แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 393

“เมื่อวานมาแม่นางจีมาหานายหญิง เมื่อนายหญิงไม่อยู่ก็จากไป วันนี้จึงมาอีกและดูเหมือนว่าจะรู้อะไรบางอย่าง”

อั้นหวู่บอกเป็นนัยๆ แต่ลั่วเสี่ยวปิงรู้ดีว่าอั้นหวู่หมายถึงอะไร

จีเหวินจุนน่าจะรู้ว่าที่อยู่ของนางแล้ว

“เรื่องที่ให้ไปสืบได้เรื่องหรือไม่?” ลั่วเสี่ยวปิงถาม

นางมีเวลาไม่มากแล้ว

แม้ว่าตระกูลจูต้องการให้นางจากไปแล้วนางไม่ไป แต่นางก็จะไม่ลืมว่าสัญญากับเล่อเล่อไว้สามวัน

พรุ่งนี้เป็นวันสุดท้ายแล้ว และเรื่องของตระกูลจูก็ควรจะได้รับการแก้ไข

อั้นหวู่พยักหน้า “สืบทุกอย่างชัดเจนแล้ว นายหญิงต้องการ......”

“ฆ่าตระกูลจูโดยตรง”

ไม่ต้องพูดว่าคนตระกูลจูชั่วร้ายจนไม่อาจให้อภัย แค่พูดว่าในเวลานี้ตระกูลจูคอยหนุนหลังลั่วเสี่ยวจู๋ นางก็จะจัดการกับตระกูลจูอย่างไม่อ่อนข้อ

แมลงร้อยขาตายก็ไม่แข็ง และจะวิตกตามมาอย่างไม่รู้จบ หากไม่ถูกฆ่าตายในครั้งเดียว

อั้นหวู่ “......ขอรับ! ” ไม่รู้ทำไมถึงรู้สึกว่านายหญิงเปลี่ยนไป

ดูจากภายนอกแล้วเหมือนกับเย่อหยิ่งไปหน่อย

......

วันต่อมา

กลองร้องทุกข์ที่หน้าประตูเจ้าเมืองถูกตี และในชั่วพริบตาเดียวก็ดึงดูดผู้คนจำนวนไม่น้อยมามุงดู

“โอ้สวรรค์ บนหัวของคนผู้นี้มีแผลขนาดใหญ่ แต่ยังไม่ตาย ช่างดวงดีจริงๆ ”

“ถูกทำร้ายจนกลายเป็นเช่นนี้ แล้วยังมาตีกลองด้วยตนเอง คงจะมีความคับข้องใจมากจริงๆ ”

“ไม่รู้ว่าใครทุบตีคนกลางวันแสกๆ จนกลายเป็นเช่นนี้ จะสิ้นใจก่อนที่จะขึ้นศาลหรือไม่?”

ผู้คนวิพากษ์วิจารณ์กันไปต่างๆ นานา แต่ไม่มีใครสามารถขัดจังหวะการตีกลองของคนผู้นั้นได้

คนผู้นั้นดูอ่อนแอ แต่การตีแต่ละครั้งดูเหมือนจะตรงจุด เสียงกลองดังราวกับต้องการกระตุ้นความสะเทือนใจ

จนกระทั่งประตูใหญ่ของหยาเหมินถูกเปิดออก มือปราบหลั่งไหลกันออกมาจากด้านใน และพาผู้ที่ตีกลองเข้าไป

การตีกลองร้องทุกข์เป็นการตัดสินคดีให้ทราบโดยทั่วกัน วันนี้ก็ไม่มีข้อยกเว้น

หลังจากผู้ที่ตีกลองถูกพาเข้าไป ประตูใหญ่ของหยาเหมินก็เปิดกว้าง ผู้คนที่เดินผ่านไปมาก็หลั่งไหลเข้าไป เพราะอยากรู้ความคับข้องใจของผู้ที่ตีกลอง

เมื่อเจ้าหน้าที่มาถึง เจ้าเมืองเกอเฉิงฮุยที่แต่งตัวเรียบร้อยก็เดินออกมา

ตามด้วยเสียง ‘สำรวม’ เกอเฉิงฮุยนั่งลง

เมื่อเสียง ‘สำรวม’ จบลง เกอเฉิงฮุยก็เคาะไม้ปลุกสติ “ผู้ที่กำลังคุกเข่าอยู่ด้านล่างเป็นใคร ต้องการฟ้องร้องผู้ใด?”

ผู้ที่อยู่ด้านล่างเงยหน้าขึ้น ในเวลานี้บนใบหน้าของเขายังมีคราบเลือดแห้งติดอยู่ เห็นแล้วน่าสยดสยอง

หากจูเจิ่งเย่อยู่ที่นี่ในเวลานี้ จะต้องพบว่าคนผู้นี้เป็นคนที่ถูกลากตัวไปเมื่อวานอย่างแน่นอน

“เรียนนายท่าน ข้าน้อยอู๋หย่ง ต้องการฟ้องร้องตระกูลจูในเมืองหลัว ที่เห็นชีวิตคนเป็นผีกปลา......”

