แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 142

เด็กสาวเมื่อครู่ คือคนที่ซื้อชุดที่นางออกแบบเป็นชุดแรกในวันที่นางมาขอคุยเรื่องการร่วมลงทุนกับจิ่นเหนียงไม่ใช่หรือ?

นางจำได้ว่าตอนนั้นแม่ของเด็กสาวคนนั้นยังท้องลูกแฝดอยู่อีกด้วย เพราะมองออกว่าสีหน้าของนายหญิงคนนั้นดูแปลกๆ จึงได้กล่าวเตือนไปด้วยความหวังดี

เพียงแต่ นี่เพิ่งจะผ่านไปไม่นานเท่าไหร่? เหตุใดจึงได้คลอดเร็วนัก?

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ตอนนั้นของคนท้อง ลั่วเสี่ยวปิงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วขึ้นมาเล็กน้อย ในใจรู้สึกกังวล

อย่างไรเสียนั่นก็เป็นชีวิตคนถึงสามชีวิตเลยไม่ใช่หรือ?

แต่......

“กำลังคิดอะไรอยู่?”

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังใจลอย เสียงของฉีเทียนเห้าก็ดังขึ้นข้างหูของลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงได้สติขึ้นมาทันที “......เปล่า......”

ทันทีที่เอ่ยปาก ถึงได้สังเกตเห็นว่าฉีเทียนเห้าอยู่ใกล้ตัวเองมาก ยิ่งกว่านั้นยังคงทิ้งไออุ่นอยู่ข้างหู

เมื่อนึกถึงสถานการณ์ที่น่าเขินอายเมื่อวาน ใบหน้าของลั่วเสี่ยวปิงเกิดร้อนขึ้นมาเล็กน้อย เผลอก้าวถอยออกไปครึ่งก้าวโดยไม่รู้ตัว

เหตุใดจึงเป็นครึ่งก้าว?

เพราะนางกลัว กลัวว่าถอยหลังหนึ่งก้าวจะถูกฉีเทียนเห้ามองเห็นความผิดปกติ......ก็ได้ ที่จริงครึ่งก้าวแทบจะเหมือนไม่ถอยเลย ยังคงอยู่ใกล้กันมาก

“ข้ายังต้องไปซื้อของที่ร้านขายยาอีก พวกเรารีบไปกันเถอะ”ลั่วเสี่ยวปิงพยายามปกปิดความเขินอาย จึงได้เปลี่ยนหัวข้อสนทนาโดยตรง

หลังจากนั้น ก็ก้าวเท้าเดินไปทางซ้าย

“ท่านแม่ แม่ไปผิดทางแล้ว ร้านขายยาอยู่ทางขวา”เล่อเล่อรีบเอ่ยเตือนขึ้นมา

ลั่วเสี่ยวปิง：“......แม่รู้ว่าร้านขายยาอยู่ทางขวา แม่ตั้งใจเดินผิดทาง อยากรู้ว่าเล่อเล่อจะจำทิศทางของร้านขายยาได้หรือไม่ คิดไม่ถึงว่าเล่อเล่อของเราจะเก่งขนาดนี้ ยังคงจำได้อยู่”

ลั่วเสี่ยวปิงพูดกลบเกลื่อนอย่างจริงจัง

เล่อเล่อได้ยินเช่นนั้นก็ไม่ได้เอะใจ ยิ่งกว่านั้นยังมีสีหน้าดีใจที่แม่พูดชมตัวเองอีกด้วย“ใช่แล้ว ความจำของเล่อเล่อดีที่สุด”

อานอานที่อยู่ด้านข้าง：“......”ทนดูไม่ได้

ท่านแม่พูดแบบนี้ คงจะหลอกได้แค่น้องสาวเท่านั้นแหละ

โง่เสียจริง!

