แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 118

เช้าวันรุ่งขึ้น ดวงตะวันฉายแสงบนผืนดินผ่านหมู่เมฆ ราวกับจะล้างหมอกควันของคืนที่ผ่านมา

ภายในห้อง ทั้งสองแม่ลูกคงจะเหนื่อยอย่างมาก หลับได้อย่างสนิท

“แม่....”

อานอานพูดเพ้อ จากนั้นก็ลืมตาขึ้นอย่างตกใจ

ถึงแม้เสียงจะเบามาก แต่เพราะแม่ลูกจิตใจเชื่อมต่อกัน ลั่วเสี่ยวปิงตื่นขึ้นมาทันที หันมาเห็นสายตาอานอานเต็มไปด้วยความหวาดกลัว จึงเอื้อมมือโอบกอดอานอานแนบอก

“อานอานไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่แล้ว”

อานอานยังค่อนข้างสับสน เมื่อเห็นว่าคนที่กอดตนเองไว้คือแม่ของตนเอง ดวงตาทั้งคู่ก็แดงก่ำขึ้นมา

ต่อให้สงบสติอารมณ์ได้มากแค่ไหน อดทนได้มากแค่ไหน เขาก็ยังเป็นเพียงแค่เด็กอายุห้าขวบ

หลังจากเผชิญหน้ากับการถูกลักพาตัว เผชิญหน้ากับโรคจิตอย่างมู่กุ้ยผิง เผชิญหน้ากับความตาย หากไม่กลัวนั่นคือความเท็จ

แต่อานอานกลับอดทนไว้ ไม่ยอมให้น้ำตาของตนเองไหลลงมา

เขาเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในบ้าน เขาจะร้องไห้ไม่ได้ เขาจะต้องปกป้องแม่ จะร้องไห้ต่อหน้าแม่ไม่ได้

ด้วยความไม่รู้ตัว อานอานยังคงเห็นว่าตนเองเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวในบ้าน ลืมไปแล้วว่าตอนนี้ตนเองมีพ่อ

ตอนนี้ลั่วเสี่ยวปิง ทนรับไม่ได้ที่สุดก็คือการที่อานอานอดทนว่าง่ายแบบนี้ เขายิ่งเป็นเช่นนี้นางก็ยิ่งเจ็บปวดใจ

เดิมก็แค่เด็กอายุห้าขวบคนหนึ่ง ควรที่จะร้องไห้หัวเราะอย่างไม่ต้องคิดอะไรมาก จะมีอะไรที่ต้องให้เด็กอายุห้าขวบคนหนึ่งต้องแบกรับ?

“คนดี อยากร้องก็ร้องเถอะ” ลั่วเสี่ยวปิงพยายามพูดอย่างอ่อนโยน

ทั้งๆที่อานอานพูดปลอบตนเองแล้วว่าจะไม่ร้องไห้ แต่ไม่รู้ทำไม หลังจากที่ได้ยินน้ำเสียงอ่อนโยนของแม่ กลับอดทนต่อไปไม่ได้อีกแล้ว

เริ่มแรกเพียงแค่น้ำตาไหล จากนั้นก็มีเสียงสะอึกสะอื้นเบาๆ จากนั้นก็ร้องห่มร้องไห้เสียงดัง ราวกับจะระบายความตื่นตระหนกของสองวันสองคืนนี้ออกมาให้หมด

ลั่วเสี่ยวปิงกอดอานอานไว้ ดวงตาแดงก่ำ ในใจกลับปลาบปลื้ม

ร้องไห้ออกมาก็ดีแล้ว

ร้องไห้ออกมา ทุกอย่างก็ผ่านไปแล้ว

ด้านนอกประตู ฉีเทียนเห้าปิดประตูที่เพิ่งเปิดออกนิดหน่อย ฟังเสียงร้องไห้ข้างในแล้วก็รู้สึกไม่ดีเลย

ข้างในร้องไห้นานแค่ไหน ฉีเทียนเห้าก็ยืนอยู่ข้างนอกนานเท่านั้น

รอเมื่อเสียงร้องไห้หยุดลง ฉีเทียนเห้าค่อยสั่งหนานซิงหนานเฉิน ไปเตรียมอุปกรณ์อาบน้ำเตรียมอาหารและเสื้อผ้าที่สะอาด

หนานซิงหนานเฉินทำงานได้อย่างรวดเร็ว ไม่ช้าก็สามารถหาสิ่งของมาได้ทั้งหมดแล้วก็ส่งเข้าไปให้ในห้อง

รอเมื่อลั่วเสี่ยวปิงกับอานอานเดินออกมาจากภายในห้อง ก็อาบน้ำล้างหน้าสวมเสื้อผ้าใหม่เรียบร้อยแล้ว

สายตาของฉีเทียนเห้า มองดูใบหน้าลั่วเสี่ยวปิงที่กลับมางดงามแล้ว คิ้วขมวดขึ้นมาอย่างไม่เคยเห็น คุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูก

แต่ฉีเทียนเห้ามั่นใจ ภายในความทรงจำของตนเองไม่มีใบหน้าเช่นนี้

จากนั้น ฉีเทียนเห้าหันไปมองอานอานที่ดวงตาแดงๆ ในใจรู้สึกเจ็บปวดขึ้นมาอย่างไม่ทันตั้งตัว

เป็นครั้งแรกตั้งแต่จำความได้ที่อานอานร้องไห้เช่นนี้ หลังจากร้องไห้แล้วก็รู้สึกทำตัวไม่ถูก เห็นฉีเทียนเห้ามองดูตนเอง ถึงแม้สีหน้าอานอานจะสงบนิ่ง แต่ใบหูกลับแดง

เขากลัวว่าจะถูกพ่อมองผิดไป ดังนั้นสุดท้ายจึงเบือนหน้าไปทางอื่นไม่ให้เขามอง

“อ้าก...”

ในขณะที่ภายในลานกำลังเงียบสงบ ก็ถูกเสียงร้องตกใจของหนานซิงทำลายลง

ฉีเทียนเห้าหันไปมอง กลับไม่เพียงแค่หนานซิง แม้แต่หนานเฉินก็จ้องมองลั่วเสี่ยวปิงทั้งสองแม่ลูก และท่าทีของทั้งสองคนก็ค่อนข้างแปลก

ฉีเทียนเห้าขมวดคิ้ว ไม่พูดอะไร เพียงจ้องมองพวกเขาอย่างไม่พูดไม่จา

หลังจากเห็นสายตาของเจ้านายตนเอง หนานซิงกับหนานเฉินเดินออกมา

อาหารเช้าวางอยู่บนโต๊ะหินในลาน ข้าวต้มกับซาลาเปาไส้เนื้อ ไม่ถือว่ามากมาย แต่ก็พอทาน

หลังจากฉีเทียนเห้าทานข้าวเช้ากับลั่วเสี่ยวปิงทั้งสองแม่ลูกเสร็จแล้ว ก็บอกว่าตนเองมีธุระแล้วก็ออกไปจากลาน