“เดี๋ยวก่อน——”

อู๋หย่งยังพูดไม่ทันจบ เกอเฉิงฮุยก็ขัดจังหวะอย่างกะทันหัน

เมื่อเห็นว่าประชาชนด้านล่างต่างมองมาที่ตนเอง หัวใจของเกอเฉิงฮุยก็สั่นเทา

ใครสามารถบอกเขาได้บ้างว่าเขาทำผิดอะไรต่อเทพแห่งดวงชะตา?

เมื่อหลายปีก่อน มีคนคนหนึ่งมาฟ้องร้องท่านโหว และหลังจากปีนั้นก็มีคนมาฟ้องร้องตระกูลจู

แม้ว่าตระกูลจูจะเทียบไม่ได้กับมู่กุ้ยผิง แต่ผู้ที่อยู่เบื้องหลังตระกูลจูคืออ๋องคัง

เรื่องคราวก่อนเขาใช้วิธีตบตาให้ผ่านๆ ไป หากเรื่องคราวนี้เป็นจริง......เช่นนั้นเขาจะยังใส่หมวกขุนนางได้อย่างมั่นคงอีกหรือ?

หัวใจของเกอเฉิงฮุยกำลังหลั่งน้ำตา

เมื่อนึกถึงคำเตือนก่อนที่จะจากไปคราวก่อนของเซี่ยงเซียวเซียน หัวใจของเกอเฉิงฮุยก็สั่นเทามากยิ่งขึ้นและกัดฟันถามว่า “เจ้าว่าเจ้าจะฟ้องร้องใครนะ?”

เกอเฉิงฮุยจงใจถามเช่นนี้ เพื่อแสดงอำนาจของทางการ และต้องการให้อู๋หย่งที่อยู่ด้านล่างไม่กล้าพูด

แต่เห็นได้ชัดว่าความตั้งใจของเกอเฉิงฮุยไม่เป็นผล เพราะอู๋หย่งไม่ได้เงยหน้าขึ้น ดังนั้นเขาจึงไม่ได้รับผลกระทบ

“ข้าน้อยต้องการฟ้องร้องจูเซิ่ง นายท่านใหญ่ของตระกูลจูในเมืองหลัว”

เขากัดฟันพูดออกมาทีละคำด้วยท่าทางที่แน่วแน่

เกอเฉิงฮุยรู้สึกหน้ามืดตาลาย

นี่จะทำอย่างไร?

ต้องทำอย่างไรถึงจะดี?

หากไม่ไต่สวน มีผู้คนจำนวนมากเฝ้าดูอยู่ เรื่องจะต้องไปถึงหูของเซี่ยงเซียวเซียน เช่นนั้นก็เท่ากับว่าไปถึงหูของอ๋องเซ่อเจิ้ง

แม้ว่าตอนนี้อ๋องเซ่อเจิ้งจะยังหายตัวไป แต่ใครจะไปรู้ว่าท้ายที่สุดแล้วจะเกิดอะไรขึ้น?

หากไต่สวนต่อไป ไม่สำคัญว่าจะทำให้ตระกูลจูขุ่นเคืองหรือไม่ แต่การทำให้อ๋องคังขุ่นเคืองนั้นหมายถึงชีวิต

หลังจากเงียบอยู่นาน ในเวลานี้ประชาชนเก็พากันสงสัย กุนซือที่อยู่ด้านข้างจึงเดินไปหาเกอเฉิงฮุย และเตือนด้วยเสียงต่ำ “นายท่าน นี่เป็นเพียงคดีเล็กๆ พวกเราควรไต่สวนคดีตามขั้นตอนปกติกันก่อน แล้วค่อยส่งคนไปที่ตระกูลจู เพื่อดูว่าเกิดอะไรขึ้นและจะจัดการอย่างไร”

เมื่อเกอเฉิงฮุยได้ยิน เขาคิดว่าเช่นนั้นก็ได้

ไม่ใช่ว่าเกอเฉิงฮุยไม่สามารถคิดเช่นนี้ได้ แต่ตระกูลจูในเมืองหลัวแต่ละคนล้วนน่าเกรงกลัว ประกอบกับตระกูลจูข่มเหงผู้ที่มีอำนาจเพียงน้อยนิดเหล่านี้มาแต่ไหนแต่ไร เพียงแต่ยังไม่ทันได้ขึ้นศาลก็ถูกตระกูลจูจัดการเสียก่อน

ดังนั้นเกอเฉิงฮุยจึงกังวลอยู่ครู่หนึ่ง

หลังจากที่เกอเฉิงฮุยให้คนไปแจ้งตระกูลจู เขาก็เคาะไม้ปลุกสติเพื่อขจัดความสงสัยในใจของประชาชนที่มามุงดู และพูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่นว่า “เจ้าจะฟ้องเรื่องอะไร? เล่ามาอย่างละเอียด”

ในเวลานี้เกอเฉิงฮุยอยากให้ผ่านไปอย่างรวดเร็ว อันที่จริงสามารถใช้วิธีลัดได้ โดยไม่ต้องคำนึงถึงประเด็นสำคัญ และพยายามถ่วงเวลาให้มากที่สุด

หลังจากคดีนั้นเมื่อปีก่อน เกอเฉิงฮุยก็ได้เป็นขุนนางที่ซื่อสัตย์มาก และไม่ได้รับสินบนมาเป็นเวลานานแล้ว ดังนั้นคราวนี้เกอเฉิงฮุยจึงอยากรับสินบนของตระกูลจู

ยิ่งเรื่องร้ายแรงมากเท่าไหร่ก็ยิ่งได้รับสินบนมากขึ้นเท่านั้น

ส่วนจุดจบจะเป็นอย่างไร?

