แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 120

เห็นฉีเทียนเห้ายืนอยู่ข้างนอกด้วยท่าทีแปลกๆ ลั่วเสี่ยวปิงอดไม่ได้ที่จะมองอย่างสงสัย

“เจ้ามายืนทำอะไรที่นี่?” ดูท่าทีแล้วน่า จะไม่ได้เพิ่งมา

“เอ่อ….ข้าแค่…..เดินผ่าน” เพราะฉีเทียนเห้ารู้สึกผิด หัวสมองคิดอะไรไม่ออก แม้แต่ข้ออ้างก็พูดไม่เป็นแล้ว

หากลูกน้องของเขาเห็นเขาในสภาพเช่นนี้ คงอ้าปากค้างจนคางหลุดไปแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิง “?”

มองดูฉีเทียนเห้าไม่กี่วินาที ลั่วเสี่ยวปิงก็หันมองไปทางอื่น

เขาบอกว่าเดินผ่านมาก็เดินผ่านมา

ลั่วเสี่ยวปิงไม่คิดอะไรมาก แต่หันไปมองอานอาน พร้อมพูดขึ้นว่า “แม่ไปรอเจ้าข้างหน้านะ”

พูดเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่อยู่ต่อ สองพ่อลูกยืนอยู่หน้าประตูลาน

สองพ่อลูกยืนเผชิญหน้ากัน ทันใดนั้นต่างก็ไม่พูดไม่จา

ไม่มีลั่วเสี่ยวปิงอยู่ด้วย ท่าทีที่ฉีเทียนเห้ามองดูอานอานนั้นก็ไม่ปกปิดอีกต่อไป แต่ความรู้สึกอัดอั้นในใจ ยังคงไม่กล้าเผยออกมา

อยู่กับเด็กคนนี้มาตั้งนาน ฉีเทียนเห้ารู้ว่าเด็กคนนี้ละเอียดอ่อนกว่าเด็กคนอื่นอย่างมาก

ส่วนอานอาน ตอนนี้เวลานี้ท่าทีแลดูไม่เป็นตัวของตัวเอง

ฉีเทียนเห้าเลิกคิ้ว ดูออกว่าเด็กคนนี้มีเรื่องอยากพูดกับตน เขาก็รออยู่อย่างไม่เร่งเร้า

ผ่านไปไม่นาน อานอานก็เงยหน้าขึ้นมามองฉีเทียนเห้า ท่าทีดูจริงจังอย่างมาก

ก่อนหน้านี้ไม่รู้สึก ตอนนี้ดูแล้ว แม้แต่ท่าทีแบบนั้น ก็เหมือนตนเองอย่างมาก

“แม่บอกว่า เจ้าช่วยข้าไว้ ข้าควรขอบคุณเจ้า” อานอานพูดขึ้น น้ำเสียงจริงจังและอ่อนโยน ทำให้เขาแลดูน่ารักไม่น้อย

ฉีเทียนเห้าเลิกคิ้ว รอเขาพูดต่อ

แต่เวลานี้ ใบหน้าอานอานเต็มไปด้วยความจริงจัง พร้อมพูดขึ้นว่า “ขอบคุณ”

ถึงแม้เขายังไม่อยากอภัยให้เขา แต่แม่บอกว่าต้องขอบคุณ ดังนั้นเขาเชื่อฟังแม่

“ขอบคุณใคร?” ฉีเทียนเห้าถามขึ้นอย่างอดไม่ได้

เวลานี้ เขาอยากได้ยินอานอานเรียกเขาว่าพ่อ

เขารู้มาตลอดว่า อานอานอคติกับคนที่เป็นพ่ออย่างมาก ก่อนหน้านี้รู้เพียงว่าพ่อของพวกเขาทอดทิ้งลั่วเสี่ยวปิง เขาอคติก็พอเข้าใจได้

แต่เปลี่ยนเป็นตนเอง ในใจเขาก็รู้สึกรอคอยอย่างบอกไม่ถูก

อานอานขมวดคิ้ว อ้าปากแล้วก็หุบ คำว่าพ่อ ยังไงก็พูดไม่ออก

อานอานรู้สึกว่า หากตนเองเรียกแล้ว งั้นความทุกข์ยากลำบากของแม่ที่ผ่านมาก็สูญเปล่าแล้ว

เพียงแค่คิดถึงแม่ คำว่าพ่อ เขาพูดไม่ออก

ความเข้มแข็งในสายตาอานอาน ฉีเทียนเห้ามองเห็นอยู่ในตา ฉีเทียนเห้าอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

“ข้าจะรอวันที่เจ้าเรียกข้าว่าพ่อ” เขาเชื่อว่า เขาจะรอถึงวันนั้นในอีกไม่นาน

พูดประโยคนี้เสร็จ ฉีเทียนเห้ามองดูอานอานอย่างลึกซึ้ง แล้วก็หันตัวเดินจากไป

อานอานมองดูแผ่นหลังของฉีเทียนเห้า เนิ่นนาน

หลังจากฉีเทียนเห้าจากไป ลั่วเสี่ยวปิงกับอานอานออกมาจากจวนฉีเทียนเห้า

เดิมลั่วเสี่ยวปิงคิดว่าเมืองหลัวเจริญรุ่งเรือง จึงพาอานอานมาเดินเที่ยว จะได้เบี่ยงเบนความสนใจของอานอาน จะได้ลืมสิ่งที่พบเจอกับความหวาดกลัวก่อนหน้านี้ อีกสามวันจะเปิดศาลจะได้ไม่เกรงกลัว

ความจริงแล้ว หลังจากออกมาจากจวน ความเจริญรุ่งเรืองก็ได้เห็นแล้ว

เจ้าของเดิมเคยไปมากที่สุดก็เมืองซีเหอ ไม่เคยมายังเมืองใหญ่เช่นนี้

อานอานมองดูความเจริญรุ่งเรืองของที่นี่อย่างตื่นเต้น ดวงตาน้อยๆเป็นประกายแวววาวอยู่ตลอดเวลา

แต่ไม่นานลั่วเสี่ยวปิงก็ได้ยินคนที่ผ่านไปมาพูดคุยกัน

เริ่มแรกนางก็ไม่ได้สนใจ แต่ไม่ช้านางก็พบว่า ผู้คนไปมาต่างพูดถึงเรื่องที่จะเปิดศาลเรื่องคนหายในอีกสองวัน

และคนที่ถูกฟ้อง คือมาร์ควิสแห่งกวงอัน น้องชายของฮองเฮา