แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 457

ลั่วเสี่ยวปิงหยุดชะงักลง แต่ไม่ได้หันหน้ากลับมา และกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า: "ข้างนอก!"

ข้างนอก?

เพียงลั่วเสี่ยวปิงพูดคำนี้ออกมา สีหน้าทุกคนในตระกูลเว่ยก็เปลี่ยนไป

ขณะนี้ข้างนอกคือสถานการณ์อะไร?

เพราะการปิดเมืองอย่างกะทันหัน บวกกับการแพร่ของโรคระบาด อีกทั้งไม่สามารถรักษาได้ทันท่วงที จึงมีคนเสียชีวิตไม่น้อย

และคนตายเหล่านี้ ฝ่ายราชการเสนอให้เผาศพ แต่มวลชนไม่ยินยอม จึงเกิดความขัดแย้งระหว่างฝ่ายราชการและประชาราษฎร์

บวกกับคนป่วยที่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ แต่อาหารก็ยิ่งน้อยลงเรื่อยๆ กระทั่งคนจำนวนมากที่มาเที่ยวในเมืองยังถูกขังอยู่ในเมืองออกไปไม่ได้ และไม่มีที่ไปอีกด้วย

ความขัดแย้งระหว่างทหารกับมวลชนสามารถเห็นได้ทุกที่ และสามารถเห็นการต่อสู้ถึงขั้นลงไม้ลงมือเพื่อการกินได้ทุกหนทุกแห่ง

เวลานี้ เสี่ยวปิงหญิงผู้บอบบางคนนี้ จะไปข้างนอกได้อย่างไรกัน

"ไม่ได้นะ!"

การพูดในครั้งนี้ คือเว่ยเจ๋อฉาวที่ปกติแล้วจะพูดค่อนข้างน้อย

สำหรับน้องสาวคนนี้ ถึงแม้การแสดงออกของเว่ยเจ๋อฉาวจะค่อนข้างนิ่งเฉยกว่าคนอื่นๆ ในครอบครัวก็ตาม แต่ภายในใจของเขาก็ให้ความสนใจเป็นอย่างมาก

สถานการณ์ด้านนอกเขาก็รู้ชัดเจนดี ฉะนั้นจึงไม่เห็นด้วยที่ลั่วเสี่ยวปิงจะออกไป

ลั่วเสี่ยวปิงได้ยินเสียงนี้ จึงหันหน้ากลับมา เมื่อสบตากับเว่ยเจ๋อฉี ก็หยุดชะงักเล็กน้อย จากนั้นจึงกล่าวอย่างแน่วแน่ว่า "ข้าเป็นหมอ ข้าจำเป็นต้องไป"

ในเมื่อเริ่มประกอบอาชีพเป็นหมอแล้ว เช่นนั้น สามารถเห็นคนชั่วตายโดยไม่ช่วยเหลือได้ แต่ไม่สามารถเห็นประชาราษฎร์ทั่วทั้งเมืองตายโดยไม่ช่วยเหลือได้

ยิ่งไปกว่านั้น หากโรคระบาดในเมืองหลินอานไม่ถูกยับยั้งได้โดยเร็ว ก็จะกระทบกระเทือนไปโดยรอบ

และเมืองซีเหอที่อยู่ใกล้ที่สุดก็จะประสบความหายนะก่อน

ในเมืองซีเหอ ยังมีเด็กอีกสองคนที่รอให้นางกลับไป

อีกทั้ง ลางสังหรณ์ยังบอกนางอีกว่า โรคระบาดในครั้งนี้ไม่ง่ายเลย

ก่อนหน้านี้ในค่ายทหารมีโรคระบาดปลอมครั้งหนึ่ง ต่อมาในเมืองซีเหอก็ปรากฏโรคระบาดขึ้นจริง มันอาจจะบังเอิญเกินไปหน่อย

ถ้าหากเรื่องราวทั้งสองครั้งนี้มีความเชื่อมโยงกันทั้งหมด เช่นนั้น โรคระบาดในครั้งนี้เป็นไปได้อย่างมากที่จะเกิดจากฝีมือมนุษย์

แต่จุดประสงค์ของอีกฝ่าย......

สรุปแล้ว เขาจะมีเหตุผลอะไร โรคระบาดในครั้งนี้นางก็จะต้องทำหน้าที่ให้ถึงที่สุด

ความแน่วแน่ภายใต้ดวงตาของลั่วเสี่ยวปิง ทำให้ใครก็ตามในตระกูลเว่ยจนปัญญาที่จะโน้มน้าวให้ลั่วเสี่ยวปิงไม่ไป

"พวกเจ้าห้ามใครคนใดออกจากตระกูลเว่ยเด็ดขาด" ก่อนที่ลั่วเสี่ยวปิงจะไป ยังพอมีเวลาพูดได้ประโยคหนึ่ง

หลังจากพูดจบ ลั่วเสี่ยวปิงก็ออกไปทันที

จนกระทั่งภาพด้านหลังของลั่วเสี่ยวปิงหายไปจากตรงทุกคนในตระกูลเว่ย คนตระกูลเว่ยจึงหันมองหน้ากัน และร้อนใจจนไม่สามารถทนได้

"ไม่ได้นะ น้องเสี่ยวปิงบอบบางเช่นนี้ จะปล่อยให้นางไปเพียงคนเดียวได้อย่างไรกัน?" เว่ยเจ๋ออี้เอ่ยปาก

เว่ยเจ๋ออี้ในเวลานี้ได้มองข้ามไป๋เสาที่อยู่ข้างกายลั่วเสี่ยวปิงไปโดยสิ้นเชิง

แน่นอนว่า ถึงแม้จะไม่ได้มองข้าม ไป๋เสาก็เป็นเพียงแค่ผู้หญิงยิงเรือคนหนึ่ง พวกเขาต่างก็ไม่รู้ว่าไป๋เสาคือองครักษ์ จึงไม่คิดว่าไป๋เสาจะสามารถปกป้องให้ลั่วเสี่ยวปิงปลอดภัยได้

"ข้าจะตามไป" เว่ยเจ๋อฉาวเอ่ยปาก

ทุกคนมองไปยังเว่ยเจ๋อฉาว

อวี้หนิงก็มองเว่ยเจ๋อฉาว

เว่ยเจ๋อฉีที่ดีกว่าไม่มากกล่าวว่า "พี่สาวบอกว่าไม่ให้ไป...."

น้ำเสียงค่อนข้างแผ่วเบา และขาดความมั่นใจอย่างมาก

เพราะเว่ยเจ๋อฉีรู้สึกว่าตนเองเป็นคนทำให้เกิดโรคระบาด ตนเองเป็นตัวการก่อหายนะ ฉะนั้นจึงไม่มีความมั่นใจอะไรนัก

เว่ยเจ๋อฉาวเพียงแค่มองเว่ยเจ๋อฉีอย่างนิ่งๆ แล้วกล่าวว่า "ไม่ต้องให้นางรู้ก็พอแล้ว"