แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 317

เล่อเล่อมองผู้ชายที่เดินเข้าใกล้นางด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสา"พวกเจ้าคิดจะจับพวกข้าหรือ?'

ชายหลายคนตะลึง ไม่คิดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้ยังมองออกว่าพวกเขาคิดจะทำอะไร แถมยังไม่เห็นจะกลัวเลย

สิ่งแรกที่เขาคิดคือต้องมีอะไรผิดปกติแน่นอน แต่แล้วเด็กสองคนกับผู้หญิงคนหนึ่งเท่านั้นจะเก่งไปถึงไหนได้ล่ะ?

"ใช่แล้ว พวกเจ้าอย่าคิดจะต่อต้านนะ ไม่งั้นถ้าบาดเจ็บตรงไหนก็อย่าโทษพวกข้าโหดเหี้ยมก็แล้วกัน"ผู้ชายคนหนึ่งพูดด้วยเสียงแหบแห้ง

เล่อเล่อส่ายหน้า"พวกเจ้ามีสี่คน พวกเรามีเพียงสามคน พวกเราเอาชนะพวกเจ้าไม่ได้หรอก"

แล้วก็พูดด้วยสีหน้าที่ไร้เดียงสาอีก"พวกเราไม่หนีหรอก แต่พวกเจ้าอย่ามัดพวกเราไว้ได้ไหม ข้าจะรู้สึกกลัว"

ถึงแม้พูดว่ากลัว แต่ไม่เห็นสีหน้าที่หวาดกลัวเลย ผู้ชายหลายคนนึกว่าเด็กคนนี้ตระหนักรู้ในสถานการณ์ เลยพยักหน้า"ถ้าพวกเจ้าตามพวกข้าไปอย่างเชื่อฟัง พวกข้าก็จะไม่มัดพวกเจ้าไว้"

เล่อเล่อได้ยินเช่นนี้ก็พยักหน้า"พวกข้าเชื่อฟังมากเจ้าค่ะ"

พูดจบ เล่อเล่อมองอานอานที่อยู่ข้างๆ"พี่เจ้าคะ พี่ว่าใช่ไหมเจ้าค่ะ?"

อานอานรู้สึกหมดคำพูด แต่ก็พยักหน้า

ชายหลายคนเลยมองไปทางไป๋เสา ไป๋เสาเงียบขรึม พยักหน้าเบาๆ

เห็นเช่นนี้ชายหลายคนก็มองหน้าเข้าหากัน ในสายตาเผยให้เห็นความคิดของพวกเขาที่ว่า'เรื่องครั้งนี้ช่างราบรื่นหรือเกิน'

แต่เรื่องเป็นไปอย่างราบรื่นพวกเขาก็ดีใจมาก เลยไม่ได้คิดมาก มองไปที่กระเป๋าที่อยู่ข้างหลังของไป๋เสา"เอามาให้ข้าสิ"

พวกเขารู้ว่าใบกระเป๋านั้นอย่างน้อยมีเงินอยู่ห้าสิบตำลึง

ไป๋เสาขมวดคิ้ว แต่ก็ยังยื่นกระเป๋าไปให้......

ส่วนอีกฝั่งหนึ่ง หลังจากลั่วเสี่ยวปิงออกจากหยาเหมิน ก็ไปที่ถงเหรินถังก่อน

ลั่วเสี่ยวปิงกล่าวว่าตัวเองจะจัดยา หมออู๋ในถงเหรินถังไม่เพียงแต่ยินดีให้หยิบ แถมยังให้หยิบได้ตามสบายไม่เก็บเงินด้วย

หลังจากปฏิเสธไม่สำเร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้เสียเวลาในเรื่องนี้อีก กลับเข้าไปในห้องยาโดยตรง

รอลั่วเสี่ยวปิงออกมา ก็เป็นเวลาห้าโมงเย็นแล้ว แต่ยังไม่เห็นฉีเทียนเห้า

หมออู๋เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงหาอยู่ทั่ว เลยพูดว่า"หมอลั่วขอรับ สามีของเจ้าบอกมีเรื่องจะออกไปสักครู่หนึ่ง อีกไม่นานจะกลับมารับเจ้า"

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า มองไปทางหมออู๋"เจ้าอยากเรียนฝังเข็มใช่ไหม?"

อยู่ๆก็ถูกถามแบบนี้ หน้าของหมออู๋แดงก่ำ จากนั้นก็โบกมืออย่างตะลีตะลาน"ไม่ ไม่ขอรับ ไม่กล้า......"

เหมือนกลัวลั่วเสี่ยวปิงเข้าใจผิดว่าเขามีความโลภต่อวิชาฝังเข็มของนาง

รู้ว่าหมออู๋เข้าใจผิดเอง ลั่วเสี่ยวปิงคิดแล้วพูดว่า"ข้าสามารถสอนเจ้าหน่อยนึง"

สิ่งพื้นฐานบางอย่างนางสอนได้อยู่

อย่างอื่นก็ไม่ใช่ว่าสอนไม่ได้ แต่นางไม่ได้อยู่นานในเมืองหลินอาน ดังนั้นเลยไม่มีเวลา

ได้ยินลั่วเสี่ยวปิงกล่าวเช่นนี้หมออู๋ก็ตะลึงไปก่อน จากนั้นก็รู้สึกดีใจขึ้นมา

แต่หลังจากดีใจไปแล้ว หมออู๋ก็ส่ายหน้าอย่างแรงอีก

ลักษณะเช่นนี้ของหมออู๋ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงไม่เข้าใจเลย ก่อนหน้านี้ที่หมออู๋ถามนางว่าฝังเข็มเป็นหรือเปล่า เห็นได้ชัดๆว่าเขาอยากเรียนฝังเข็มมาก และตอนที่นางพูดเขาก็ดีใจมาก แล้วเหตุใดถึงส่ายหน้าล่ะ?

เวลานี้ ได้ยินแต่หมออู๋พูดว่า"แม่นางลั่ว ข้าอายุมากเช่นนี้แล้วเรียนฝังเข็มไปก็เปล่าประโยชน์หรอก หากแม่นางลั่วสามารถให้ข้าได้รับชมรอบหนึ่ง ข้าก็อิ่มอกอิ่มใจขอรับ"

เวลาที่พูดคำพูดนี้ สายตาของหมออู๋ที่มองลั่วเสี่ยวปิงนั้นเต็มไปด้วยแสงสว่าง

ลั่วเสี่ยวปิงรู้ว่านี่เป็นความคิดที่แท้จริงของหมออู๋ ดังนั้นเลยพยักหน้า

แต่เวลานี้ถงเหรินถังไม่มีผู้ป่วย ลั่วเสี่ยวปิงเลยบอกว่าให้รอพรุ่งนี้

หมออู๋ดีใจมาก ตั้งหน้าตั้งตารอคอยวันพรุ่งนี้ที่จะมาถึง