แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 160

โดยทั่วไปเมื่อคนในหมู่บ้านจัดงานเลี้ยง พวกเขาจะยืมโต๊ะจากบ้านของคนอื่นและคืนโต๊ะเมื่องานเลี้ยงสิ้นสุดลง

ในเวลานี้ โต๊ะด้านหน้าของเล่อเล่อและโอหยางฉี่หยู่ ไม่รู้ว่าเป็นของบ้านไหนโต๊ะนี้สกปรกและมีควันน้ำมันหนา

คนในหมู่บ้านเห็นโต๊ะแบบนี้ชินตา ดังนั้นพวกเขาจึงไม่คิดว่ามันเป็นอะไร แต่โอหยางฉี่หยู่รับไม่ได้ ดังนั้นเขาจึงคุยกับเล่อเล่อเกี่ยวกับการเปลี่ยนโต๊ะ

เปลี่ยนเป็นตัวที่สะอาดกว่านี้สักหน่อยก็ยังดี

แน่นอนว่าคนที่อยู่ที่โต๊ะก็ต้องสะอาดและเป็นระเบียบหน่อยด้วย

เขาไม่เคยรังเกียจคนจน แต่เขารับคนสกปรกไม่ได้

แต่เล่อเล่อกลับส่ายหัวอย่างจริงจัง “ไม่มีได้ มีแต่ที่นี่เท่านั้นที่ว่างที่สุด”

โอหยางฉี่หยู่มองไปรอบๆเมื่อเขาได้ยิน และแน่นอนว่าโต๊ะอื่นๆเต็มไปหมดแล้วจริงๆ

งั้น…ก็นั่งตรงนี้?

ขณะที่โอหยางฉี่หยู่ยังคงต่อสู้กับความต้องการและหลักเหตุผลอยู่ อานอานที่ปากประตูก็ได้นำคนสองสามคนเข้ามาอีกครั้ง

ในบรรดาคนเหล่านี้มี ท่านหมอซุน อู๋วิ่นเฉิงและฮูหยินของเขา แล้วก็ชายวัยกลางคนอีกหนึ่งคน

อานอานกวาดมองดูทีหนึ่ง จากนั้นจึงนำคนเหล่านี้เดินมาทางเล่อเล่อและโอหยางฉี่หยู่

เช่นเดียวกับโอหยางฉี่หยู่ เมื่อพวกเขาเห็นโต๊ะแบบนี้ สีหน้าของคนหลายคนก็เปลี่ยนไป

เพราะโต๊ะนี้สกปรกเกินไปหน่อยจริงๆ

ความลังเลบนใบหน้าของแขกพิเศษ สองสามคน ผู้ใหญ่บ้านจางเต๋อหวั่งซึ่งอยู่ไม่ไกลเห็นอยู่ในสายตา จึงลุกขึ้นและเดินไปข้างหน้า

“ท่านทั้งหลายหรือมานั่งร่วมโต๊ะกับข้าไหม?”

ขณะพูด ผู้ใหญ่บ้านก็เหลือบไปมองที่โต๊ะตรงหน้าเขา

ครอบครัวของผู้ใหญ่บ้านล้วนแต่เป็นคนขยัน ดังนั้นโต๊ะที่บ้านจึงสะอาดมากเช่นกัน เมื่อเหลือบมองโต๊ะสกปรก จางเต๋อหวั่งก็ขมวดคิ้ว และใจของเขาก็ร้อนรนมากขึ้นไปอีกบางส่วน

อานอาน เล่อเล่อพาคนเหล่านี้มาที่โต๊ะแบบนี้ได้อย่างไร?

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่รู้จักคนเหล่านี้ทั้งหมด แต่เขาก็รู้ว่ามีบางคนเป็นเถ้าแก่ร่ำรวยในเมือง

คนเหล่านี้มาที่งานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่เพราะใหเกียรติเสี่ยวปิง หากโต๊ะตัวนี้ทำให้พวกเขาขุ่นเคือง เขาก็ไม่รู้ว่าจะส่งผลต่อธุรกิจของเสี่ยวปิงหรือไม่

ในใจของจางเต๋อหวั่งตอนนี้กำลังคิดแทนลั่วเสี่ยวปิงอยู่จริงๆ ดังนั้นเขาจึงร้อนใจอยากจะเปลี่ยนโต๊ะให้คนเหล่านี้

และเป็นเพราะเสี่ยวปิงยุ่งเกินกว่าจะมีเวลาจัดการกับเรื่องนี้ แล้วฉีเทียนเห้าเอง ยุ่งขนาดนี้ก็ไม่รู้ว่าเขาหายไปที่ไหน

