แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 395

หลังจากสามพี่น้องตัดสินใจอย่างเป็นเอกฉันท์ พวกเขาก็เริ่มหารือเกี่ยวกับแผนรับมือ

ในเมื่อไม่สามารถเข้าใกล้ได้ และไม่ต้องพะวงหน้าพะวงหลัง เช่นนั้นก็โจมตีจากระยะไกลแล้วกัน?

นอกจากกองทัพแล้ว คนธรรมดาทั่วไปไม่มีทางเตรียมธนูอะไร ดังนั้นหากต้องการโจมตีจากระยะไกล จะต้องเตรียมยิงธนูอย่างรวดเร็ว

ในช่วงเวลานี้ จูซิ่วเต๋อสามพี่น้องตัดสินใจใช้แผนถ่วงเวลาก่อน ในขณะที่จัดการกับคนที่มาตามหาบุตรสาว ในเวลาเดียวกันก็จะไปถามลั่วเสี่ยวปิงว่านางเป็นคนทำเรื่องทั้งหมดใช่หรือไม่

หากไม่ใช่ก็ไม่เป็นไร เพราะในเมื่อลั่วเสี่ยวปิงยั่วยุตระกูลจู ดังนั้นนางจึงต้องตาย

ตระกูลจูไม่สามารถปล่อยให้คนที่มีสถานะต่ำกว่ามายั่วยุพวกเขาได้

เพียงแต่ว่าทั้งสามคนเพิ่งตัดสินใจ และเพิ่งออกจากห้องของนายท่านใหญ่ ทั้งสามคนยังไม่ทันจะได้แยกย้าย คนรับใช้ก็วิ่งเข้ามาด้วยความตื่นตระหนก

“นายใหญ่ นายสอง นายสามแย่แล้วขอรับ แย่แล้ว”

จูซิ่วเต๋อกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่นว่า “แค่คนธรรมดาๆ ที่โง่เขลาไม่ใช่หรือ ทำไมถึงทำให้เจ้ากลัวจนกลายเป็นเช่นนี้?”

จูซิ่วจื้อกับจูซิ่วหยวนคิดเช่นเดียวกัน และต้องการจากไป

“ไม่ มีคนมาเคาะประตู...... ”

เมื่อสามพี่น้องตระกูลจูมาถึงหน้าประตูใหญ่ ก็เห็นหญิงสาวอายุสิบหกสิบเจ็ดในชุดสีแดงพร้อมกับองครักษ์อีกหลายคนกำลังเผชิญหน้ากับผู้คุ้มของตระกูลจู

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือฝั่งผู้คุ้มของตระกูลจูถูกองครักษ์ของหญิงสาวชุดแดงทุบตีจนน่าเวทนา

เมื่อเห็นฉากนี้ สามพี่น้องตระกูลจูก็โกรธจนหน้ามืดตาลาย

ใครสามารถมาหาเรื่องตระกูลจูถึงหน้าประตูได้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?

อีกทั้งยังพ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของหญิงผู้นั้น?

“แม่นาง นี่มันอะไรกัน? ตระกูลจูของเราทำให้เจ้าขุ่นเคืองหรือ?” จูซิ่วเต๋อก้าวไปข้างหน้าด้วยใบหน้าที่เคร่งขรึม

หญิงสาวชุดแดงคือจีเหวินจุน เมื่อได้ยินเช่นนั้นก็เท้าสะเอว “ใช่ ตระกูลจูของพวกท่านทำให้ข้าขุ่นเคือง”

จูซิ่วเต๋อ: “......”

รู้สึกอึดอัดอย่างบอกไม่ถูก

จูซิ่วจื้อฝืนยิ้ม “แม่นางหน้าตาไม่คุ้นเลย ตระกูลจูของพวกเราคงจะไม่ได้ทำให้เจ้าขุ่นเคืองถึงจะถูก”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จีเหวินจุนก็จ้องมองอย่างโกรธเคือง “พวกท่านจับตัวพี่สาวของข้าไป ทำไมจะไม่ทำให้ข้าขุ่นเคืองเล่า?”

เมื่อสามพี่น้องตระกูลจูได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของพวกเขาก็แข็งทื่อ

เมื่อคนที่มุงดูอยู่นอกประตูได้ยิน พวกเขาก็โวยวายอีกครั้งในทันที

“ที่แท้ตระกูลจูก็จับคนไปจริงๆ”

“แล้วยังจะเสแสร้งอยู่อีก? มีคนมากมายมาหาถึงหน้าประตู ดูเหมือนว่าคราวนี้ตระกูลจูจะประสบปัญหาอันหนักหน่วง”

“เอาบุตรสาวของข้าคืนมา......”

“......”

