แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 8

ชายชราร่างผอมคนนั้นเป็นหมอในหมู่บ้าน หมอสู

“ฮือ ฮือ……แม่……พี่ชายเสียเลือดมาก พี่ชายจะตายไหม？”เล่อเล่อโผล่เข้าอ้อมกอดของลั่วเสี่ยวปิง และร้องไห้อย่างเสียใจ

“มีหมออยู่ พี่ชายเจ้าไม่เป็นไรหรอก”ลั่วเสี่ยวปิงปลอบอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็มองแม่หม้ายหลี่ และถามเล่อเล่อ “เล่อเล่อเด็กดี บอกแม่สิว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมพี่ชายเจ้าถึงเป็นลม？”

เมื่อเล่อเล่อได้ยินเช่นนี้ ก็หันมองแม่หม้ายหลี่ทันที จากนั้นก็หลบเข้าอ้อมกอดของลั่วเสี่ยวปิงด้วยความกลัว แต่ก็ไม่ลืมตอบคำถามที่ลั่วเสี่ยวปิงถาม

“ท่านย่าหลี่ด่าแม่ พี่ชายไม่ให้นางด่า นางก็ผลักพี่ชาย พี่ชายก็ไปชนโดนก้อนหิน เสียเลือดไปเยอะมาก ฮือ ฮือ ฮือ……”

คำพูดของเล่อเล่อนั้น สำหรับแม่หม้ายหลี่แล้วมันคือการตบหน้า เพราะเมื่อกี้แม่หม้ายหลี่ยังบอกว่าอานอานเป็นคนล้มลงไปเอง

แม่หม้ายหลี่กำลังเถียงต่อ และในเวลานี้ชาวบ้านที่ตามแม่หม้ายหลี่มานั้นก็ทนกับการกระทำของนางไม่ไหวแล้ว

“หลี่ซื่อ เจ้าเป็นคนผลักลูกคนอื่นพวกข้าเห็นกันหมดเลย เจ้าบอกว่าเป็นลูกของนางไปชนโดนเอง คิดว่าพวกข้าตาบอดหรือไง？”

คนที่พูดนั้นเป็นคนที่จัดจ้านอีกคนในหมู่บ้าน เฉินซื่อของสกุลจาง

เฉินซื่อคนนี้ถึงจะเป็นคนที่จัดจ้าน แต่ก็ค่อยดูแลเจ้าของร่างเดิมสามแม่ลูกอยู่ เป็นคนตรงไปตรงมา เป็นคนปากร้ายใจดี

บอกได้ว่าหากไม่มีเฉินซื่อล่ะก็ เจ้าของร่างเดิมสามแม่ลูกคงหิวตายไปนานแล้ว

เมื่อนึกถึงตรงนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ส่งสายตาที่ซาบซึ้งใจให้เฉินซื่อ

ส่วนแม่หม้ายหลี่ถูกเฉินซื่อทำให้เสียหน้า สีหน้าของนางก็ดูไม่ค่อยดีมาก กำลังจะโต้เถียง ลั่วเสี่ยวปิงกลับเอ่ยปากในขณะนี้พอดี