จางเต๋อหวั่งรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยกับการที่ไม่รู้ว่าฉีเทียนเห้าที่หายไปบางส่วน

“ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้าน ไม่เป็นไรหรอก ที่นี่มีที่ว่างอยู่ พวกเขาสามารถนั่งได้อย่างเพียงพอ” เล่อเล่อเอ่ยปากพูดตอนนี้

จางเต๋อหวางต้องการพูดว่าจะนั่งพอหรือไม่ไม่ใช่ปัญหา แต่นี่เป็นปัญหาที่ไม่ควรละเลย

แต่เมื่อมองไปที่ท่าทางไร้เดียงสาของเล่อเล่อ จางเต๋อหวางก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ในตอนนี้

และอานอานที่อยู่ข้างๆก็พูดขึ้น “ท่านปู่ผู้ใหญ่บ้าน อันที่จริงท่านแม่ข้าได้เตรียมโต๊ะไว้ให้ท่านลุงและท่านปู่และคนอื่นๆไว้แล้ว”

อานอานชี้ไปที่ห้องโถง “แม่รู้ว่าพวกเขาจะมา ดังนั้นจึงเตรียมที่นั่งไว้ให้พวกเขาที่นั่น”

เมื่อจางเต๋อหวางได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาก็ขรึมลงทันที

เขารู้ว่าเมื่อสักครู่เกิดอะไรขึ้น ถึงแม้ว่าเขาจะคิดว่ามันไม่น่าเป็นไปได้ แต่เขาไม่มีสิทธิ์ขัดขวางอะไร ดังนั้นเขาจึงได้แต่มองดูคนบ้านเก่าครอบครองโต๊ะหลัก

ตอนนี้โต๊ะหลักถูกทุกคนในบ้านเก่านั่งไปหมดแล้ว แต่เหล่าแขกพิเศษนี้ที่พวกเขาคนธรรมดาล่วงเกินไม่ได้กลับไม่มีที่นั่ง นี่มันช่าง...

ผู้คนในหมู่บ้านก็ได้ยินคำพูดของอานอานด้วย และก็มีการพูดคุยกันมากมาย พวกเขาบ้างละอายใจ บ้างหัวเราะเยาะคนเหล่านั้นในบ้านเก่า

ท่านซุนและคนอื่นๆ ยืนอยู่ที่นั่นเพื่อฟังสิ่งที่ชาวบ้านพูด แต่ก็ไม่พูดอะไรมาก และตอนนี้พวกเขาก็ได้รู้เกี่ยวกับสถานการณ์ที่แท้จริงของหลัวเสี่ยวปิง

เดิมที ลานหน้าบ้านก็อยู่ไม่ไกลจากห้องโถง ดังนั้นคนในบ้านเก่าจึงได้ยินทุกการเคลื่อนไหวที่นี่

คนบ้านสี่ตระกูลลั่วหน้าบางที่สุด ก็ลุกขึ้นยืนก่อน

คนอื่นๆสีหน้าก็ไม่ค่อยดี แต่ก็ไม่มีใครลุกขึ้นยืน

ถ้าตอนี้พวกเขายืนขึ้นและหลีกทางให้ อย่างนั้นพวกเขาจะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน?

เมื่อสักครู่ตอนที่พวกเขาเข้ามาได้ใจขนาดไหน อย่างนั้นในตอนนี้พวกเขาต้องออกไปด้วยความอับอายเท่านั้น

กล่าวโดยสรุป คนเหล่านี้ในบ้านเก่ามีมติเป็นเอกฉันท์ว่าจะไม่ปล่อยให้ผ่านไปไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

สถานการณ์ตึงเครียดขึ้นทันที เจือความแปลกประหลาดเล็กน้อย

ในห้องครัวมีงานยุ่งมาก บวกกับเมื่อลั่วเสี่ยวปิงเข้าไปในห้องครัว ที่ลานบ้านก็มีเสียงดังอยู่แล้ว ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงไม่สนใจความเคลื่อนไหวภายนอก

จนกระทั่งนางทำอาหารเสร็จและเดินออกจากครัว เมื่อเห็นโอหยางฉี่หยู่และคนอื่นๆ ที่มาถึงแล้ว นางก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ

“เฮ้ ท่านซุน คุณชายโอหยาง เถ้าแก่อู๋ และเถ้าแก่ฉินพวกท่านมากันหมดแล้ว ทำไมไม่เข้าไปนั่งข้างในล่ะ?”

