แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 7

ตอนแรกชาวบ้านถูกแม่หม้ายหลี่ดึงดูดมามองดูเรื่องสนุก ตอนแรกเห็นแม่หม้ายหลี่ตีเด็กสลบไป ยังรู้สึกว่าแม่หม้ายหลี่ทำโหดเกินไป แต่ตอนนี้เห็นแม่หม้ายหลี่เช่นนี้ ก็รู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงทำเกินไป

แต่จะว่าไปแล้วมันก็ไม่ได้เกี่ยวกับพวกเขา ดังนั้นพวกเขาก็เลยไม่เข้ามาสืก

กลับเป็นชาวบ้านที่มาทีหลังไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ เพียงเห็นว่าแม่หม้ายหลี่โดนตบ และต่างก็รู้สึกว่าลั่วเสี่ยวปิงทำเกินไป ก็เริ่มต่อว่าลั่วเสี่ยวปิง

“เสี่ยวปิงจ๊ะ ไม่ว่าจะยังไงแม่หม้ายหลี่ก็เป็นผู้ใหญ่ เจ้าไปตบหน้านางเช่นนี้ มันก็ทำเกินไป”

“นั่นนะสิ เรื่องนี้มันเป็นความผิดของเจ้าอยู่แล้ว นางก็มีลูกชายแค่คนเดียว ต่อให้ลูนางเป็นพ่อหม้าย แต่เขาก็ยังเป็นซิ่วฉาย ไม่ใช่คนที่เจ้าจะไปนึกคิดได้ คนเป็นแม่ไม่เห็นด้วยก็ไม่ผิด ทำไมเจ้าถึงตีนางให้กลายเป็นสภาพเช่นนี้？ช่างไม่เข้าท่าจริงๆเลย”

เผชิญหน้ากับการกล่าวหาของชาวบ้าน ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกใจสลาย

เคยเห็นคนไม่แยกผิดถูก แต่ไม่เคยเห็นคนไม่แยกผิดถูกเช่นนี้มาก่อน

หากเป็นอดีต นางจะด่ากลับไปแน่นอน แต่ตอนนี้มันต่างจากเมื่อก่อน นางจะต้องอยู่ดูแลลูกทั้งสองในหมู่บ้านนี่ต่อ จะไปล่วงเกินชาวบ้านไม่ได้

หลังจากคิดดูแล้ว ลั่วเสี่ยวปิงก็แอบหยิกต้นขาของตัวเอง เจ็บจนน้ำตาของนางไหลออกมาทันที

“ป้าหวังจ๊ะ ข้ารู้ว่าปกติป้าเป็นคนแยกผิดถูกได้ที่สุดแล้ว ตอนนี้พูดข้าเช่นนี้ต้องเป็นเพราะไม่รู้ต้นสายปลายเหตุ ถึงปรักปรำข้าเช่นนี้ ข้าไม่โทษเจ้า” ลั่วเสี่ยวปิงหันมองหญิงที่กล่าวหาตัวเองแรงที่สุดและทำหน้าเศร้า

เล่นละคร ใครจะไม่เป็น？

ต้องรู้ว่าเมื่อก่อนนางยังเคยไปเล่นละครเพื่อช่วยเพื่อนในกองถ่าย และเคยเล่นละครกับนางแสดงผู้เก่งกาจท่านหนึ่งไปหนึ่งฉาก