แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 193

"นายท่าน ด้านนอกมีคนมา บอกว่าในมือมีของมีบางที่สามารถช่วยนายหญิงได้" พ่อบ้านยังไม่ทันยืนนิ่ง ก็พูดเหตุผลที่มาโดยตรงเลย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกถึงความผิดปกติอะไรบางอย่าง

แท้จริงแล้วหราวชิงหย่าไม่ได้โดนวางยาพิษ

วันนั้นกัวหงหยางไปหานาง ขอให้นางไปดูโรคให้กัวฮูหยินใหญ่ และยังถามนางเกี่ยวกับสภาพร่างกายของ

หราวชิงหย่า

เพราะหราวชิงหย่าให้ความประทับใจนางไม่น้อย ดังนั้นนางจึงได้บอกอาการของหราวชิงหย่าให้กับกัวหงหยางตามความจริง เพราะดูออกได้ว่าแม้ว่าบางครั้งกัวหงหยางนี้จะโง่ไปหน่อย แต่ก็ห่วงใยหราวชิงหย่าจริง

หลังจากรู้อาการที่แท้จริงของหราวชิงหย่า กัวหงหยางก็ยากที่จะเชื่อนัก ลั่วเสี่ยวปิงจึงคิดว่าจะทำดีต้องทำให้ดีที่สุด จะช่วยอะไรก็ต้องช่วยให้เต็มที่ ดังนั้นจึงพนันกันกับกัวหงหยาง

พนันว่า ตัวตนที่แท้จริงของฮูหยินใหญ่ จะถูกเปิดเผยหรือไม่

หากชนะ กัวหงหยางก็เป็นหนี้บุญคุณนาง และถ้าหากนางแพ้ นางก็จะช่วยบำรุงรักษาร่างกายของหราวชิงหย่า และขอโทษฮูหยินใหญ่

และเป็นเพราะการพนันนี้ นางจึงแผนซ้อนแผน ให้หราวชิงหย่าดื่มยาที่นางทํา และมีอาการข้างเคียงเหมือนกับครึ่งวันที่ฮูหยินใหญ่ เตรียมว่างยาให้หราวชิงหย่า

แต่เวลาผ่านไปนานเช่นนี้แล้ว นางกลับลืมประเด็นหนึ่งไป

ยาพิษเช่นครึ่งวันนั้น เป็นยาพิษที่มีราคาแพงหาได้ยากยิ่งนัก

ฮูหยินใหญ่แค้นกัวหงหยาง หลายปีที่ผ่านมานี้ก็เพียงแค่ต้องการทำให้กัวหงหยางไร้ผู้สืบสกุลเท่านั้น เหตุใดจู่ๆถึงต้องการเอาชีวิตของหราวชิงหย่าละ?

แม้ว่าตระกูลหราวจะอยู่ในสภาพกึ่งสันโดษ แต่ก็ไม่ใช่ผู้ที่กัวฮูหยินใหญ่จะสามารถไปล่วงเกินผิดใจได้ แม้ว่าตัวเองจะกลายเป็นแพะรับบาป แต่ด้วยฐานะและอำนาจของตระกูลหราว การตามหาความจริงนั้นก็ไม่ได้ยากนัก

จุดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่กัวฮูหยินใหญ่ผู้สามารถวางแผนมานานกว่ายี่สิบปีเพื่อแก้แค้นนั้นจะคิดไม่ถึง

และจากการสังเกตของนาง กัวฮูหยินใหญ่ก็ไม่ใช่คนกลัวตายอะไรเช่นนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น หากต้องการจะฆ่าหราวชิงหย่า มียาพิษร้ายแรงที่กินแล้วตายง่ายกว่า แล้วเหตุใดถึงดันไปใช้ครึ่งวันที่หายากและมีราคาแพงนั้น?

และตอนนี้ ยังมีคนบอกว่ามียาถอนพิษของครึ่งวันอีก มันช่างบังเอิญเกินไปแล้ว

ไม่เพียงแต่บังเอิญ แถมยังผิดปกติด้วย

เพราะ บัวหิมะเทียนซานและคางคกทองคําแดงล้วนไม่ใช่สิ่งของที่ธรรมดาอะไร

เมื่อคิดถึงประโยคของกัวฮูหยินใหญ่ที่ว่า 'ขุนนางหญิงระดับหนึ่ง' นั้น เรื่องนี้ยิ่งแปลกกว่าเดิม

แต่ก็เนื่องจากดูความผิดปกติของเรื่องนี้ออก ลั่วเสี่ยวปิงจึงไม่คิดที่จะยุ่งอีกต่อไป จึงไม่ได้คิดไปในทางที่ซับซ้อนมากกว่านี้

กําลังจะกล่าวคําอําลา ก็เห็นสีหน้าของกัวหงหยางเปลี่ยนไปทันที และจากไปอย่างรีบร้อน