การวิพากษ์วิจารณ์ข้างนอกทวีความรุนแรงขึ้น คนตระกูลจูไม่ได้หูหนวก แน่นอนว่าย่อมได้ยิน

สีหน้าของจูซิ่วเต๋อดูไม่ค่อยดีนัก และสั่งคนรับใช้ที่อยู่ข้างๆ “มั่วงงอะไรอยู่? ยังไม่รีบไปปิดประตูอีก? ”

คนรับใช้กำลังจะเคลื่อนไหว แต่คนของจีเหวินจุนก็ขวางคนรับใช้ไว้

“จะปิดได้อย่างไร? ตระกูลจูของพวกท่านจับหญิงสาวไปมากมายเช่นนั้น ยังกลัวว่าผู้อื่นจะรู้อีกหรือ?” จีเหวินจุนไม่ละอายต่อตระกูลจู

ตอนที่มานางได้ยินว่ามีคนจำนวนมากต้องการพบบุตรสาวของพวกเขา รวมทั้งบางคนที่มาตามหาภรรยาและน้องสาว ตระกูลจูจับคนไปเยอะแค่ไหน ถึงได้มีคนมาตามหามากมายเช่นนี้?

เดิมทีนางเพียงต้องการมาพาพี่เสี่ยวปิงกลับไป แต่เมื่อเห็นเหตุการณ์ที่น่าเศร้าสลด นางก็ตัดสินใจที่จะเข้าไปยุ่ง ดังนั้นจึงให้ลูกน้องทุบประตูบ้านของตระกูลจู

เมื่อคิดว่าตระกูลจูปิดปากคนจำนวนมาก ยกเว้นพี่เสี่ยวปิง จีเหวินจุนรู้สึกว่าการที่นางเขียนจดหมายถึงท่านพ่อ ความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดคือไม่ได้บอกว่าเรื่องร้ายแรงมากแค่ไหน

“แม่นางอย่าพูดจามั่วซั่วโดยไม่คำนึงถึงความจริง หากเจ้าพูดเรื่องไร้สาระอีก ก็อย่าหาว่าตระกูลจูของเราไม่เกรงใจ” จูซิ่วเต๋อโกรธมากจนกล้ามเนื้อบนใบหน้าสั่นไหว

จีเหวินจุนไม่กลัวเลยแม้แต่น้อย “ตระกูลจูของพวกท่านจะทำอะไร? หรือว่าต้องการจะจับตัวข้า?”

ในขณะที่พูด จีเหวินจุนก็เท้าสะเอวและจ้องไปที่จูซิ่วเต๋ออย่างโกรธเคือง ราวกับว่า ‘กล้าที่จะจับข้าก็ลองดู’

โดยปกติแล้วหญิงสาวที่มีองครักษ์ฝีมือไม่ธรรมดาและไม่เกรงกลัวฟ้าดิน แม้ว่าจะหน้าตาดี แต่ตระกูลจูก็ไม่กล้าแตะต้อง

ในช่วงหลายปีที่ผ่านมาไม่เคยเกิดเรื่องขึ้น ไม่ได้หมายความว่าตระกูลจูจะไร้ศัตรูในโลกนี้ แต่คนที่ไม่สามารถทำให้ขุ่นเคืองได้ ตระกูลจูก็ไม่เคยทำให้ขุ่นเคืองมาแต่ไหนแต่ไร

แต่จูซิ่วเต๋อไม่เคยถูกยั่วยุเช่นนี้มาก่อน ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถระงับความโกรธได้

จูซิ่วจื้อคิดอย่างลึกซึ้ง ดึงจูซิ่วเต๋อที่กำลังโกรธจัดและเอ่ยปากอีกครั้ง “แม่นางท่านนี้ พูดอะไรเช่นนั้น ตระกูลจูของเรารู้จักหน้าที่อันพึงกระทำมาโดยตลอด และไม่เคยจับตัวใคร พี่สาวของเจ้าจะมาอยู่ที่ตระกูลจูของเราได้อย่างไร แม่นางเข้าใจผิดหรือไม่?”

ในขณะที่มองไปที่จูซิ่วจื้อ สีหน้าของจีเหวินจุนก็ดูเอือมระอา “อย่าเสแสร้งเลย คนหน้าไหว้หลังหลอก ข้าเห็นมาเยอะแล้ว พี่สาวของข้าถูกพวกท่านจับตัวไป พวกท่านยังไม่ยอมรับอีก”

จริง ๆ แล้วจูซิ่วจื้อเก่งในด้านการเสแสร้งมากกว่าหน้าไหว้หลังหลอก แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ถูกชี้ให้เห็นต่อหน้าผู้คนจำนวนมาก จูซิ่วจื้อไม่สามารถระงับความโกรธบนใบหน้าได้อีกต่อไป

หญิงป่าเถื่อนผู้นี้มาจากไหน?

พูดจาไม่เกรงใจและเดินไปมาอย่างไม่กลัวถูกฆ่าตาย?

