แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 303

หลี่ต้าได้ยินเช่นนี้ มองไปทางลูกสาวที่กำลังนอนคว่ำอยู่บนพื้นอย่างลำบากใจ ใจสายตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดใจ

มีลูกสาวเพียงคนเดียว ลูกสาวตกกลายเป็นสภาพอย่างวันนี้ เขาจะไม่ปวดใจอย่างไรได้

แต่เรื่องนี้ลูกสาวของเขาทำผิดจริงๆ

ครั้งก่อนนายหญิงก็ให้โอกาสไปแล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้เขายังมีหน้าอะไรให้นายหญิงประทานโอกาสอีกครั้งล่ะ?

หลี่ต้ารู้ว่า นายหญิงจะไม่ให้โอกาสแก่ลูกสาวของตัวเองอีกแล้ว

ส่วนแม่นางจ้าวพอได้ยินลั่วเสี่ยวปิงบอกว่าให้หลี่ต้าพูดเองว่าจะจัดการลูกสาวยังไง ก็โล่งใจลงมาหน่อย นึกว่านี่เป็นโอกาสของลูกสาว เลยมองไปทางหลี่ต้า พูดว่า"คุณสามี เรามีเพียงลูกสาวคนเดียวเท่านั้นนะ"

สายตานั้นเห็นได้ชัดว่า คือจะให้หลี่ต้าช่วยขอร้องให้นายหญิงลงโทษหลี่อิงเบาๆ

ถึงแม่นางจ้าวทำตัวไม่รู้ถูกรู้ผิดเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่รู้สึกว่ามีอะไรผิดเลย เพราะหลี่อิงเป็นลูกสาวของนาง แต่สายตาที่ชั่วเสี่ยวปิงมองไปที่แม่นางจ้าวก็เย็นชากว่าเดิม

หลี่ต้าไม่ได้สนใจแม่นางจ้าว แค่กราบใส่ลั่วเสี่ยวปิง"บ่าวมีแค่ลูกสาวเดียวเท่านั้นขอรับ บ่าวทราบดีว่าลูกสาวกระทำผิดหลายครั้ง ให้อภัยไม่ได้ แต่ขอให้นายหญิงสามารถปล่อยชีวิตของลูกสาวก็พอ บ่าวก็สำนึกบุญคุณ จะใช้ทั้งชีวิตนี้ทำงานให้นายหญิงอย่างตั้งใจ เพื่อตอบแทนบุญคุณของนายหญิงขอรับ"

ลั่วเสี่ยวปิง"แล้วถ้าข้าขายลูกสาวเจ้าออกไปล่ะ เจ้ามีอะไรจะพูดไหม?"

หลี่ต้าไม่ลังเลสักนิด"บ่าวไม่มีอะไรจะพูดขอรับ มีชีวิตอยู่ได้ก็เป็นบุญของนางแล้วขอรับ"

ถึงแม้เชาไม่อยากให้ลูกสาวจะถูกขายออกไป แต่ก็ไม่มีปัญญาใดๆ

สิ่งที่โชคดีคือ นายหญิงเป็นคนดี จะไม่ขายลูกสาวของเขาไปที่ๆไม่ดีหรอก

แต่หลี่ต้าเพิ่งพูดจบ แม่นางจ้าวที่อยู่ข้างๆก็ขอร้องทันที"นายหญิงอย่าขายลูกสาวของข้าได้ไหมเจ้าคะ?"

หลี่ต้าเห็นภรรยาของตัวเองทำตัวเช่นนี้ โมโหนางว่าดูสถานการณ์ไม่เป็น เลยเตือนว่า"ต้านิวอย่าทำตัวแบบนี้ นายหญิงเมตตาแล้ว"

แต่จ้าวต้านิวไม่ฟังคำเตือน นางรู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงถือว่าเมตตาแล้ว แต่นางมีเพียงลูกสาวคนเดียวเท่านั้น จะให้นางเห็นกับตาว่าต้องแยกกับลูกสาวอย่างไรได้ล่ะ?

นี่ไม่ต่างกับฆ่านางเลย

"นายหญิงเจ้าคะ ขอร้องอย่าขายเสี่ยวอิงเถอะเจ้าค่ะ"จ้าวต้านิวขอร้องและร้องไห้ไปด้วย ดูน่าสงสารมาก

"แม่......"หลี่อิงคลานขึ้นมาจากพื้น เนื่องจากอวัยวะภายในได้รับบาดเจ็บ ยังอาเจียนเลือดออกมาด้วย สีหน้ายิ่งซีดขาวกว่าเดิม

จ้าวต้านิวเห็นลูกสาวเป็นเช่นนี้ ก็รีบคลานไป กอดหลี่อิงเข้าในอ้อมอก ยังพึมพำในปากว่า'ลูกสาวของข้าช่างน่าสงสารหรือเกิน'

อย่าพูดถึงลั่วเสี่ยวปิง แม้กระทั่งย่าเจียงเมื่อเห็นฉากนี้ก็รู้สึกน่ารำคาญ อดไม่ได้ที่จะเถียงว่า"ลูกสาวของเจ้าน่าสงสาร แล้วนายหญิงล่ะ ไม่สงสารหรือไง?นายหญิงดีกับพวกเจ้ามาก พวกเจ้ากลับคิดจะแย่งสามีของนายหญิง ไม่เคยเห็นคนที่กินบนเรือนขี้รดบนหลังคาอย่างพวกเจ้าเลยนะเนี่ย"

หากย่าเจียงสามารถไร้อารยะกว่านี้หน่อย เวลานี้ก็ถุยน้ำลายใส่แม่ลูกคู่นี้แล้ว

มือที่กอดหลี่อิงของจ้าวต้านิวหยุดไปสักพักหนึ่ง เสียงร้องก็หยุดไปสักครู่หนึ่ง จากนั้นก็เริ่มร้องต่อ

เวลานี้หลี่อิงก็หยุดไอแล้ว สายตาที่มองลั่วเสี่ยวปิงนั้นเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ แต่กลับพูดกับจ้าวต้านิวว่า"แม่ เราอย่าไปขอร้องนางเลย......อย่า"

ความอัปยศในวันนี้ นางจดจำไว้แล้ว

จะต้องมีสักวันหนึ่ง นางจะอยู่เหนือกว่าลั่วเสี่ยวปิง

ถูกขายออกไปก็อย่างไรล่ะ?ขอให้นางยอม นางก็สามารถกลายเป็นเจ้านายได้

สำหรับโทษที่ตัวเองควรได้รับนั้น หลี่อิงไม่เป็นห่วงเลย แม้กระทั่งถึงบัดนี้แล้ว นางยังคงฝันจะอยู่เหนือกว่าคนอื่น

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นและมองออกสายตาของหลี่อิง แต่นางไม่ใส่ใจเลย

หากหลี่อิงมีความสามารถอยู่ตำแหน่งที่เหนือกว่า นางยังจะนับถือนางว่าเป็นหญิงที่มีความสามารถ