แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 336

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นสีหน้าของจางต้าหลางเหมือนเสียใจในความรัก ก็อดพยักหน้าไม่ได้

ในความทรงจำของนางจางต้าหลางเป็นคนซื่อๆ นิสัยของเขาอาจทำให้ชีวิตของเขาต้องธรรมดาไปตลอด ไม่เกิดการแปรปรวนใดๆ

แต่พานหยิงหยิง เหมือนน้ำที่กระเพื่อมในหัวใจที่สงบของเขา และยากที่จะหายตัวไป

น้อยมากที่จะเห็นเขาเกิดความรู้สึกแบบนี้ ถ้าไม่ช่วยก็ไม่สมควร

เพียงรอสักครู่หนึ่ง ลูกค้าของร้านเมืองแห่งอาหารล้วนมากันหมด ลั่วเสี่ยวปิงก็ยังรอพานหยิงหยิงกลับมาไม่ได้

ดีที่ตอนนี้ไม่ใช่เพียงพานหยิงหยิงที่ต้มซุปเป็น ดังนั้นร้านเมืองแห่งอาหารก็ไม่ได้ส่งผลกระทบเพราะเรื่องนี้

เห็นกับตาว่าท้องฟ้าเริ่มมืด ลั่วเสี่ยวปิงก็คิดจะกลับไปก่อน

แต่วันที่สอง ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงไปอีกทีหนึ่ง ก็เสียเที่ยวเหมือนเดิม หลังจากผ่านการสอบถามรู้ว่า พานหยิงหยิงก็ไม่ได้ลา

พอถึงวันที่สาม ข่าวที่พานหยิงหยิงสั่งให้ทาสที่เรือนมาบอกว่าลาออกเพื่อรอแต่งงานนั้นก็ส่งมา แต่วันนี้เป็นวันที่ลั่วเสี่ยวปิงได้นัดกับหยางซี เลยไปที่สำนักแพทย์ก่อน

เพิ่งถึงสำนักแพทย์ ลั่วเสี่ยวปิงก็เห็นว่าหน้าประตูสำนักแพทย์มีรถม้ากว้างใหญ่คันหนึ่งจอดอยู่

อย่างที่คิด เพิ่งเข้าประตูก็เห็นว่าหยางซีมาพร้อมกับหยางฮูยิน ตอนนี้กำลังยืนอยู่ในสำนักแพทย์

ส่วนเหตุใดถึงยืนอยู่นั้น เป็นเพราะว่าเก้าอี้ของสำนักแพทย์เล็กไป หยางซีนั่งไม่ได้เลย

เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงมาถึง หยางซีเดินหน้าขึ้นมาอย่างตื่นเต้น"หมอเทวดาลั่ว กว่าเจ้าจะมา"

ถ้าไม่มาอีก เขาจะอยู่นิ่งไม่ได้แล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงพยักหน้า หลังจากนั่งไปที่โต๊ะของตัวเองแล้ว ก็มองไปที่หยางซี"สิบวันนี้ เจ้าทำตามที่ข้าพูดหรือเปล่า?"

หยางซีได้ยินเช่นนี้ ย้ายสายตาไปที่อื่นด้วยจิตสำนึก แต่กลับพยักหน้า"ทำแล้วขอรับ"

ลั่วเสี่ยวปิง"ไม่ได้กินเนื้อติดมันสักคำหรือ?"

สายตาของหยางซีลอยไปที่อื่น แต่กลับพูดอย่างมั่นใจว่า"ไม่ได้กิน ไม่ได้กินจริงๆ ไม่เชื่อเจ้าสามารถถามภรรยาของข้า"

ลั่วเสี่ยวปิงมองไปทางหยางฮูหยิน หยางฮูหยินมองไปที่หยางซีทีหนึ่งแล้วก็พยักหน้าตาม"สามีข้าไม่ได้กินจริงๆเจ้าค่ะ"

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้พูดเยอะ"งั้นข้าไปจัดยาให้"

ระหว่างพูด ลั่วเสี่ยวปิงก็เดินไปข้างใน

ส่วนหยางซีได้กินเนื้อติดมันหรือเปล่า ลั่วเสี่ยวปิงก็ดูออกจากพฤติกรรมของสามีภรรยาคู่นี้แล้ว

จริงๆแล้วกินเนื้อติดมันหรือเปล่าไม่สำคัญหรอก ไม่ส่งผลต่อประสิทธิภาพของยา และก็ไม่ท้องเสียหรอก แต่จะเห็นผลช้าหน่อย

ส่วนการที่นางพูดว่าห้ามกินเนื้อติดมันสิบวัน ก็ไม่ได้คิดว่าหยางซีจะไปทำตามจริงๆ

เพราะมันเป็นความชอบที่สืบทอดทางพันธุกรรมจากบรรพบุรุษ และยังติดมาหลายปีแล้ว ภายในสิบวันจะเลิกกินไปง่ายๆได้อย่างไรล่ะ?

ดังนั้นสาเหตุที่นางให้เวลาสิบวันนี้ และยังบอกว่าถ้ากินแล้วจะท้องเสีย ก็แค่รอให้หยางซีมาในวันนี้เท่านั้น

ในสิบวันนี้ นางเชื่อว่าหยางซีต้องได้ทำการสู้กับใจตัวเองมาหลายครั้ง ในที่สุดก็ไม่เชื่อว่าจะท้องเสีย ถึงแม้ท้องเสียก็ไม่มีอะไรมาก

ดังนั้นถึงแม้ผิดกฎ หยางซีก็ยังมา สิ่งเหล่านี้ล้วนอยู่ในแผงของนาง

ส่วนวันนี้ นางจะให้บทเรียนที่ลึกซึ้งแก่หยางซี ให้เขาไม่กล้ากินเนื้อติดมันอีก

ไม่งั้น สภาพร่างกายที่อ้วนของเขา ถ้ากินเนื้อเรื่อยๆอีก กลัวว่าคงมีชีวิตอยู่ได้ไม่กี่ปีเอง

ยาลดความอ้วนนางจัดให้ตั้งแต่แรก อยู่ในสเพซ

ลั่วเสี่ยวปิงได้หยิบถุงยาแพทย์แผนจีนชุดหนึ่งในห้องยา แต่ได้เพิ่มยาบางชนิดเข้าไปด้วย

"เอ๊ะ?"

ในเวลานี้ เสียงของซุนมู่หยางก็ดังขึ้นมาจากข้างๆ

ลั่วเสี่ยวปิงตกใจ เกือบจะทำจนถึงยาหก

ซุนมู่หยางไม่ได้สนใจลั่วเสี่ยวปิง แค่ใช้มือหยิบยาขึ้นมาดู หลังจากดูแล้วยืนยันว่าไม่ได้มองผิด ก็หยิบอีกชนิดหนึ่งดูอีก ในที่สุดได้ข้อสรุปว่า: