แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 393

“เมื่อวานมาแม่นางจีมาหานายหญิง เมื่อนายหญิงไม่อยู่ก็จากไป วันนี้จึงมาอีกและดูเหมือนว่าจะรู้อะไรบางอย่าง”

อั้นหวู่บอกเป็นนัยๆ แต่ลั่วเสี่ยวปิงรู้ดีว่าอั้นหวู่หมายถึงอะไร

จีเหวินจุนน่าจะรู้ว่าที่อยู่ของนางแล้ว

“เรื่องที่ให้ไปสืบได้เรื่องหรือไม่?” ลั่วเสี่ยวปิงถาม

นางมีเวลาไม่มากแล้ว

แม้ว่าตระกูลจูต้องการให้นางจากไปแล้วนางไม่ไป แต่นางก็จะไม่ลืมว่าสัญญากับเล่อเล่อไว้สามวัน

พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว และเรื่องของตระกูลจูก็ควรจะได้รับการแก้ไข

อั้นหวู่พยักหน้า “สืบทุกอย่างชัดเจนแล้ว นายหญิงต้องการ......”

“ฆ่าตระกูลจูโดยตรง”

ไม่ต้องพูดว่าคนตระกูลจูชั่วร้ายจนไม่อาจให้อภัย แค่พูดว่าในเวลานี้ตระกูลจูคอยหนุนหลังลั่วเสี่ยวจู๋ นางก็จะจัดการกับตระกูลจูอย่างไม่อ่อนข้อ

แมลงร้อยขาตายก็ไม่แข็ง และจะวิตกตามมาอย่างไม่รู้จบ หากไม่ถูกฆ่าตายในครั้งเดียว

อั้นหวู่ “......ขอรับ! ” ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่านายหญิงเปลี่ยนไป

ดูจากภายนอกแล้วเหมือนกับเย่อหยิ่งไปหน่อย

......

วันต่อมา

กลองร้องทุกข์ที่หน้าประตูเจ้าเมืองถูกตี และในชั่วพริบตาเดียวก็ดึงดูดผู้คนจำนวนไม่น้อยมามุงดู

“โอ้สวรรค์ บนหัวของคนผู้นี้มีแผลขนาดใหญ่ แต่ยังไม่ตาย ช่างดวงดีจริงๆ ”

“ถูกทำร้ายจนกลายเป็นเช่นนี้ แล้วยังมาตีกลองด้วยตนเอง คงจะมีความคับข้องใจมากจริงๆ ”

“ไม่รู้ว่าใครทุบตีคนกลางวันแสกๆ จนกลายเป็นเช่นนี้ จะสิ้นใจก่อนที่จะขึ้นศาลหรือไม่?”

ผู้คนวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆ นานา แต่ไม่มีใครสามารถขัดจังหวะการตีกลองของคนผู้นั้นได้

คนผู้นั้นดูอ่อนแอ แต่การตีแต่ละครั้งดูเหมือนจะตรงจุด เสียงกลองดังราวกับต้องการกระตุ้นความสะเทือนใจ

จนกระทั่งประตูใหญ่ของหยาเหมินถูกเปิดออก มือปราบหลั่งไหลกันออกมาจากด้านใน และพาผู้ที่ตีกลองเข้าไป

การตีกลองร้องทุกข์เป็นการตัดสินคดีให้ทราบโดยทั่วกัน วันนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น

หลังจากผู้ที่ตีกลองถูกพาเข้าไป ประตูใหญ่ของหยาเหมินก็เปิดกว้าง ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็หลั่งไหลเข้าไป เพราะอยากรู้ความคับข้องใจของผู้ที่ตีกลอง

เมื่อเจ้าหน้าที่มาถึง เจ้าเมืองเกอเฉิงฮุยที่แต่งตัวเรียบร้อยก็เดินออกมา

ตามด้วยเสียง ‘สำรวม’ เกอเฉิงฮุยนั่งลง

เมื่อเสียง ‘สำรวม’ จบลง เกอเฉิงฮุยก็เคาะไม้ปลุกสติ “ผู้ที่กำลังคุกเข่าอยู่ด้านล่างเป็นใคร ต้องการฟ้องร้องผู้ใด?”

ผู้ที่อยู่ด้านล่างเงยหน้าขึ้น ในเวลานี้บนใบหน้าของเขายังมีคราบเลือดแห้งติดอยู่ เห็นแล้วน่าสยดสยอง

หากจูเจิ่งเย่อยู่ที่นี่ในเวลานี้ จะต้องพบว่าคนผู้นี้เป็นคนที่ถูกลากตัวไปเมื่อวานอย่างแน่นอน

“เรียนนายท่าน ข้าน้อยอู๋หย่ง ต้องการฟ้องร้องตระกูลจูในเมืองหลัว ที่เห็นชีวิตคนเป็นผีกปลา......”

“เดี๋ยวก่อน——”

อู๋หย่งยังพูดไม่ทันจบ เกอเฉิงฮุยก็ขัดจังหวะอย่างกะทันหัน

เมื่อเห็นว่าประชาชนด้านล่างต่างมองมาที่ตนเอง หัวใจของเกอเฉิงฮุยก็สั่นเทา

ใครสามารถบอกเขาได้บ้างว่าเขาทำผิดอะไรต่อเทพแห่งดวงชะตา?

เมื่อหลายปีก่อน มีคนคนหนึ่งมาฟ้องร้องท่านโหว และหลังจากปีนั้นก็มีคนมาฟ้องร้องตระกูลจู

แม้ว่าตระกูลจูจะเทียบไม่ได้กับมู่กุ้ยผิง แต่ผู้ที่อยู่เบื้องหลังตระกูลจูคืออ๋องคัง

เรื่องคราวก่อนเขาใช้วิธีตบตาให้ผ่านๆ ไป หากเรื่องคราวนี้เป็นจริง......เช่นนั้นเขาจะยังใส่หมวกขุนนางได้อย่างมั่นคงอีกหรือ?

หัวใจของเกอเฉิงฮุยกำลังหลั่งน้ำตา

เมื่อนึกถึงคำเตือนก่อนที่จะจากไปคราวก่อนของเซี่ยงเซียวเซียน หัวใจของเกอเฉิงฮุยก็สั่นเทามากยิ่งขึ้นและกัดฟันถามว่า “เจ้าว่าเจ้าจะฟ้องร้องใครนะ?”

เกอเฉิงฮุยจงใจถามเช่นนี้ เพื่อแสดงอำนาจของทางการ และต้องการให้อู๋หย่งที่อยู่ด้านล่างไม่กล้าพูด