ส่วนฉีเทียนเห้ามองดูแผ่นหลังของลั่วเสี่ยวปิงที่กำลังจูงมือเล่อเล่อเดินไปข้างหน้าเพื่อปกปิดอะไรบางอย่าง ในสายตาจึงได้แอบซ่อนรอยยิ้มไว้

ดูเหมือนว่า เขาจะพบอะไรบางอย่าง

ฉีเทียนเห้าที่อารมณ์ดีมาก เอื้อมมือจะไปจับมือของอานอานที่ยืนอยู่ข้างกายเขา

เพียงแต่อานอานก้าวเดินไปข้างหน้าเพื่อหลีกเลี่ยงมัน

ฉีเทียนเห้า：“......”อารมณ์ดีราวกับกำลังลดลงอย่างกระหน่ำ

ดูเหมือนว่าการจะทำให้เจ้าตัวเล็กยอมรับตัวเองนั้นยังคงเป็นเรื่องยาวไกล

และแล้ว บนท้องถนนก็ปรากฏภาพแปลกประหลาดขึ้น หญิงสาวหน้าตาดีคนหนึ่ง จูงมือเด็กหญิงตัวน้อยน่ารัก ตามด้วยเด็กชายตัวเล็กๆที่ดูน่ารักเหมือนกันเพียงแต่มีใบหน้าจริงจัง และข้างกายเด็กชายตัวเล็กก็มีใบหน้าเย็นชาที่มีรอยแผลเป็นของชายคนหนึ่ง และด้านหลังยังมีชายอีกคนหนึ่งจูงเกวียนวัวไล่ตามมาอย่างช้าๆ

นี่......แน่ใจหรือว่าหญิงงามและเด็กสองคนนี้ไม่ได้ถูกผู้ร้ายเสียโฉมผู้นี้จับเป็นตัวประกัน?

หากถูกจับเป็นตัวประกันจริง โปรดกะพริบตาหน่อยเถอะ พวกเขาจะได้แจ้งความ

ผู้คนต่างพากันกังวลใจแทนลั่วเสี่ยวปิงสามแม่ลูกเป็นอย่างมาก แต่ทั้งสามคนกลับไม่รู้ ระหว่างทางเมื่อเจอสิ่งของที่อานอานและเล่อเล่อชอบ ลั่วเสี่ยวปิงก็ซื้อของเหล่านั้นด้วย

ในเวลานี้พวกเขาอยู่บนเส้นทางที่จะไปเหรินโซ่วถังแต่จะไปที่นั่นจะต้องผ่านหอฝูหม่าน ตอนที่เดินผ่านหอฝูหม่าน ลั่วเสี่ยวปิงเห็นว่าหน้าประตูหอฝูหม่านเต็มไปด้วยผู้คน

เมื่อเห็นภาพนี้ ลั่วเสี่ยวปิงรู้ดี ว่าต้องเป็นเพราะหอฝูหม่านเสนอเมนูซวนไช่หวีออกมาแน่นอน

คิดไม่ถึงว่า คนโบราณจะชอบกินซวนไช่หวีกันขนาดนี้

เพียงแค่มองดูสถานการณ์ตรงหน้า คาดว่าพริกของโอหยางฉี่หยู่คงใช้ได้อีกไม่นาน โอหยางฉี่หยู่จะต้องมาหานางอีกในไม่ช้า

ขณะที่กำลังคิดแบบนี้อยู่ ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้ยินคนที่ยืนต่อแถวอยู่ข้างหลังพูดบ่น

“เฮ้อ ในหนึ่งวันซวนไช่หวีมีเพียงสามสิบที่ และถึงแม้พวกเราจะต่อแถวได้แล้ว เกรงว่าคงได้แค่ดมกลิ่นหอมๆเท่านั้นแหละ”

“เฮ้ เจ้าไม่ต่อแถว เจ้าก็ออกไปเร็วๆสิ ให้ข้าไปอยู่ข้างหน้า”มีใครบางคนตอบกลับมาตรงๆ