เห็นได้ชัดว่า กัวหงหยางก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างเช่นกัน

หลังจากที่กัวหงหยางจากไป ลั่วเสี่ยวปิงก็จูงมือของลูกข้างละคน และเดินไปทางลานหลัก

แม้ว่าหราวชิงหย่าจะไม่ได้ถูกวางยาพิษจริงๆ แต่กินยาของตัวเองไป ยังไงก็จําเป็นต้องใช้ยามาช่วยหราวชิงหย่าจึงจะสามารถฟื้นขึ้นมาได้

หากไม่ทำเช่นนี้ มันก็ยากที่จะหลอกหมอจวนคนนั้นได้

หลังจากลั่วเสี่ยวปิงให้หราวชิงหย่าทายาไปไม่นาน หราวชิงหย่าก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว

พึ่งตื่นมา ในสายตาของหราวชิงหย่านั้นเต็มไปด้วยความสับสน

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นหราวชิงหย่าเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ได้คิดที่จะอธิบายให้หราวชิงหย่าฟัง แต่กลับเตรียมกล่าวคำอำลา

เรื่องประเภทอธิบายแบบนี้นั้น ให้กัวหงหยางเป็นคนทำเองจะเหมาะสมกว่า

ดังนั้น ลั่วเสี่ยวปิงจึงเอ่ยโดยตรงว่า “ตอนนี้พี่ชิงหย่าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ใต้หมอนห้องที่ข้าเคยอยู่นั้นมีใบสั่งยาแผ่นหนึ่ง เป็นใบสั่งยาที่ข้าเบิกให้พี่ชิงหย่าบำรุงร่างกาย ข้าไม่ได้กลับไปหลายวันแล้ว ดังนั้นข้าจึงขอลาก่อน”

แม้นางจะชนะการพันไป แต่นางก็คิดที่จะช่วยหราวชิงหย่าบำรุงร่างกายอยู่แล้ว คงเป็นเพราะหราวชิงหย่าเป็นคนแรกที่นางทำคลอด ดังนั้นจึงผูกพันกับหล่อนมากกว่า

หราวชิงหย่ามองดูเด็กสองคนที่อยู่รอบข้างลั่วเสี่ยวปิง ก็ไม่ได้ขัดขวาง เพียงแค่ให้คนรับใช้ไปนำของขวัญการพบปะให้เด็กทั้งสองคนเท่านั้น

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้ปฏิเสธที่จะรับเอาไว้ แต่ในใจก็กําลังคิดอยู่ว่าจะส่งของขวัญอะไรให้ลูกของหราวชิงหย่าดี

ในขณะที่ลั่วเสี่ยวปิงกำลังจะไป กัวหงหยางก็กลับมาพอดี

เพียงแต่ว่าสีหน้าของกัวหงหยางดูไม่ค่อยดีนัก ดูท่าแล้วคงจะเกิดเรื่องอะไรขึ้นแน่ แถมยังไม่ใช่เรื่องเล็กๆด้วย

ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้คิดมาก ฉวยโอกาสจากไปตอนกัวหงหยางไม่ทันได้สังเกตเห็นตัวเอง

เพียงแต่ว่าเมื่อเดินไปถึงที่หน้าประตู นางก็ได้ยินคำที่กัวหงหยางพูดกับหราวชิงหย่า ฝีเท้าก็หยุดลงโดยไม่รู้ตัว

กัวฮูหยินใหญ่ตายแล้ว?

ในหัวสมองของลั่วเสี่ยวปิงปรากฏประโยคหนึ่งขึ้น: ฆ่าปิดปาก

ความคิดนี้ทําให้ลั่วเสี่ยวปิงที่จูงมือลูกอยู่นั้นเดินอย่างเร่งรีบกว่าเดิม

ตระกูลกัวนี้คงจะติดลงในแผนการร้ายอะไรบางอย่าง คนธรรมดาๆอย่างนางอยู่ให้ห่างๆจะดีกว่า

ลั่วเสี่ยวปิงออกจากจวนกัวอย่างง่ายดาย จนกระทั่งเดินไปที่ตลาด ลั่วเสี่ยวปิงจึงค่อยรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย เพียงรู้สึกว่าตัวเบาไปทั้งตัว

ในเวลานี้ จู่ๆลั่วเสี่ยวปิงก็หันหัวมองอานอานและเล่อเล่อ จับตามองดูพวกเขาทั้งสองคนอย่างแน่นหนาด้วยสีหน้าท่าทางที่จริงจัง

อานอานและเล่อเล่อเห็นแม่ของตัวเองจ้องมองตัวเองแบบนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะมองหน้ากัน ในสายตาของทั้งคู่นั้นก็มีความร้อนตัวอยู่เล็กน้อย

