แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 473

เนื่องจากตอนนี้เหล่าหมอล้วนทำงานในที่ว่าการอำเภอ ดังนั้นที่พักของพวกเขาล้วนจัดอยู่ข้างๆที่ว่าการอำเภอ ดังนั้นผ่านไปไม่นาน เหล่ามือปราบที่รับผิดชอบตรวจค้นก็กลับมาแล้ว ในมือของมือปราบยังได้ถือถุงที่ใส่ปูนขาว และยังมีตะกร้าใบหนึ่งด้วย

"นายท่านขอรับ สิ่งเหล่านี้ค้นพบจากที่พักของหมอตู้ขอรับ"

พอมือปราบพูดเสร็จ หมอตู้ก็ทำหน้าเหลือเชื่อ"เป็นไปได้อย่างไร?"

พูดเสร็จ เห็นว่าสายตาของทุกคนล้วนมองมาที่ตัวเอง หมอตู้รีบพูดว่า"ไม่ใช่ข้าจริงๆ ข้าไม่ได้ทำสิ่งนี้ พวกเจ้าต้องเชื่อข้า"

ในเวลานี้ หมอจางเหมือนคิดอะไรขึ้นมาได้ พูดว่า"หมอตู้ ก่อนหน้านี้ข้ายังคิดอยู่ว่าเหตุใดเจ้าถึงต้องดื่มน้ำอย่างต่อเนื่อง แต่พอดูจากตอนนี้แล้ว การที่เจ้าดื่มน้ำก็เพื่อจะทำลายหวงเหลียนเหล่านั้น"

พูดเสร็จ หมอจางก็ทำหน้าเสียใจ"ข้ามองคนผิดจริงๆเลย"

หมอตู้ส่ายหน้า"ไม่ ไม่ใช่อย่างนั้น สาเหตุที่ข้าดื่มน้ำ เป็นเพราะว่าข้าร้อนในดังนั้นเลยเจ็บคอ"

หมอหลี่ได้ยินเช่นนี้ก็ทำหน้าโกรธขรึม"หมอตู้ เราล้วนเป็นหมอ เดิมทีข้านึกว่าเราล้วนเป็นคนที่ต่อต้านกับโรคระบาด แต่การกระทำของเจ้าในวันนี้ทำให้ข้าผิดหวังเหลือเกิน"

หมออู๋ก็ส่ายหน้า"ตอนนี้หลักฐานครบถ้วน ข้าก็ไม่สามารถเชื่อถือเจ้าได้อีก"

ได้ยินเช่นนี้ หมอตู้ทำหน้าสิ้นหวัง

หมออู๋เป็นคนเดียวที่เชื่อถือเขา ตอนนี้แม้กระทั่งเขาก็ไม่เชื่อถือตัวเองแล้ว นี่ทำให้เขารู้ว่า ไม่มีคนจะเชื่อเขาอีก

มองไปทางลั่วเสี่ยวปิงด้วยความสิ้นหวัง เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้จะช่วยพูดให้เขา หมอตู้ก็ล้มลงไปกับพื้น

"ข้าไม่ได้......"

จนกว่าหมอตู้ถูกมือปราบพาตัวไป ยังพึมพำคำพูดนี้ในปาก

ในเมื่อจับผู้กระทำได้แล้ว เรื่องก็ถือว่าผ่านไป

แต่หลังจากเหล่าหมอรู้เรื่องนี้ ล้วนท้อแท้มาก

สิ่งเดียวที่โชคดีคือ เพราะหลังจากเรื่องครั้งก่อนแล้ว แม้เหล่าหมอล้วนทำงานในที่ว่าการอำเภอ แต่ผู้ป่วยส่วนใหญ่ล้วนถูกย้ายไปในเรือนข้างๆที่ว่าการอำเภอหลายแห่งที่ถูกยึดมาใช้ ดังนั้นเรื่องก็ไม่ได้แพร่หลายออกไป

และกัวหงหยางก็บอกว่า จะพยายามหายาให้มากขึ้น โดยสุดความสามารถ แถมยังส่งจดหมายออกไปอีกครั้งหนึ่ง เชื่อว่าอีกไม่นานก็จะมีผู้ช่วยมา

การปลอบใจแบบนี้ ก็ไม่น่าเชื่อถือไปหน่อย

เพราะถึงแม้เมืองหลินอานจะไม่เล็ก แต่ก็มีพื้นที่แค่นี้ ยังจะไปหายาจากที่ไหนได้อีกล่ะ?

