แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 128

แปลกประหลาดใจก็ส่วนแปลกประหลาดใจ เซี่ยงเซียวเซียนยังคงเคาะไม้ปลุกสติในมือ

ทันใดนั้น ทั้งหมดเงียบสงบ

“ถึงแม้ฟ่านซื่อจะไม่ใช่ผู้บงการ แต่ก็เกี่ยวข้องกับคดีในครั้งนี้ ในเมื่อมีความผิดพลาด โบยสิบทีแล้วก็กลับไป จางไฉจือค้ามนุษย์มีหลักฐานเพียบพร้อม คดีอาชญากรรมลงโทษประหารชีวิต รับโทษในพรุ่งนี้ แต่เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่ ข้าต้องรายงานฮ่องเต้.....”

พูดถึงตรงนี้ เซี่ยงเซียวเซียนหันไปมองมู่กุ้ยผิงตัวปลอบแวบหนึ่ง ไม่พูดอะไร เพียงแค่ยกมือให้คนพาลงไป แล้วก็ประกาศเลิกศาล

การกระทำอย่างรวดเร็วนี้ พวกประชาชนยังไม่ทันได้สติกลับมา

ส่วนฟ่านลี่ฮัวได้ยินว่าตนเองยังต้องถูกโบย ก็ตกใจจนสลบคาที

แต่ต่อให้สลบไปแล้ว ฟ่านลี่ฮัวยังคงถูกลากไปโบยตี

ลั่วเหอซิ่งไม่ได้ตามไปดูรับโทษฟ่านลี่ฮัวรับโทษ แต่รั้งลั่วเสี่ยวปิงที่เตรียมจะจากไปไว้

“พี่รอง ไม่ว่ายังไง เราก็ยังเป็นคนครอบครัวเดียวกัน” ลั่วเหอซิ่งมองดูลั่วเสี่ยวปิง ด้วยสีหน้าอ่อนโยน

แต่ลั่วเสี่ยวปิงกลับรู้ดี คนตระกูลลั่วที่อันตรายที่สุด ก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้ ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงไม่อยากพูดคุยกับเขา เพียงพูดขึ้นอย่างเรียบเฉยว่า

“เมื่อหลายปีก่อนข้าถูกตระกูลลั่วขับไล่ออกมาแล้ว ไม่ใช่คนในครอบครัวเดียวกันกับบัณฑิตลั่วแต่แรกแล้ว”

พูดประโยคนี้เสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงไม่แม้แต่มองสีหน้าย่ำแย่ของลั่วเหอซิ่ง จูงมืออานอานแล้วก็เดินออกไป

แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ลั่วเสี่ยวปิงก็หยุด หันหน้ากลับมา

ลั่วเหอซิ่งนึกว่าลั่วเสี่ยวปิงสำนึกผิดกับการเสียมารยาทเมื่อกี้ กำลังจะเปิดปากพูด กลับเห็นสายตาลั่วเสี่ยวปิงมองผ่านตนเองไปข้างหลัง

“ที่รัก เรากลับบ้านกันเถอะ”

เวลานี้ลั่วเสี่ยวปิง พูดกับฉีเทียนเห้า

ด้านนอกศาลยังมีคนจำนวนมากมองดูอยู่ เมื่อกี้ฉีเทียนเห้าเพิ่งเอาหลักฐานใบทะเบียนสมรสเมื่อห้าปีก่อนออกมา หากนางพาอานอานไปโดยไม่สนใจฉีเทียนเห้า จะทำให้ลั่วเหอซิ่งสงสัย

แต่ลั่วเสี่ยวปิงไม่รู้ว่า ประโยคำที่นางเรียกว่าที่รัก กับกลับบ้าน กลับเป็นการทำให้หัวใจฉีเทียนเห้าร้อนรุ่ม ทำให้สายตาฉีเทียนเห้าคู่นั้นที่มองดูลั่วเสี่ยวปิงกลายเปลี่ยนเป็นเร้าร้อน มีความรู้สึกอยากที่จะโอบกอดแนบอก

ถูกสายตาฉีเทียนเห้ามองด้วยแววตาแบบนั้น ลั่วเสี่ยวปิงกลับรู้สึกร้อนไปทั้งหน้า มีความคิดเหมือนอยากที่จะหลบหนี

แต่มีคนมองดูอยู่มากมายขนาดนี้ ลั่วเสี่ยวปิงพยายามยับยั้งความรู้สึกของตนเองไว้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะก้มหน้าลง

ความเคลื่อนไหวเช่นนี้ ในสายตาคนอื่น ก็เป็นเหมือนดั่งภรรยามองดูสามีตนเองแล้วเอียงอาย

แต่ใบหน้าของสามีคนนั้น กลับค่อนข้างน่ากลัวไปหน่อย

ฉีเทียนเห้าเดินไปหาลั่วเสี่ยวปิง ตอนที่เดินผ่านลั่วเหอซิ่ง ไม่แม้แต่จะมองลั่วเหอซิ่งสักนิด

ตอนที่เดินมาถึงตรงหน้าลั่วเสี่ยวปิง ฉีเทียนเห้าเอื้อมมือโอบกอดเอวลั่วเสี่ยวปิง พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม เรากลับบ้านกัน”

ลั่วเสี่ยวปิง “.....”

มองดูมืออันใหญ่ตรงเอวของตนเองแวบหนึ่ง แล้วก็เงยหน้ามองดูฉีเทียนเห้า ใช้สายตาถามขึ้นว่า “ปล่อยมือได้ไหม?”

ถูกฉีเทียนเห้าโอบกอดเอวเช่นนี้ นางรู้สึกไม่เป็นตัวของตัวเอง

หากทุกโอบกอดแล้วเดินออกไปเช่นนี้ นางกลัวว่าตนเองจะเดินไม่มั่นคง

ฉีเทียนเห้ากลับทำเป็นเหมือนดูความหมายในสายตาลั่วเสี่ยวปิงไม่ออก โอบกอดลั่วเสี่ยวปิง พาอานอานเดินผ่านผู้คนไป ตรงไปยังหน้าประตูที่ทำการปกครอง

ภาพนี้ ในสายตาผู้คนเป็นเหมือนดั่งครอบครัวสามพ่อแม่ลูกที่อบอุ่น แต่ในสายตาลั่วเหอซิ่ง กลับดูขัดตาอย่างมาก

ผู้ชายคนนั้น....ลั่วเหอซิ่งหรี่ตาลง แอบซ่อนความโหดเหี้ยมทั้งหมดไว้ในสายตา