แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 193

"นายท่าน ด้านนอกมีคนมา บอกว่าในมือมีของมีบางที่สามารถช่วยนายหญิงได้" พ่อบ้านยังไม่ทันยืนนิ่ง ก็พูดเหตุผลที่มาโดยตรงเลย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกถึงความผิดปกติอะไรบางอย่าง

แท้จริงแล้วหราวชิงหย่าไม่ได้โดนวางยาพิษ

วันนั้นกัวหงหยางไปหานาง ขอให้นางไปดูโรคให้กัวฮูหยินใหญ่ และยังถามนางเกี่ยวกับสภาพร่างกายของ

หราวชิงหย่า

เพราะหราวชิงหย่าให้ความประทับใจนางไม่น้อย ดังนั้นนางจึงได้บอกอาการของหราวชิงหย่าให้กับกัวหงหยางตามความจริง เพราะดูออกได้ว่าแม้ว่าบางครั้งกัวหงหยางนี้จะโง่ไปหน่อย แต่ก็ห่วงใยหราวชิงหย่าจริง

หลังจากรู้อาการที่แท้จริงของหราวชิงหย่า กัวหงหยางก็ยากที่จะเชื่อนัก ลั่วเสี่ยวปิงจึงคิดว่าจะทำดีต้องทำให้ดีที่สุด จะช่วยอะไรก็ต้องช่วยให้เต็มที่ ดังนั้นจึงพนันกันกับกัวหงหยาง

พนันว่า ตัวตนที่แท้จริงของฮูหยินใหญ่ จะถูกเปิดเผยหรือไม่

หากชนะ กัวหงหยางก็เป็นหนี้บุญคุณนาง และถ้าหากนางแพ้ นางก็จะช่วยบำรุงรักษาร่างกายของหราวชิงหย่า และขอโทษฮูหยินใหญ่

และเป็นเพราะการพนันนี้ นางจึงแผนซ้อนแผน ให้หราวชิงหย่าดื่มยาที่นางทํา และมีอาการข้างเคียงเหมือนกับครึ่งวันที่ฮูหยินใหญ่ เตรียมว่างยาให้หราวชิงหย่า

แต่เวลาผ่านไปนานเช่นนี้แล้ว นางกลับลืมประเด็นหนึ่งไป

ยาพิษเช่นครึ่งวันนั้น เป็นยาพิษที่มีราคาแพงหาได้ยากยิ่งนัก

ฮูหยินใหญ่แค้นกัวหงหยาง หลายปีที่ผ่านมานี้ก็เพียงแค่ต้องการทำให้กัวหงหยางไร้ผู้สืบสกุลเท่านั้น เหตุใดจู่ๆถึงต้องการเอาชีวิตของหราวชิงหย่าละ?

แม้ว่าตระกูลหราวจะอยู่ในสภาพกึ่งสันโดษ แต่ก็ไม่ใช่ผู้ที่กัวฮูหยินใหญ่จะสามารถไปล่วงเกินผิดใจได้ แม้ว่าตัวเองจะกลายเป็นแพะรับบาป แต่ด้วยฐานะและอำนาจของตระกูลหราว การตามหาความจริงนั้นก็ไม่ได้ยากนัก

จุดนี้ เป็นไปไม่ได้ที่กัวฮูหยินใหญ่ผู้สามารถวางแผนมานานกว่ายี่สิบปีเพื่อแก้แค้นนั้นจะคิดไม่ถึง

และจากการสังเกตของนาง กัวฮูหยินใหญ่ก็ไม่ใช่คนกลัวตายอะไรเช่นนั้น

ยิ่งไปกว่านั้น หากต้องการจะฆ่าหราวชิงหย่า มียาพิษร้ายแรงที่กินแล้วตายง่ายกว่า แล้วเหตุใดถึงดันไปใช้ครึ่งวันที่หายากและมีราคาแพงนั้น?

และตอนนี้ ยังมีคนบอกว่ามียาถอนพิษของครึ่งวันอีก มันช่างบังเอิญเกินไปแล้ว

ไม่เพียงแต่บังเอิญ แถมยังผิดปกติด้วย

เพราะ บัวหิมะเทียนซานและคางคกทองคําแดงล้วนไม่ใช่สิ่งของที่ธรรมดาอะไร

เมื่อคิดถึงประโยคของกัวฮูหยินใหญ่ที่ว่า 'ขุนนางหญิงระดับหนึ่ง' นั้น เรื่องนี้ยิ่งแปลกกว่าเดิม

แต่ก็เนื่องจากดูความผิดปกติของเรื่องนี้ออก ลั่วเสี่ยวปิงจึงไม่คิดที่จะยุ่งอีกต่อไป จึงไม่ได้คิดไปในทางที่ซับซ้อนมากกว่านี้

กําลังจะกล่าวคําอําลา ก็เห็นสีหน้าของกัวหงหยางเปลี่ยนไปทันที และจากไปอย่างรีบร้อน

เห็นได้ชัดว่า กัวหงหยางก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างเช่นกัน

หลังจากที่กัวหงหยางจากไป ลั่วเสี่ยวปิงก็จูงมือของลูกข้างละคน และเดินไปทางลานหลัก

แม้ว่าหราวชิงหย่าจะไม่ได้ถูกวางยาพิษจริงๆ แต่กินยาของตัวเองไป ยังไงก็จําเป็นต้องใช้ยามาช่วยหราวชิงหย่าจึงจะสามารถฟื้นขึ้นมาได้

หากไม่ทำเช่นนี้ มันก็ยากที่จะหลอกหมอจวนคนนั้นได้

หลังจากลั่วเสี่ยวปิงให้หราวชิงหย่าทายาไปไม่นาน หราวชิงหย่าก็ฟื้นขึ้นมาแล้ว

พึ่งตื่นมา ในสายตาของหราวชิงหย่านั้นเต็มไปด้วยความสับสน

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นหราวชิงหย่าเป็นเช่นนี้ ก็ไม่ได้คิดที่จะอธิบายให้หราวชิงหย่าฟัง แต่กลับเตรียมกล่าวคำอำลา

เรื่องประเภทอธิบายแบบนี้นั้น ให้กัวหงหยางเป็นคนทำเองจะเหมาะสมกว่า

ดังนั้น ลั่วเสี่ยวปิงจึงเอ่ยโดยตรงว่า “ตอนนี้พี่ชิงหย่าไม่ได้เป็นอะไรแล้ว ใต้หมอนห้องที่ข้าเคยอยู่นั้นมีใบสั่งยาแผ่นหนึ่ง เป็นใบสั่งยาที่ข้าเบิกให้พี่ชิงหย่าบำรุงร่างกาย ข้าไม่ได้กลับไปหลายวันแล้ว ดังนั้นข้าจึงขอลาก่อน”