"ตอนนี้บอกกับแม่ได้หรือยังว่า ทำไมจู่ๆพวกเจ้าถึงไปปรากฏตัวอยู่ที่นั่นได้？"

ไม่ใช่กัวหงหยางแน่นอน เพราะตอนที่เด็กสองคนปรากฏตัวนั้น ท่าทางการแสดงของกัวหงหยางนั้นไม่สามารถปลอมแปลงได้ เขาไม่รู้ว่าเด็กสองคนอยู่ในจวนอยู่แล้ว

กัวฮูหยินใหญ่สามารถใช้เวลาวางแผนมากกว่ายี่สิบปีเพื่อแก้แค้น ก็หมายความว่านางไม่ใช่คนที่ประมาทเลินเล่ออยู่แล้ว เด็กเล็กๆอย่างอานอานและเล่อเล่อที่ยังไม่มีความสามารถอะไรนั้นไม่อาจหนีออกมาได้เองและแถมยังหาตัวเองเจอด้วย

ดังนั้น นางจึงกล้าพูดว่าเด็กสองคนนี้ต้องมีเรื่องอะไรปิดบังตัวเองอยู่แน่

ยังมีหมอจวนคนนั้นอีก ดูจากปฏิกิริยาของกัวฮูหยินใหญ่แล้ว ก็ควรเป็นเพราะได้รับการจัดการล่วงหน้าเสร็จแล้วสินะ การปรากฏตัวของหมอจวนนั้นราบรื่นเกินไป ซึ่งแสดงให้เห็นว่ามีคนขัดขาเรื่องนี้ จึงทำให้ลั่วเสี่ยวปิงต้องนำเรื่องทั้งสองมาเชื่อมโยงกัน

เล่อเล่อมองดูลั่วเสี่ยวปิงอย่างผู้บริสุทธิ์ ทำท่าทางเหมือน 'ข้าไม่รู้อะไรเลย ท่านแม่ไม่ต้องมาถามข้า แต่ก็กลับมีท่าทางความมรู้สึกเหมือนอยากปกปิดซ่อนเร้น กลับกลายเป็นการเปิดเผยให้ทุกคนรู้

ลั่วเสี่ยวปิงหันมองอานอาน และสบตากับอานอาน

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง อานอานจึงเอ่ยว่า "คือท่านพ่อ……"

ฉีเทียนเห้า เขายังไม่ไปเหรอ?

ลั่วเสี่ยวปิงมองซ้ายมองขวาโดยไม่รู้ตัว แต่ก็มองไม่เห็นอะไรเลย

อานอาน：“……คือคุณลุงที่ท่านพ่อสั่งให้อยู่ไว้นั้นเป็นคนช่วยพวกข้า”

ลั่วเสี่ยวปิง：“……”เด็กคนนี้ เวลาพูดอย่าหายใจเข้าลึกๆแล้วพูดให้จบทีเดียวได้ไหม? ทำให้นางรู้สึกเขินอายมากเลย

ลั่วเสี่ยวปิงไออย่างทำอะไรไม่ถูก และแสร้งทําเป็นว่าเมื่อกี้ตัวเองไม่ได้ไปตามหาฉีเทียนเห้า

แต่ดูเหมือนว่าเล่อเล่อจะจงใจหักหน้านาง "ท่านแม่ ท่านกำลังตามหาท่านพ่ออยู่เหรอ？ท่านพ่อออกไปข้างนอกยังไม่กลับมาเลย"

เล่อเล่อหัวเราะคิกคัก ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกตัวเองเหมือนถูกเด็กอายุห้าขวบเห็นเป็นเรื่องตลก ดังนั้นจึงแกล้งทำหน้าจงใจ

"ลุงที่พวกเจ้าบอกนั้นอยู่ที่ไหน？" ลั่วเสี่ยวปิงจงใจทำน้ำเสียงอย่างจริงจัง ทำท่าทางเหมือนกับว่าหากพวกเขาไม่พูดความจริง นางก็จะไม่ให้อภัยที่พวกเขาหลอกลวงนาง

อานอานและเล่อเล่อมองหน้ากัน ใช่สายตาสื่อสารว่าตกลงจะเชิญคุณลุงออกมาดีไหม เพราะท่านพ่อได้บอกไว้ว่า มีเพียงเวลาที่ตัวเองตกอยู่ในที่อันตรายถึงจะเรียกคุณลุงออกมาได้

และในเวลานี้ คนที่อยู่ห่างจากไม่ไกลนั้นเห็นว่าเด็กทั้งสองคนกําลังถูกทำให้ลำบากใจ ทันใดนั้นก็ลืมคําสั่งที่นายท่านสั่งเอาไว้ก่อนจะจากไป และเดินออกจากที่มืด

แต่เมื่อสบตากับลั่วเสี่ยวปิง เหตุใดเขาจึงได้มีความรู้สึกที่เสียใจภายหลังอย่างอธิบายไม่ได้？