แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 339

หลังจากพานหยิงหยิงฟังคำพูดของลั่วเสี่ยวปิงแล้ว ก็เงียบขรึมมานาน

จากนั้นอยู่ๆก็ร้องไห้ออกมา เสียงร้องไห้ดูหดหู่มาก

ถ้าพานฮูหยินที่อยู่นอกประตูไม่ได้ถูกห้ามโดยลูกสะใภ้สองคน บัดนี้คงวิ่งเข้าไปปลอบใจลูกสาวแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงอยู่กับพานหยิงหยิงอย่างเงียบๆ เมื่อเห็นพานหยิงหยิงร้องไห้ ก็ไม่ได้พูดอีก และก็ไม่ได้ปลอบใจใดๆ

บางทีการอยู่เคียงข้างกันอย่างเงียบๆมีประโยชน์กว่าพูดปลอบใจ อยู่ข้างนาง ให้นางร้องไห้ออกมาเลย ให้นางระบายความหงุดหงิดในใจออกมาถือเป็นวิธีที่เหมาะสมที่สุด

อย่างที่คิด หลังจากพานหยิงหยิงร้องไห้ออกมาแล้ว ก็ผ่อนคลายออกมาเยอะเลย ไม่ได้ให้ความรู้สึกตึงเครียดกับคนอื่นอย่างเช่นเคย

"ข้าไม่ใช่ว่าไม่กล้าให้โอกาสตัวเอง เป็นเพราะว่าข้ากลัว......"

พานหยิงหยิงค่อยๆพูดออกมา แต่พูดถึงตรงนี้อยู่ๆก็เงียบขรึมลง

ลั่วเสี่ยวปิงมองพานหยิงหยิงอย่างเงียบๆ ไม่ได้รีบพูดอะไร

เพราะนางรู้ว่า ในเมื่อพานหยิงหยิงยอมพูดแล้ว งั้นก็จะพูดทุกอย่างออกมา เป็นไปไม่ได้ว่าจะพูดแค่ครึ่งหนึ่ง

อย่างที่คิด ไม่นานก็ได้ยินพานหยิงหยิงพูดต่อ

"ข้าสูบดอกคำฝอยไปมากขนาดนั้น ข้ากลัวว่าไม่สามารถคลอดลูกให้เขาได้ เขามีแค่ลูกสาวคนเดียว หากข้าไม่สามารถ......ข้ายังหนุ่มอยู่ ฐานะทางครอบครัวก็ใช้ได้ สามารถหาคนที่ดีกว่าได้เลย แม้กระทั่งหาหญิงสาวที่ไม่เคยแต่งงานมาก่อนก็ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเขาเลย"

พานหยิงหยิงพูดแบบนี้ ทำให้อารมณ์ของพานฮูหยินและลูกสะใภ้สองคนที่อยู่นอกประตูล้วนไปตาม

พวกนางไม่รู้เลยว่า หยิงหยิงยังเครียดกับเรื่องที่เคยแต่งงานและไม่สามารถตั้งครรภ์ได้

ก็ใช่ด้วย สมัยนี้มีหญิงสาวคนไหนที่ไม่เน้นความบริสุทธิ์ของตัวเองล่ะ

แต่เช่นนี้พวกนางก็ยิ่งรู้สึกว่าสงสารหยิงหยิง

หากไม่ใช่ว่าเจอกับคนที่เลวร้ายเช่นนั้น หากไม่ใช่ว่าโดนเขาหลอก หยิงหยิงจะไม่เป็นเช่นนี้หรอก

ลั่วเสี่ยวปิง"สูตรยาที่ข้าออกให้นั้น ขอให้เจ้ากินติดต่อกันหนึ่งเดือน อยากมีลูกไม่เป็นปัญหาหรอก"

พานหยิงหยิงได้ยินเช่นนี้กลับก้มหน้า ไม่ได้สบตาลั่วเสี่ยวปิง พูดต่อ"แต่ข้าไม่เชื่อตัวเอง"

"ตั้งแต่เด็กข้าก็บอกพ่อแม่ว่า ข้าจะเลือกสามีเอง ก่อนหน้านี้ข้านึกว่าข้าได้เลือกคนที่ดี แต่คิดไม่ถึง......ข้าไม่อยากให้พ่อแม่และพี่ชายพี่สะใภ้เป็นห่วงข้าอีก"

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเช่นนี้ ก็เข้าใจบ้างแล้ว"เข้าไม่เชื่อว่าจางต้าหลางจะดีต่อเจ้าหรือ?"

พานหยิงหยิงรีบเงยหน้าขึ้นมา"ไม่ ไม่ใช่"

จากนั้นย้ายสายตาออกไปอีก"ข้า......ข้าแค่ไม่เชื่อตัวเอง"

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นลักษณะของพานหยิงหยิง รู้สึกว่ามีตรงไหนผิดปกติ

ไม่ว่าจะเป็นการกังวลว่าไม่สามารถมีลูกได้ หรือกังวลว่าจางต้าหลางจะดีต่อนางจริงๆหรือเปล่านั้น ล้วนดูเหมือนจะสมเหตุสมผล เพราะถูกงูกัดครั้งเดียว กลัวเชือกไปสิบปี ทุกคนล้วนเป็นแบบนี้

แต่สิ่งที่พานหยิงหยิงพูดและแสดงออกมานั้น เหมือนไม่ใช่แบบนี้

และถ้าหากกลัวปัญหาที่กล่าวในขั้นต้นนี้จริงๆ ก่อนหน้านี้เหตุใดพานหยิงหยิงถึงรักกันกับจางต้าหลางล่ะ?

ในเมื่อทั้งสองคนล้วนรักกัน งั้นในระหว่างนี้พานหยิงหยิงก็ต้องคิดสิ่งเหล่านี้อย่างชัดเจนแล้ว

ตอนแรกที่เริ่มคบกันกับจางต้าหลาง พานหยิงหยิงก็ไม่ได้พูดอะไร เป็นไปไม่ได้ที่มากลัวตอนจะแต่งงาน

กลัวการแต่งงานก็ไม่ใช่แบบนี้