ก็นั่งตรงนี้?

ขณะที่โอหยางฉี่หยู่ยังคงต่อสู้กับความต้องการและหลักเหตุผลอยู่ อานอานที่ปากประตูก็ได้นำคนสองสามคนเข้ามาอีกครั้ง

ในบรรดาคนเหล่านี้มี ท่านหมอซุน อู๋วิ่นเฉิงและฮูหยินของเขา แล้วก็ชายวัยกลางคนอีกหนึ่งคน

อานอานกวาดมองดูทีหนึ่ง จากนั้นจึงนำคนเหล่านี้เดินมาทางเล่อเล่อและโอหยางฉี่หยู่

เช่นเดียวกับโอหยางฉี่หยู่ เมื่อพวกเขาเห็นโต๊ะแบบนี้ สีหน้าของคนหลายคนก็เปลี่ยนไป

เพราะโต๊ะนี้สกปรกเกินไปหน่อยจริงๆ

ความลังเลบนใบหน้าของแขกพิเศษ สองสามคน ผู้ใหญ่บ้านจางเต๋อหวั่งซึ่งอยู่ไม่ไกลเห็นอยู่ในสายตา จึงลุกขึ้นและเดินไปข้างหน้า

“ท่านทั้งหลายหรือมานั่งร่วมโต๊ะกับข้าไหม?”

ขณะพูด ผู้ใหญ่บ้านก็เหลือบไปมองที่โต๊ะตรงหน้าเขา

ครอบครัวของผู้ใหญ่บ้านล้วนแต่เป็นคนขยัน ดังนั้นโต๊ะที่บ้านจึงสะอาดมากเช่นกัน เมื่อเหลือบมองโต๊ะสกปรก จางเต๋อหวั่งก็ขมวดคิ้ว และใจของเขาก็ร้อนรนมากขึ้นไปอีกบางส่วน

อานอาน เล่อเล่อพาคนเหล่านี้มาที่โต๊ะแบบนี้ได้อย่างไร?

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้จักคนเหล่านี้ทั้งหมด แต่เขาก็รู้ว่ามีบางคนเป็นเถ้าแก่ร่ำรวยในเมือง

คนเหล่านี้มาที่งานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่เพราะใหเกียรติเสี่ยวปิง หากโต๊ะตัวนี้ทำให้พวกเขาขุ่นเคือง เขาก็ไม่รู้ว่าจะส่งผลต่อธุรกิจของเสี่ยวปิงหรือไม่

ในใจของจางเต๋อหวั่งตอนนี้กำลังคิดแทนลั่วเสี่ยวปิงอยู่จริงๆ ดังนั้นเขาจึงร้อนใจอยากจะเปลี่ยนโต๊ะให้คนเหล่านี้

และเป็นเพราะเสี่ยวปิงยุ่งเกินกว่าจะมีเวลาจัดการกับเรื่องนี้ แล้วฉีเทียนเห้าเอง ยุ่งขนาดนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาหายไปที่ไหน

จางเต๋อหวั่งรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยกับการที่ไม่รู้ว่าฉีเทียนเห้าที่หายไปบางส่วน

“ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้าน ไม่เป็นไรหรอก ที่นี่มีที่ว่างอยู่ พวกเขาสามารถนั่งได้อย่างเพียงพอ” เล่อเล่อเอ่ยปากพูดตอนนี้

จางเต๋อหวางต้องการพูดว่าจะนั่งพอหรือไม่ไม่ใช่ปัญหา แต่นี่เป็นปัญหาที่ไม่ควรละเลย

แต่เมื่อมองไปที่ท่าทางไร้เดียงสาของเล่อเล่อ จางเต๋อหวางก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ในตอนนี้

และอานอานที่อยู่ข้างๆก็พูดขึ้น “ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้าน อันที่จริงท่านแม่ข้าได้เตรียมโต๊ะไว้ให้ท่านลุงและท่านปู่และคนอื่นๆไว้แล้ว”

อานอานชี้ไปที่ห้องโถง “แม่รู้ว่าพวกเขาจะมา ดังนั้นจึงเตรียมที่นั่งไว้ให้พวกเขาที่นั่น”

เมื่อจางเต๋อหวางได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็ขรึมลงทันที

เขารู้ว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น ถึงแม้ว่าเขาจะคิดว่ามันไม่น่าเป็นไปได้ แต่เขาไม่มีสิทธิ์ขัดขวางอะไร ดังนั้นเขาจึงได้แต่มองดูคนบ้านเก่าครอบครองโต๊ะหลัก

ตอนนี้โต๊ะหลักถูกทุกคนในบ้านเก่านั่งไปหมดแล้ว แต่เหล่าแขกพิเศษนี้ที่พวกเขาคนธรรมดาล่วงเกินไม่ได้กลับไม่มีที่นั่ง นี่มันช่าง...

ผู้คนในหมู่บ้านก็ได้ยินคำพูดของอานอานด้วย และก็มีการพูดคุยกันมากมาย พวกเขาบ้างละอายใจ บ้างหัวเราะเยาะคนเหล่านั้นในบ้านเก่า