และการส่งจดหมายออกไป หลังจากที่เมืองหลินอานปิดเมืองมานานขนาดนี้ นายอำเภอก็ไม่รู้จะส่งจดหมายออกไปกี่ฉบับแล้ว จนถึงตอนนี้ยังไม่มีการตอบกลับแม้แต่นิด ถึงเวลานี้แล้วยังพึ่งจดหมายได้อีกหรือ?

แต่ถึงแม้ทุกคนรู้อยู่แก่ใจ ก็ล้วนไม่กล้าแสดงออกมา

เพราะพวกเขาสามารถไม่มีความหวังได้ แต่ห้ามให้ผู้ป่วยที่รอยาอยู่นั้นสิ้นหวังเพราะสิ่งนี้

เห็นสีหน้าของหมอเหล่านั้น กัวหงหยางก็รู้สึกอึดอัดใจมาก

หลังจากลากับทุกคน กัวหงหยางออกจากที่ว่าการอำเภอ เดินไปบ้านของตัวเองที่อยู่ไม่ไกล

แต่ยังไม่ถึงหน้าบ้าน กัวหงหยางก็หยุดลง

เมื่อเห็นบ้านอยู่ใกล้ขนาดนี้แต่ไม่ได้กลับไปสิบกว่าวันแล้ว กัวหงหยางก็เต็มไปด้วยความคิดถึง

เขาอยู่ท่ามกลางผู้ป่วยไปวันๆ ที่บ้านยังมีลูกและภรรยา เขาห้ามนำโรคไปติดพวกเขา

แต่ช่วงเวลานี้เขามีความกดดันมากมาย หากไม่ใช่เพื่อภรรยา เขาคงอยู่ไม่ได้มานานแล้ว หรืออาจจะเปิดประตูเมืองตั้งนาน......

วันรุ่งขึ้น ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงถึงหน้าประตูตระกูลเว่ย เหล่าชาวบ้านก็ล้วนรวมตัวกันที่หน้าบ้านตระกูลลั่วแล้ว

เมื่อเห็นลั่วเสี่ยวปิงมา เหล่าชาวบ้านรีบถาม"หมอเทวดาลั่ว เจ้าหาหลักฐานเจอแล้วใช่ไหม?"

สายตาที่เหล่าชาวบ้านมองลั่วเสี่ยวปิงนั้น เต็มไปด้วยความคาดหวัง

ลั่วเสี่ยวปิงยืนอยู่ข้างหน้า ใบหน้าไม่มีความรีบร้อนแต่ใด เพียงพูดว่า"ยังไม่ถึงเวลา พวกเจ้ารอก่อน"

เรื่องเมื่อวานเกิดขึ้นตอนยามเว่ย ตอนนี้ยามอู่เพิ่งผ่านไป ยังไม่ถึงเวลาจริงๆ

เหล่าชาวบ้านรอพร้อมกับลั่วเสี่ยวปิง แต่เวลาผ่านไปเรื่อยๆ ลั่วเสี่ยวปิงกลับไม่มีการเคลื่อนไหวแต่ใด เหล่าชาวบ้านเลยรอไม่ไหว

"หมอเทวดาลั่ว เจ้าไม่เจอหลักฐานหรือเปล่าเนี่ย ถ่วงเวลาอยู่ใช่ไหม?"

"ใช่ไง ถ่วงเวลาแค่นี้เองทำอะไรได้?หากไม่เจอหลักฐานเจ้าก็พูดออกมาตรงๆ อย่าเสียเวลาพวกเรา"

และในเวลานี้ ประตูตระกูลเว่ยก็เปิดออก