แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 411

ได้ยินเช่นนี้ ฉีเทียนเห้าก็ปรากฎความเกลียดชังขึ้นในสายตา"ไม่มีความสัมพันธ์อะไรกัน"

ลั่วเสี่ยวปิงจ้องฉีเทียนเห้า เห็นว่าความเกลียดชังในสายตาของเขาไม่ได้เป็นเท็จ ความไม่สบายใจก็หายหมด แต่ยังเจตนาถามว่า"ในเมื่อไม่มีความสัมพันธ์อะไร เหตุให้นางถึงเรียกว่าพี่เห้าอย่างสนิทสนมล่ะ?"

ถ้าถึงเวลานี้ฉีเทียนเห้ายังไม่รู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงหึง งั้นก็คือโง่จริงแล้ว

ฉีเทียนเห้าอุ้มลั่วเสี่ยวปิงขึ้นมา แล้วหมุนตัวนั่งแทนที่ของลั่วเสี่ยวปิง ให้ลั่วเสี่ยวปิงนั่งบนขาของตัวเอง

"ในเมื่อเจ้าไม่ชอบนางเรียกข้าแบบนี้ งั้นถ้าอนาคตมีโอกาสข้าก็จะตัดลิ้นของนางทิ้ง"

ส่วนชีวิต......เฮ้อ ยังมีประโยชน์อยู่ ไม่รีบ

ฉีเทียนเห้าใช้น้ำเสียงที่อ่อนโยนแต่กลับพูดคำพูดที่ดุร้ายแบบนี้ออกมา แต่ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้กลัวเลย

แน่นอนว่า ตอนนี้ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้มองเรื่องที่ฉีเทียนเห้าจะตัดลิ้นซ่งหลิงหลางเป็นเรื่องจริง

"ข้าดีใจมากที่เจ้าหึงเพราะข้า"ระหว่างที่ฉีเทียนเห้าพูด ก็ก้มหน้าจูบลั่วเสี่ยวปิง

ได้เจอกันนานเช่นนี้ กว่าที่จะได้หญิงงานในอ้อมอก จะให้เขาไม่รักษาอย่างไรได้ล่ะ?

ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้ปฏิเสธ ทั้งสองคนกำลังลืมตัวอยู่ แต่ในเวลานี้กลับได้ยินเสียงๆหนึ่ง

ลั่วเสี่ยวปิงรีบผลักฉีเทียนเห้าออกไป แต่กลับเห็นเงาของคนข้างนอกที่หันหลังอยู่

ที่จริงแล้ว ตอนที่สองคนกลับมาไม่ได้ปิดประตู ส่วนเว่ยเจ๋ออิงได้ข่าวว่าลั่วเสี่ยวปิงกลับมา เลยมาหานางพอดี

สีหน้าของฉีเทียนเห้าไม่ค่อยดี จ้องไปที่เงาหลังของเว่ยเจ๋ออิง เหมือนจะมองทะลุเว่ยเจ๋ออิงให้ได้

แม่ง มาทำลายเรื่องดีๆของเขาแล้วยังไม่รู้จะออกไปให้พ้นอีก?ยืนอยู่ตอนนั้นทำห่าอะไร?

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกอายสักครู่หนึ่ง จากนั้นก็พยายามระงับความอายในใจลง จ้องไปที่ฉีเทียนเห้าทีหนึ่ง หลังจากหายใจเข้าลึกๆแล้ว ถึงพูดว่า"คุณชายเว่ยมีเรื่องอะไรหรือเปล่าเจ้าคะ?"

เว่ยเจ๋ออิงได้ยินเสียงของลั่วเสี่ยวปิง จึงหันหน้ามาอย่างเก้อเขิน ไม่ค่อยกล้ามองหน้าลั่วเสี่ยวปิงและฉีเทียนเห้า

แต่เมื่อนึกถึงลั่งเสี่ยวปิง ในที่สุดเว่ยเจ๋ออิงก็เงยหน้าขึ้นมา

ยิ่งดูลั่วเสี่ยวปิง ยิ่งรู้สึกว่านางเหมือนป้าของตัวเอง ให้เขาอยากจะเข้าใกล้นาง

"คือ เมื่อกี้ข้าออกไปเจอของเล็กน้อยบางอย่าง คิดจะนำมาฝากน้อง......พระชายาขอรับ"

จริงๆแล้วเว่ยเจ๋ออิงคิดจะพูดว่านำมาฝาก'น้องเสี่ยวปิง' เนื่องจากนางคล้ายป้าตัวเองหรือเกิน เขาเลยมองนางเป็นคนกันเอง แต่ยังพูดไม่เสร็จ ก็รู้สึกมีสายตาที่น่ากลัวจ้องมา เลยมีแต่ต้องเปลี่ยนแปลงคำเรียก

จากนั้นเว่ยเจ๋ออิงก็ยื่นกล่องในมือให้ลั่วเสี่ยวปิง

จริงๆแล้วเขาออกไปไม่นาน ไปซื้อของโดยตรง พอซื้อเสร็จก็กลับมา

ของในกล่องเป็นสิ่งเล็กๆน้อยๆ มีปิ่นเล็ก ยางมัดผม ยังมีหวีและระฆังเล็กๆ กับตุ๊กตาอีกตัวหนึ่ง......โดยรวมก็คือเป็นของที่เด็กผู้หญิงชอบ

ลั่วเสี่ยวปิงได้เห็นสิ่งเหล่านี้ก็อึ้งไปเลย รู้สึกไม่เข้าใจ

นี่มัน......ดูเหมือนจะให้เด็กผู้หญิง คุณชายเว่ยเอาให้นางทำไม?

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิงอึ้งเล็กน้อย สายตาของเว่ยเจ๋ออิงก็มองไปบนกล่อง จากนั้นถึงนึกอายุของลั่วเสี่ยวปิงได้ ทันใดนั้นก็รู้สึกตะลึง

ตอนแรกที่เขารู้ว่ามีน้องสาวไม่แท้ ก็คิดจะไปดูตลอด

แต่เนื่องจากเหตุของร่างกาย ทำให้เขาได้เห็นน้องสาวอย่างแท้จริงในตอนน้องสาวอายุหกเจ็ดขวบ

เขาเลยรวบรวมของทุกอย่างที่เด็กผู้หญิงชอบแล้วเอาไปฝากนาง

คิดไม่ถึงว่าน้องสาวคนนั้นกลับมองเขาอย่างรังเกียจ นางบอกว่าของเหล่านั้นด้อยค่ามาก ไม่เหมาะกับตำแหน่งจวิ้นจู่ของนาง เลยทิ้งลงพื้นแล้วใช้ขาไปเหยียบ

เรื่องนี้ฝังลึกในใจของเขา ต่อจากนั้นไปเขาก็ไม่กระตือรือร้นกับน้องสาวคนนั้นอีก

หลังจากได้เห็นผู้หญิงที่หน้าตาคล้ายกับป้ามาก หลังจากที่เขาฟื้นสติกลับมาก็คิดจะให้ของขวัญ แต่พอไปบนถนน เขาก็บังคับตัวเองไม่ได้ อยู่ๆก็ซื้อของเหล่านี้มา คิดจะนำมาฝากนาง

แต่......กลับลืมไปแล้วว่าสิ่งเหล่านี้เป็นของใช้ของเด็กผู้หญิงหกเจ็ดขวบ

เขา มองพระชายาอ๋องเซ่อเจิ้งเป็นน้องสาวของตัวเอง......