เชื่อว่าเมื่อตระกูลจูมาแล้ว ย่อมมีหนทางแก้ไข อาจจะหาแพะรับบาปหรือสร้างหลักฐานเท็จ เขาเป็นขุนนางมาหลายปีแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่เคยทำเรื่องเช่นนี้

ไม่ต้องบอกว่าชำนาญมาก แต่แทบจะตรงกันเป๊ะ

เมื่ออู๋หย่งได้ยินเช่นนี้ เขาก็พูดด้วยความเศร้าโศกและโกรธแค้นว่า “ตระกูลจูข่มเหงรังแกกันมากเกินไป และปล้นชิงตัวภรรยาของข้าไป...... ”

อู๋หย่งเริ่มเล่า

เดิมทีเรื่องของอู๋หย่งเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน

อู๋หย่งเป็นคนงานของตระกูลจู และทำงานให้กับตระกูลจูโดยเฉพาะ

เมื่อสามปีก่อนเนื่องจากแม่ชราของเขาป่วยกะทันหัน ภรรยาของเขาจึงมาหาเขาที่ตระกูลจู แต่บังเอิญพบกับนายท่านใหญ่ของตระกูลจู

นายท่านใหญ่จับตัวภรรยาของอู๋หย่งไปโดยไม่เอื้อนเอ่ยวาจาใดๆ

เนื่องจากในเวลานั้นอยู่ต่อหน้าคนนอกจำนวนมาก ดังนั้นเพื่อไม่ให้ตระกูลจูถูกครหา จึงบีบบังคับให้อู๋หย่ง ลงนามอนุญาต และเนื้อหาคือการจำนำภรรยา

เดิมทีอู๋หย่งไม่ยอม แต่ตระกูลจูใช้ทารกอายุห้าเดือนในครรภ์ของภรรยามาข่มขู่เขา

ในท้ายที่สุดเพื่อปกป้องลูก สามีภรรยาทั้งสองจึงต้องยอมประนีประนอม

การลงนามจำนำภรรยาสิ้นสุดลง อู๋หย่งกลับไปที่หมู่บ้านและพบว่าแม่ของเขาเสียชีวิตไปหลายวันแล้ว ร่างกายล้วนถูกหนูกัดแทะ

อู๋หย่งสูญเสียทั้งภรรยาและแม่ ความโศกเศร้าถึงขีดสุด

เพื่อดูแลภรรยาที่ตั้งครรภ์ อู๋หย่งต้องกล้ำกลืนความไม่เป็นธรรม และกลายเป็นสุนัขรับใช้ของตระกูลจู

หลังจากที่เขากับภรรยาแยกทางกัน อู๋หย่งก็ไม่เคยเจอนางอีกเลย ทุกครั้งที่ต้องการพบนาง คนตระกูลจูก็จะหาข้ออ้างอย่างขอไปที และใช้เด็กที่คลอดออกมาเพื่อข่มขู่

ด้วยเหตุนี้ อู๋หย่งจึงทุ่มทำงานอย่างหนักเพื่อตระกูลจูมาตลอดสามปี จนกระทั่งเมื่อไม่นานมานี้ อู๋หย่งเพิ่งจะรู้ความจริง

ภรรยาของเขาและลูกในครรภ์ถูกนายท่านใหญ่จูเล่นสนุกจนตายไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อนแล้ว หนึ่งศพสองชีวิต

เขาไม่คิดเลยว่าแท้จริงแล้วลูกของเขาจะไม่ทันได้คลอดออกมาเลยด้วยซ้ำ

เพื่อเรียกร้องความยุติธรรมให้กับภรรยาและลูกของเขา อู๋หย่งจึงพยายามอย่างสุดชีวิต แต่สองหมัดยากที่จะสู้สี่มืออู๋หย่งถูกตีหัวแตกและถูกโยนลงหลุม......

หลังจากที่อู๋หย่งเล่าความคับข้องใจของตนเอง ผู้หญิงบางคนก็น้ำตาท่วมท้น บรรดาผู้ชายก็เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองต่อความไม่ชอบธรรม กล่าวได้ว่าผู้คนที่รายล้อมสะเทือนใจอย่างมาก

เกอเฉิงฮุยให้มือปราบไปเรียกคนตระกูลจูมาอย่างจนปัญญา

ในเวลานี้ตระกูลจูตกอยู่ในสถานการณ์วุ่นวาย......