แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 231

“ในเมื่อเจ้าอยากเรียนทำชานม ก็เรียนไปก่อน ส่วนหน้าของเจ้า ข้าจะคิดหาวิธีเอง ไม่ต้องทาของพวกนั้นแล้ว มันทำร้ายผิว”

ในที่สุด ลั่วเสี่ยวปิงก็พูดเช่นนั้น　

ที่นางพูดเช่นนี้ ก็เพราะในใจของนางมีความคิดอยู่ตั้งนานแล้ว

สี่เวทมนต์ใหญ่ของเอเชียไม่ใช่ว่ามีวิชาแต่งหน้าหรือ? จะทำให้คนที่หน้าตาดีคนหนึ่งเปลี่ยนเป็นธรรมดาหน่อยเป็นเรื่องง่ายนิดเดียว

ในฐานะที่นางเป็นหมอปรุงยา แน่นอนว่าต้องเคยลองทำผลิตภัณฑ์เสริมความงามอยู่แล้ว และในเมื่อเคยทำผลิตภัณฑ์เสริมความงาม นางจะต้องค้นหาเครื่องสำอางค์อะไรทำนองนี้ได้แน่นอน

สิ่งที่ซับซ้อนนั้นลั่วเสี่ยวปิงทำไม่ได้ แต่ของง่ายๆอย่างแป้งฝุ่น ผงเขียนคิ้วนั้นนางจะทำไม่ได้เชียวหรือ?

แต่ในเมื่อมีชุยอินฮวาเป็นคนเริ่มต้น นางจึงรู้สึกว่าตัวเองก็สามารถเปิดร้านเสริมสวยได้

อื้ม…แน่นอน รอให้นางจัดการเรื่องในมือก่อนค่อยว่ากัน

แล้วก็สามวันติดต่อกันนี้ ลั่วเสี่ยวปิงต้องดูแลทั้งร้านหม้อไฟ แล้วยังต้องสอนทำชานม อบขนม ทำซาลาเปาใส้ซุป สรุปคือยุ่งจนหัวหมุนไปหมด

โชคดีที่ผลิตภัณฑ์จากการสอนของลั่วเสี่ยวปิงที่ยังไม่สมบูรณ์มากนักได้รับการตอบรับที่ดี หลังจากที่ได้ลองกินในร้านหม้อไฟ และพวกเขายังได้ประชาสัมพันธ์ร้านขนมและร้านชานมที่อยู่ด้านหลัง จนลูกค้าถามทุกวันว่าร้านชานมและร้านขนมเปิดได้เมื่อไหร่

ในช่วงสามวันนี้ เรื่องทำน้ำซุป ลั่วเสี่ยวปิงสามารถมอบหมายให้พานหยิงหยิงจัดการได้ทั้งหมดแล้ว และระหว่างที่ยุ่ง สีหน้าของพานหยิงหยิงก็เหมือนจะดีขึ้นเรื่อยๆ

เกี่ยวกับทุกอย่างในร้าน ลั่วเสี่ยวปิงมอบหมายให้ชุนวังจัดการ

หลังจากสังเกตมาหลายวัน ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกว่าความสามารถของชุนวังนั้นไม่เลว ดังนั้นจึงตั้งเขาเป็นผู้จัดการร้าน

ด้านหนึ่งดำเนินธุรกิจ อีกด้านหนึ่งลั่วเสี่ยวปิงก็ได้ปลูกฝังแนวคิดของร้านบุฟเฟ่ต์สมัยใหม่บางอย่างให้กับชุนวังด้วย แล้วให้ชุนวังไปฝึกลูกน้องอีกที หลังจากปิดร้านทุกวัน จะใช้เวลาหนึ่งก้านธูปเพื่อฝึกพนักงานในร้าน แล้วผลลัพธ์ก็ไม่เลว

ช่วงเวลาสามวัน ทุกอย่างก็นับว่าเริ่มเข้าที่เข้าทาง สิ่งต่อไปที่ลั่วเสี่ยว

ปิงกังวลก็มีแต่เครื่องปรุงและเรื่องบัญชี

บัญชีของร้านเมืองแห่งอาหารลั่วเสี่ยวปิงวางแผนเอาไว้นานแล้ว คิดจะให้จางต้าฉวนช่วย อย่างไรเสียจางต้าฉวนก็ตกงานเพราะนาง นางควรจะชดเชยให้เขา

แน่นอนว่ารวมถึงท่าทางที่น่าเชื่อถือของลุงต้าฉวน และประสบการณ์หลายปี

แต่ก็เพราะเรื่องของจางเสี่ยวเหม่ย ลุงต้าฉวนจึงตัดสินใจจะอยู่ในหมู่บ้านกับป้าเฉิน ไม่เข้ามาหางานในเมืองอีก

แน่นอน ลุงต้าฉวนก็รู้ดีว่าถึงแม้ว่าเขาจะหางานทำในเมืองก็ไม่ได้ เพราะสาเหตุคือไม่มีใครกล้าใช้งานเขา

ถึงแม้ว่านางจะกล้าใช้งานเขา แต่เนื่องจากลุงต้าฉวนตัดสินใจกลับไปที่หมู่บ้าน นางก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ ทำได้แต่เตรียมการอย่างอื่น

นางกำลังจะตั้งโรงงานเครื่องปรุงรสในหมู่บ้าน เพราะนางนางเป็นคนที่ทำเครื่องปรุงต้องทำจนตัวเองเหนื่อยตายให้ได้ ยิ่งไปกว่านั้น ในอนาคตปริมาณความต้องการของเครื่องปรุงหม้อไฟ ปิ้งย่าง และหมาล่าทังคงจะเพิ่มมากขึ้น การทำโรงงานเครื่องปรุงจึงเป็นเรื่องช้าหรือเร็วเท่านั้น

ในเมื่อลุงต้าฉวนกลับมาที่หมู่บ้านแล้ว ถ้าอย่างนั้นบัญชีของโรงงานนางย่อมให้เขาช่วย

สำหรับบัญชีของร้านเมืองแห่งอาหาร ลั่วเสี่ยวปิงจะให้ชุยฮุยทำหน้าที่แทน

เดิมทีลั่วเสี่ยวปิงก็เตรียมพาชุยฮุยกลับหมู่บ้าน เพราะนางอยากจะทำโรงงานเครื่องปรุง เครื่องปรุงก็เป็นส่วนที่สำคัญมาก ในโรงงานย่อมขาดแคลนคนของตัวเองไม่ได้

แต่ในเวลานั้นชุยฮุยกลับบอกว่าเขาเคยทำงานบัญชี ดังนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงคิดจะใช้ประโยชน์จากเขา ให้ชุยฮุยทำบัญชีของร้านเมืองแห่งอาหาร

ดังนั้นจึงทำให้ลั่วเสี่ยวปิงตัดสินใจให้หลินหย่งเฟิงและเจิ้งติงหลานทั้งคู่ดูแลเรื่องเครื่องปรุง เมื่อถึงเวลาเปิดโรงงานก็จะให้คนในหมู่บ้านมาทำงาน และกระบวนการสำคัญของเครื่องปรุงก็ให้หลินหย่งเฟิงทั้งสองคนคอยดูแล