หลัวเสี่ยวปิงเดินไปทางด้านนี้ด้วยความสงสัยพลางถาม

เพียงแต่เมื่อนางเห็นคนในบ้านหลังเก่านั่งอยู่ในห้องโถง สีหน้านางก็เปลี่ยนเป็นไม่ค่อยดีทันที

คนพวกนี้ สร้างปัญหาเก่งจริงๆ

ลั่วเสี่ยวปิงอดทนต่อความโกรธในใจ และเดินไปที่ห้องหลักด้วยท่าทางสงบ แล้วหันหน้าไปทางกลุ่มบ้านเก่าตระกูลลั่วที่สีหน้าไม่น่าดูเช่นกัน

“พี่น้อง ลุง ป้า น้า อาทุกท่าน ยังมีที่ว่างข้างนอก โปรดออกไปด้านนอกเถอะ นี่เป็นที่ที่ข้าใช้เลี้ยงแขก”

หลัวเสี่ยวปิงกล่าวถึงข้อเท็จจริงด้วยน้ำเสียงที่สงบ

"ปั๊ง!" ลั่วเฉินซื่อตบโต๊ะแล้วลุกขึ้นยืน มองที่ลั่วเสี่ยวปิงอย่างโกรธเคือง “เจ้าเด็กเหลือขอนี่ เราทุกคนเป็นญาติของเจ้า เราจะนั่งที่โต๊ะหลักไม่ได้หรือ”

ยกเว้นคนบ้านสี่ ทุกคนมองไปที่ลั่วเสี่ยวปิงด้วยความไม่พอใจ

“ข้าอยากจะเตือนเจ้าอีกครั้ง ข้าถูกไล่ออกจากตระกูลลั่วตั้งแต่เมื่อห้าปีที่แล้ว ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับพวกเจ้ามานานแล้ว”

ใบหน้าลั่วเสี่ยวปิงยังคงสงบ

“ถึงจะไล่ข้าออกไปหรือ ข้าก็เป็นย่าของเจ้านะ เจ้าอกตัญญูต่อผู้อาวุโสแบบนี้ พวกเราจะไปฟ้องที่หยาเหมินก็ได้ อีกอย่างที่ไล่เจ้าออกไป ก็เพราะเจ้ามันไร้ยางอายก่อน…”

“ใครกล้าพูดว่าฮูหยินข้าไร้ยางอาย”

ทันใดนั้นก็มีเสียงเย็นเยียบมาจากประตู

จากนั้นฉีเทียนเห้าซึ่งเปลี่ยนชุดเป็นสีน้ำเงินเข้มก็เดินเข้ามา

แม้ว่าใบหน้าของเขาจะยังมีรอยแผลเป็น แต่เสื้อผ้าที่ดูดี แล้วยังความสูงศักดิ์ที่แผ่ออกมาจากตัวของเขา กลับทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัวอย่างอดไม่ได้

แม้แต่ชายวัยกลางคนที่มาข้างหลังท่านซุนและคนอื่นๆ ก็แสดงท่าทีตกใจเมื่อเห็นฉีเทียนเห้า ราวกับว่าเขาคิดไม่ถึงเลยว่าหมู่บ้านบนภูเขาเล็กๆเช่นนี้จะมีคนบุคลิกลักษณะเช่นนี้อยู่ด้วย

ยิ่งกว่านั้น ชายที่อยู่ข้างหน้าเขาดูคุ้นเคยเล็กน้อยอย่างอธิบายไม่ถูก

ฉีเทียนเห้าเดินไปที่ด้านข้างของลั่วเสี่ยวปิง และกวาดสายตาไปที่กลุ่มคนของบ้านเก่าตระกูลลั่ว

ไม่มีใครในบ้านเก่ากล้าที่จะสบตากับฉีเทียนเห้า แม้แต่ลั่วเฉินซื่อเองก็ถูกความน่าหวาดหวั่นบนตัวฉีเทียนเห้าทำให้ตกใจจนนั่งลง ไม่กล้าสบตากับเขา

เมื่อเป็นอย่างนี้ ฉีเทียนเห้าจึงปรบมือออกไปนอกประตู

จากนั้น ก็มีความเคลื่อนไหวหนึ่งดังมาจากนอกประตู ราวกับว่ามีคนจำนวนมากอยู่นอกประตู

ลั่วเสี่ยวปิงมองไปที่ฉีเทียนเห้าอย่างสงสัย ไม่รู้ว่าที่ฉีเทียนเห้าหายตัวไปตั้งแต่เช้า จู่ๆ ปรากฏตัวขึ้นในตอนนี้ แล้วยังทำลับๆ ล่อๆ นี่จะทำอะไร

และในตอนนี้เอง ก็มีคนเดินเข้ามา และทุกคนมองไปทางประตู