แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 126

เมื่อเสียงนี้ดังขึ้น ลั่วเสี่ยวปิงหันไปมองอย่างตกตะลึง

กลับเห็นฉีเทียนเห้า เดินเข้ามาจากด้านนอกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

เขา.... ทำไมถึงเอาหน้ากากออก? เขาบอกว่ามีคนจ้องมองเขาอยู่ไม่ใช่หรือ ไม่สะดวกที่จะเปิดเผยหน้าตาที่แท้จริงไม่ใช่หรือ?

ทำไม.......

ฉีเทียนเห้าเดินเข้ามาใกล้ทีละก้าว มองสบตาลั่วเสี่ยวปิง

แต่ไม่ช้า ฉีเทียนเห้าก็หันไปมองทางอื่น ไม่มีใครเห็นว่า ตอนที่เขาหันสายตาไปทางอื่นนั้น แววตานั้นฉายแววถึงความรู้สึกผิด

เมื่อสายตาของเขามองดูฟ่านลี่ฮัว ดวงตาคู่นั้นเยือกเย็นราวกับจะแล่เนื้อเถือหนังฟ่านลี่ฮัว

“ข้ากับนาง มีใบทะเบียนสมรส จะพูดว่าท้องก่อนแต่งได้อย่างไร?” ฉีเทียนเห้ามองดูฟ่านลี่ฮัว พร้อมถามด้วยเสียงเข้ม

“เป็นไปไม่ได้” ฟ่านลี่ฮัวปฏิเสธทันที

ฉีเทียนเห้าหยิบกระดาษสีแดงเหลืองออกมาจากกระเป๋า บนกระดาษเขียนไว้อย่างชัดเจนว่าทะเบียนสมรส

“นี่เป็นทะเบียนสมรสเมื่อห้าปีก่อน เจ้าจะดูไหม?” ฉีเทียนเห้าถามขึ้น

ทุกคนมองดูใบทะเบียนสมรสฉบับนั้น แล้วก็อึ้งในทันที จากนั้นสายตาแต่ละคนก็หันไปมองฟ่านลี่ฮัวทั้งหมด อยากจะดูว่าฟ่านลี่ฮัวจะอธิบายว่าอย่างไร

น้ำเสียงและท่าทีของฉีเทียนเห้า แฝงไปด้วยความมีอำนาจ ฟ่านลี่ฮัวหวาดกลัวมาก

ราวกับผีผลัก นางรับใบทะเบียนสมรสฉบับนั้นมาดูจริงๆ

ฟ่านลี่ฮัวอ่านหนังสือไม่ออก แต่ภายใต้ความชินหูชินตาจึงพอรู้จักไม่กี่ตัว

อย่างเช่น ตัวเลขวันที่

และก็อย่างเช่นทะเบียนสมรส ฟ่านลี่ฮัวรู้จัก

มองเห็นวันที่บนนั้น ฟ่านลี่ฮัวนิ่งอึ้งไป

นี่....คือเมื่อห้าปีก่อนจริง?

เป็นไปได้อย่างไร?

ฟ่านลี่ฮัวยังตะลึงงัน ฉีเทียนเห้ากลับไปยกมือประสานให้กับเซี่ยงเซียวเซียน พร้อมพูดขึ้นว่า “คำพูดใส่ร้ายของฟ่านซื่อ ทำลายชื่อเสียงภรรยาของข้า ขอให้ใต้เท้าลงโทษด้วย”

นอกจากลั่วเสี่ยวปิง ไม่มีใครสังเกตเห็นว่า เวลานี้ฉีเทียนเห้ายืนตัวตรง ไม่ได้คุกเข่า

เซี่ยงเซียวเซียนได้ยินฉีเทียนเห้าเรียกลั่วเสี่ยวปิงว่า ภรรยา ในใจตกตะลึงอย่างมาก

แต่ก็จนใจ เขาไม่กล้าแสดงออกมา

แต่สำหรับฉีเทียนเห้า เซี่ยงเซียวเซียนยังเข้าใจแล้ว

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ เอาตัวฟ่านซื่อไปโบยสิบที”

ความผิดฐานพูดจาใส่ร้าย ไม่ใหญ่ไม่เล็ก จะพิจารณาตามความเสียหายของผู้ที่ถูกใส่ร้าย อย่างเล็กน้อย ก็จะเป็นการตักเตือน

ดังนั้นการถูกโบยสิบทีนี้ ถือเป็นการลงโทษที่ไม่เล็กน้อย

ฟ่านลี่ฮัว ได้ยินว่าตนเองจะถูกโบยสิบที ก็ตื่นตระหนกตกใจขึ้นมาทันที

“ไม่ ใต้เท้า ข้าไม่.....”

“พูดมากอีก ก็จะไม่ใช่เพียงแค่โบยสิบที” เซี่ยงเซียวเซียนพูดขู่

คนสำคัญของคนคนนั้น ผู้หญิงที่โง่เขลาคนนี้จะพูดใส่ร้ายได้หรือ

ด้วยอุปนิสัยของคนคนนั้น การลงโทษโบยสิบทีนี้ยังถือว่าน้อยไป

มีผู้คนมองดูอยู่มากมายขนาดนั้น เขาก็ไม่สามารถที่จะลงโทษหนักจนเกินไป

ความจริงก็เป็นอย่างที่เซี่ยงเซียวเซียนคิด ฉีเทียนเห้ารู้สึกว่าโบยสิบทีนั้นเบาเกินไป กำลังมองไปยังเซี่ยงเซียวเซียนอย่างไม่เป็นมิตร

แต่รู้สึกได้ถึงสายตาลั่วเสี่ยวปิงที่หันมามองอย่างสงสัย ต่อให้ในใจฉีเทียนเห้ามีความคิดอะไรอยู่ ก็จำต้องล้วนกลืนลงไปก่อน