แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 311

เมื่อคนหนึ่งร้องทุกข์ ก็มีกลุ่มคนร้องทุกข์ตามๆ กัน

ทั่วทั้งศาลเต็มไปด้วยเสียงร้องทุกข์

กัวหงหยางทุบค้อนไปหลายทีถึงจะควบคุมสถานการณ์ได้ แล้วทั้งศาลก็เงียบลง

ส่วนลั่วเสี่ยวปิงเผชิญหน้ากับสายตาโกรธแค้นของคนเหล่านั้นด้วยสายตาที่ไร้ความเกรงกลัว แค่ถามคนเหล่านั้นอย่างใจเย็น “พวกเจ้ารู้ได้ยังไงว่าของที่พวกเจ้าซื้อมาจากหอเหมยเซียงของเรา ข้าไม่ได้ร่วมการค้ากับคนของจูกี้สักหน่อย”

จูฉวนฝู “ตอนนี้เรื่องราวถูกเปิดเผย แน่นอนว่าเจ้าย่อมไม่ยอมรับ”

ลั่วเสี่ยวปิงถามจูฉวนฝูกลับ “งั้นเจ้ามีหลักฐานไหม”

จูฉวนฝูสำลัก เรื่องที่ไม่เป็นความจริง เขาจะไปมีหลักฐานได้ยังไง

ลั่วเสี่ยวปิงแน่ชัดแล้ว จากนั้นก็ขดยิ้มมุมปาก “ในเมื่อเจ้าไม่มีหลักฐาน งั้นเปลี่ยนเป็นข้าเบิกหลักฐานเอง”

ทันทีที่จูฉวนฝูได้ยินว่าลั่วเสี่ยวปิงมีหลักฐาน พลันรูม่านตาหดตัวด้วยความตกใจ

“เจ้า...”

จูฉวนฝูยังอยากพูดอะไรอีก แต่ลั่วเสี่ยวปิงไม่อยากสนใจเขาอีกต่อไป

ลั่วเสี่ยวปิงเบนสายตาไปมองกัวหงหยาง “ใต้เท้า เมื่อไม่กี่วันก่อนในโรงงานข้ามีขโมย คนที่ขโมยถูกมือปราบพากลับมาที่หยาเหมินแล้ว ไม่ทราบว่าให้นางมาเป็นพยานได้หรือไม่”

“ได้” กัวหงหยางตอบคำเดียว แล้วโบกมือให้คนไปพาหวังเถาฮวาเข้ามา

การทำหน้าที่ของมือปราบนั้นรวดเร็วและมีประสิทธิภาพ ไม่นานก็พาหวังเถาฮวาเข้ามา

ก่อนหน้าที่หวังเถาฮวาจะเข้าโรงงานของลั่วเสี่ยวปิง เนื่องจากถูกแม่เลี้ยงทารุณ ทุกวันต้องทำงานแต่กินไม่พออิ่ม ดังนั้นร่างกายจึงผ่ายผอมมาก

หลังจากเข้าโรงงาน ร่างกายของหวังเถาฮวาดีขึ้นมาก และก็ดูสวยขึ้นผิดหูผิดตา

แต่ตอนนี้หวังเถาฮวาซึ่งอยู่ในห้องขังมาสองสามวัน กลับซูบซีดไปมาก ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนล้าและหวาดกลัว

ทันทีที่ถูกนำตัวขึ้นศาลมาเห็นลั่วเสี่ยวปิง หวังเถาฮวาก็ร้องขอความเมตตาทันที “เถ้าแก่ไว้ชีวิตด้วย ข้าไม่กล้าอีกแล้ว ได้โปรดเถ้าแก่ปล่อยข้าไปเถอะ”

หายนะในกรงขังเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ทำให้หวังเถาฮวาทรมานทั้งกายใจ แม้ไม่มีใครดุด่าทุบตีนาง แต่เมื่อเทียบกัน มันเลวร้ายกว่าช่วงที่นางมีชีวิตยากลำบากอยู่ในมือแม่เลี้ยงเสียอีก

นึกย้อนกลับไปในชีวิตสิบกว่าปีของนาง ช่วงวันที่นางทำงานในโรงงานกลายเป็นช่วงเวลาที่มีความสุขที่สุดของนาง ไม่เพียงไม่ต้องกังวลเรื่องกินไม่พออิ่ม แต่พวกพ่อแม่พี่น้องต่างก็มองนางดีขึ้น และงานก็ง่ายมาก

เพื่อให้นางได้โอกาสเริ่มต้นใหม่ นางจะไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้อีก

เห็นหวังเถาฮวาเป็นเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงสีหน้าราบเรียบ เพียงพูดว่า “การปล่อยเจ้าก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ เพียงแต่เจ้าต้องบอกศาลว่าก่อนหน้านี้เจ้าทำอะไรลงไปและใครเป็นคนสั่ง ไม่อย่างนั้นข้าจะให้ใต้เท้าจัดการอย่างยุติธรรม”

หวังเถาฮวาได้ยินแล้วก็รู้ว่านี่เป็นโอกาสสุดท้ายของนางแล้ว

ก่อนที่นางจะถูกจับกุมนางก็รู้อยู่แล้วว่าจำนวนเงินที่นางขโมยมันมากเกินพอที่จะติดคุกหรือถูกเนรเทศ ไม่ว่าอย่างไหน ชีวิตนี้ของนางก็จบสิ้นแล้ว

ดังนั้นหวังเถาฮวาจึงไม่มีความลังเลแม้แต่น้อย รีบให้การสิ่งที่นางทำก่อนหน้านี้อย่างรวดเร็ว

รวมถึงข้อเท็จจริงที่ว่าตัวเองขโมยผลิตภัณฑ์ดูแลผิว 300 รายการให้ตระกูลจู และอีกฝ่ายสัญญาว่าจะให้นายน้อยของตระกูลจูเมืองซีเหอแต่งนางเป็นอนุภรรยาเรื่องนี้ก็พูดด้วย

เพียงแต่ไม่รู้ทำไมตั้งแต่ต้นจนจบ หวังเถาฮวาไม่เคยเปิดเผยลั่วเสี่ยวจู๋ ถ้าไม่ใช่คนของฉีเทียนเห้าสืบเรื่องนี้ได้ คาดว่าแม้แต่ลั่วเสี่ยวปิงก็คงจะไม่รู้บทบาทในเรื่องนี้ของลั่วเสี่ยวจู๋

คำสารภาพของหวังเถาฮวา สามารถอธิบายได้เพียงประเด็นเดียว นั่นคือหอเหมยเซียงไม่ได้ร่วมมือกับจูกี้ แต่ก็ไม่ได้พิสูจน์ว่าผลิตภัณฑ์ดูแลผิวที่จูกี้ขายนั้นไม่ได้มาจากหอเหมยเซียง