“หลีกไป หลีกไป! ”

ในเวลานี้เกิดความโกลาหลขึ้นที่หน้าประตู

คนตระกูลจูและจีเหวินจุนต่างมองไปที่หน้าประตู และเห็นมือปราบกลุ่มหนึ่งกำลังเดินมา

นัยน์ตาของคนตระกูลจูและจีเหวินจุนเป็นประกาย ราวกับว่าผู้ที่จะช่วยให้รอดพ้นจากอันตราย

จูซิ่วเต๋อเอ่ยปากว่า “มือปราบทั้งหลาย พวกท่านดูสิหญิงสาวผู้นี้มาก่อความวุ่นวายที่ตระกูลของเรา อีกทั้งยังทำให้องครักษ์ของเราบาดเจ็บ พวกท่านรีบจับกุมนาง และตัดสินใจแทนพวกเราด้วย”

มือปราบเมืองหลัวกับตระกูลจูค่อนข้างคุ้นเคยกันดี เมื่อพบกันทั้งสองฝ่ายต่างก็ยิ้มแย้ม

ในเวลาอื่น หากตระกูลจูมีคำขอร้อง แน่นอนว่ามือปราบจะปฏิบัติตามอย่างให้เกียรติ

แต่คราวนี้มือปราบมาพร้อมกับคำสั่ง มีเวลาว่างไปสนใจกับหญิงสาวผู้นั้นที่ไหนกัน?

ผู้นำมือปราบเฉียนก้าวไปข้างหน้าและกล่าวว่า “นายใหญ่ นายสอง นายสามของตระกูลจู คราวนี้พี่น้องของเรามาที่นี่เพราะงานราชการ”

สามพี่น้องตระกูลจูต่างมองหน้ากัน และมีลางสังหรณ์ไม่ดีในใจ

จูซิ่วเต๋อ “ไม่ทราบว่าเป็นงานราชการอะไร? ”

แน่นอนว่า จูซิ่วเต๋อต้องการให้คนเข้าไปแล้วค่อยพูดคุยเกี่ยวกับคำถามนี้ แต่หญิงสาวผู้นั้นอยู่ด้านในประตู และไล่ไม่ไปอยู่ครู่หนึ่ง ดังนั้นจึงต้องถามที่นี่

เมื่อได้ยิน มือปราบเฉียนก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย “พวกเจ้าจะพูดคุยกันที่นี่จริงๆ หรือ?”

คนตระกูลจูไม่ยอม แต่หญิงสาวยังคงจ้องเขม็ง จึงทำได้เพียงพยักหน้าเพราะเกรงว่าจะผิดพลาด

เมื่อเห็นเช่นนี้ มือปราบจูก็ลดเสียงลง “วันนี้มีคนไปตีกลองที่หยาเหมิน และฟ้องร้องว่านายท่านใหญ่ของพวกเจ้าฆ่าภรรยาและบุตรของเขา”

ในเวลานี้สามพี่น้องสามตระกูลจูไม่ได้มองอีกฝ่าย ดวงตาของแต่ละคนหรี่ลง

เรื่องฆ่าภรรยาและบุตรเช่นนี้ อันที่จริงนายท่านใหญ่ก็ทำมาไม่น้อย

แต่โดยปกติแล้วจะจัดการอย่างหมดจด คราวนี้เกิดความผิดพลาดขึ้นได้อย่างไร?

คนตระกูลจูต้องการถามเพิ่มเติม แต่เห็นได้ชัดว่าสถานการณ์นี้ไม่เหมาะที่จะพูด

เมื่อเห็นเช่นนี้ มือปราบเฉียนก็คิดที่จะทำลายน้ำใจที่มีต่อตระกูลจู และกล่าวเตือนว่า “อู๋หย่ง พวกเจ้ารู้จักหรือไม่?”

เมื่อได้ยินชื่ออู๋หย่ง สามพี่น้องตระกูลจูก็ตกตะลึง

ไม่ใช่ว่าตระกูลจูจะสามารถจำชื่อคนงานประจำได้ แต่เนื่องจากอู๋หย่งผู้นี้มีสถานะที่ไม่ธรรมดา และจัดการเรื่องต่างๆ ได้ดี ดังนั้นตระกูลจูจึงประทับใจอย่างยิ่ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่รู้ว่าอู๋หย่งรู้เรื่องในตอนนั้นได้อย่างไร หลังจากที่รู้แล้ว อู๋หย่งก็มาก่อความวุ่นวาย ดังนั้นตระกูลจูจึงรู้จักอู๋หย่ง

เพียงแต่อู๋หย่งผู้นี้ตายไปแล้วไม่ใช่หรือ และถูกโยนลงไปในหลุมศพ?

คนตระกูลจูยังคงตกตะลึง จีเหวินจุนที่ถูกเมินอยู่ข้างๆ กลับไม่มีความสุข......