แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 159

จะว่าไปก็บังเอิญ เมื่ออานอานพาเล่อเล่อออกจากประตูหลังและเดินอ้อมไปที่ประตูหน้า รถม้าก็มาพอดี

เมื่อเห็นอย่างนั้น อานอานก็จูงน้องสาวของเขาถอยไปด้านข้าง แล้วรอให้รถม้าหยุด

“ท่านลุงโอหยาง ท่านปู่เถ้าแก่”

ที่ลงจากรถก็คือโอหยางฉี่หยู่และเถ้าแก่ฉิน

เพียงแต่ว่าทั้งโอหยางฉี่หยู่และเถ้าแก่ฉินต่างก็ปลื้มใจในตอนนี้

เพราะพวกเขาเคยมาที่นี่หลายครั้งแล้ว แต่พวกเขาไม่เคยได้รับการต้อนรับด้วย "ความอบอุ่น" เช่นนี้จากอานอาน

อืม อานอานในเวลานี้ทักทายพวกเขาก่อน สำหรับพวกเขา ถือว่าค่อนข้างกระตือรือร้น เพราะเด็กคนนี้มักจะถนอมคำพูดราวกับทองคำ

“พวกเจ้าสองคนมาทำอะไรที่นี่?” โอหยางฉี่หยู่ถามอย่างสงสัย

“พวกเรามารอท่าน” อานอานพูด

ถึงแม้ว่าสมองเล่อเล่อจะไม่ไวเท่าอานอาน แต่ถึงอย่างไรก็เป็นฝาแฝดกัน ดังนั้นในเวลานี้นางก็รู้ว่าพี่ชายของนางกำลังจะทำอะไร นางจึงยิ้มหวานออกมา “ใช่แล้ว ลุงโอหยาง พวกเรามารอท่านอยู่ที่นี่ วันนี้แม่ของข้าเตรียมอาหารอร่อยๆมากมายให้ลุงโอหยางและพวกท่าน กลิ่นหอมมากๆเลย”

ทันทีที่คำพูดของเล่อเล่อออกมา ดวงตาของโอหยางฉี่หยู่ก็สว่างขึ้น

ลั่วเสี่ยวปิงเข้าครัว แล้วยังทำอาหารอร่อยๆมากมาย?งั้นยังรออะไรอีก?

คำว่าทนแทบไม่ไหว แทบจะเขียนอยู่บนใบหน้าของโอหยางฉี่หยู่ เขาอุ้มเล่อเล่อแล้วเดินเข้าข้างใน

เถ้าแก่ฉินที่ถือของขวัญอยู่มองไปที่อานอาน อานอานเห็นดังนั้นจึงพูดแค่ว่า "ท่านเข้าไปข้างในก่อน ข้าจะรอสักเดี๋ยว"

ทันทีที่เถ้าแก่ฉินเข้ามา รถม้าก็ปรากฏขึ้นอีกครั้งบนถนนใหญ่ที่อยู่ไม่ไกล...

ในอีกด้านหนึ่ง โอหยางฉี่หยู่อุ้มเล่อเล่อเข้าไปที่ลานบ้านของลั่วเสี่ยวปิง

ทันทีที่โอหยางฉี่หยู่เดินเข้ามา สิ่งที่ดึงดูดสายตาของเขาก็คือโต๊ะที่มีอยู่นับสิบโต๊ะในลานกว้าง และมีคนจำนวนมากอยู่รอบๆ โต๊ะ

การมาถึงของเขาดึงดูดความสนใจของทุกคนในทันที และดวงตาของทั้งหมดล็อกอยู่กับตัวเขา

ถึงอย่างไร คุณชายผู้สูงศักดิ์ในชุดแดงนั้นก็หล่อเหลา แม้จะถูกจัดวางท่ามกลางฝูงชนก็เห็นได้ในพริบตา ผู้คนในหมู่บ้านก็ไม่ค่อยจะพบเห็นบ่อยนัก ดังนั้นถึงแม้บางคนจะไม่ได้เห็นโอหยางฉี่หยู่เป็นครั้งแรกก็ตาม ก็ยังอดไม่ได้ที่จะถูกความเลิศเลอรอบตัวเขาดึงดูด

เมื่อจางฮั่วเหมยเห็นโอหยางฉี่หยู่อีกครั้ง หัวใจของนางก็สั่นไหวอีกครั้ง และบังเอิญว่านางนั่งอยู่ที่โต๊ะใกล้ประตู จางฮั่วเหมยจึงยืนขึ้นอย่างเขินอายและเดินไปที่โอหยางฉี่หยู่

“คุณชายโอหยาง บังเอิญจริงๆ พวกเราพบกันอีกแล้ว” จางฮั่วเหมยก้มศีรษะลงครึ่งหนึ่งด้วยใบหน้าที่เขินอาย

เมื่อมองไปที่จางฮั่วเหมยที่เป็นเช่นนี้ ชาวบ้านก็เต็มไปด้วยความสงสัย หรือว่าฮั่วเหมย แม่นางคนนี้จะคุ้นเคยกับคุณชายคนนี้?

“บังเอิญจังเลยท่านป้า เราได้เจอกันอีกแล้ว”

ในตอนที่ทุกคนสงสัยว่าจางฮั่วเหมยและโอหยางฉี่หยู่จะรู้จักกันและมีบางอย่างพิเศษหรือไม่ เล่อเล่อก็กล่าวอย่างไร้เดียงสา บนใบหน้ายังยิ้มตาหยี

ทุกคน “…” ทุกคนมาที่บ้านของนางเพื่อสังสรรค์ ถือได้ว่าเป็นเรื่องบังเอิญมากหรือไม่?

อย่างไรก็ตาม ด้วยการขัดจังหวะของเล่อเล่อ ทุกคนจึงไม่ได้คิดว่าจางฮั่วเหมยและโอหยางฉี่หยู่จะมีอะไรหรือไม่

เพราะทุกคนก็ล้วนมากินดื่มสังสรรค์ บังเอิญตรงไหนกัน?

จางฮั่วเหมยคนนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นการทักทายแบบบังคับ ในใจของทุกคนก็ได้ข้อสรุป

จางฮั่วเหมยรู้สึกเก้ๆ กังๆ กับคำพูดของเล่อเล่อ ใบหน้าของนางเดี๋ยวแดงเดี๋ยวขาว นางอยากจะคำรามใส่เล่อเล่อจริงๆ

และในเวลานั้นเอง เสียงที่จืดชืดของโอหยางฉี่หยู่ก็ดังขึ้นมา แต่กำลังพูดอยู่กับเถ้าแก่ฉินที่อยู่ข้างๆเขา "เถ้าแก่ฉิน หญิงในหมู่บ้านคนนี้เป็นเพื่อนเก่าของเจ้าหรือ?"

เมื่อจางฮั่วเหมยได้ยินคำพูดของโอหยางฉี่หยู่ นางก็มองไปยังเถ้าแก่ฉินที่อยู่ข้างๆเขาโดยไม่รู้ตัวและใบหน้าของนางก็ถอดสีทันที

เถ้าแก่ฉินแก่กว่าพ่อของนางอีก นางจะเป็นเพื่อนเก่ากับคนแบบนี้ได้อย่างไร?

เถ้าแก่ฉิน “ไม่ใช่ขอรับ นายท่าน…”