แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 475

"หมออู๋ ขวดๆนี้เจ้าคุ้นเคยมากเลยใช่ไหม?"ซุนมู่หยางถาม

หมออู๋"ข้าไม่รู้ว่าเจ้าพูดอะไรอยู่"

ซุนมู่หยางเหลือบตามองหมออู๋ทีหนึ่ง จากนั้นเดินไปทางลั่วเสี่ยวปิง ยื่นขวดในมือให้ลั่วเสี่ยวปิง

ลั่วเสี่ยวปิงมองขวดในมือ สายตามีความเกลียดชังพาดผ่าน มืออดไม่ได้ที่จะจับแน่นขึ้น

"หมออู๋ นี่คืออะไร เจ้ารู้อยู่แก่ใจใช่ไหม?"ลั่วเสี่ยวปิงถาม

หมออู๋ยังคงทำเป็นงง"ข้าจะรู้ได้อย่างไรล่ะ?"

เหล่าชาวบ้านเกิดความสงสัยขึ้นมา ตกลงในขวดนั้นมีของอะไรอยู่?เอาออกมาในเวลานี้ มีความหมายพิเศษอะไรหรือ?

"หมอเทวดาลั่ว ตกลงในขวดนั้นได้ใส่อะไร?"

"ใช่ไง รีบพูดมาเถอะ พวกเรารีบร้อนมาก"

"......"

สถานการณ์วุ่นวายขึ้นมาในชั่วพริบตา

พอทุกคนได้เห็นสีหน้าของลั่วเสี่ยวปิง ก็ล้วนเงียบปาก รอให้ลั่วเสี่ยวปิงมาอธิบาย

"น้ำในขวด มีพิษของโรคระบาดครั้งนี้อยู่ด้วย เชื้อไวรัสหลายอย่างผสมกันจนกลายเป็นเชื้อไวรัสตัวใหม่นี้ หมายความว่าต้นเหตุของโรคระบาดครั้งนี้ก็คือขวดๆนี้"

ระหว่างที่พูด ลั่วเสี่ยวปิงมองไปทางหมออู๋"และขวดนี้ หมอเทวดาซุนได้ค้นออกมาจากถงเหรินถังของหมออู๋"

ได้ยินว่าของในนั้นน่ากลัวขนาดนั้น แถมยังค้นออกมาจากถงเหรินถังด้วย ทุกคนล้วนมองหมออู๋ด้วยสายตาที่เหลือเชื่อ

จนถึงบัดนี้ คนส่วนใหญ่ก็ล้วนเชื่อแล้ว แต่ถึงแม้จะเชื่อ พวกเขาก็ยังคงรู้สึกเหลือเชื่อ

และเห็นได้ชัดว่าหมออู๋ก็ไม่ได้คิดจะยอมรับเร็วเช่นนี้ ดังนั้นเลยตะโกนอย่างเดียวว่าลั่วเสี่ยวปิงใส่ร้ายเขา

ยังไงแล้วเรื่องครั้งนี้ลั่วเสี่ยวปิงก็ได้ควบคุมหลักฐานแบบครบวงจร

เห็นว่าหมออู๋ปากแข็ง ยังไม่ยอมรับอีก งั้นก็โชว์หลักฐานอย่างต่อไป พอหลักฐานทุกอย่างล้วนโชว์ออกมา ต้องทำให้เขาเถียงไม่ออกแน่นอน

ดังนั้น ต่อมาไป๋เสาก็พาเชลยสามคนนั้นขึ้นมา ก็คือคนที่รอดจากหลายคนที่มาลอบสังหารลั่วเสี่ยวปิงในคืนนั้น

จากนั้นลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้เสียเวลา เอายาเม็ดพูดความจริงออกมาโดยตรง และป้อนให้เชลยทั้งสามคน

จากนั้น ภายใต้ผลของเม็ดยาพูดความจริง เหล่าเชลยได้สารภาพทุกอย่างที่รู้ออกมาโดยไม่รู้ตัว

ฟังจากปากของเหล่าเชลย ทุกคนรู้ว่า พวกเขามาจากแคว้นซีหรง แอบซุ่มอยู่ในต้าชิ่งมานานแล้ว

หมอหลวงของแคว้นซีหรงมีแผนใหญ่แผนหนึ่ง ก็คือให้ต้าชิ่งแตกแยกจากภายใน แล้วครอบคลุมอาณาเขตของต้าชิ่ง

ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงถามพวกเขาว่าเหตุใดถึงมาลอบสังหารนาง เหล่าเชลยตอบว่า"เพราะเจ้าเป็นคนที่สามารถช่วยประชาชนต้าชิ่งได้ ขอให้เจ้าตาย ประชาชนต้าชิ่งเหล่านี้ถึงจะตาย"

ตอนที่ลั่วเสี่ยวปิงถามเชลยเหล่านี้ว่ารู้จักหมออู๋หรือเปล่า เหล่าเชลยก็คุกเข่าไปทางหมออู๋ เรียกเขาว่าเจ้านาย

ฉากนี้ทำให้ทุกคนเชื่ออย่างสิ้นเชิงว่าหมออู๋ก็คือคนที่บงการอยู่เบื้องหลัง

แต่สิ่งที่ทำให้คนแปลกใจคือ ในเวลานี้สีหน้าของหมออู๋ใจเย็นมาก ถึงแม้มีความรีบร้อนเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้เถียงต่อ

แต่เมื่อลั่วเสี่ยวปิงจะถามเหล่าเชลยเกี่ยวกับเรื่องที่ลึกลับกว่านี้ต่อหน้าชาวบ้าน อยู่ๆเชลยเหล่านี้ก็ตายแบบเฉียบพลัน และตายในท่าที่เลือดไหลออกจากจมูกและหูมากมาย

ยาเม็ดพูดความจริงนั้นมีแต่ใช้ครั้งแรกถึงมีประสิทธิภาพที่สุด ดังนั้นก่อนหน้านี้ถึงแม้ลั่วเสี่ยวปิงมียาเม็ดพูดความจริงก็ไม่ได้ให้เชลยพวกนี้ใช้

ตอนนี้อยู่ก็ตายแบบเฉียบพลัน ทำให้ยังมีเรื่องหลายๆอย่างยังไม่ได้ถามเลย

ส่วนเหตุที่พวกเขาตายไปในเฉียบพลัน......ลั่วเสี่ยวปิงมองไปทางหมออู๋ด้วยจิตสำนึก แต่กลับเห็นว่าหมออู๋กำลังมองตัวเองอยู่ สายตานั้นลึกซึ้งแบบไม่เคยมีมาก่อน ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงแทบจะจมเข้าไป จนถอนตัวไม่ได้

สายตาแบบนี้เข้ากันไม่ได้กับใบหน้าของหมออู๋ ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงอดไม่ได้ที่จะเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นมา

หมออู๋ไม่ได้เถียงแล้ว แต่หลักฐานอย่างสุดท้ายของลั่วเสี่ยวปิงก็ยังคงเปิดเผยออกมา

จากนั้น'หมออู๋'ก็ถามคำถามที่สอง"ยาที่ข้าป้อนให้คุณชายห้าตระกูลเว่ยนั้น ป้อนตั้งแต่ตอนเทศกาลโคมไฟ ห่างจากตอนนี้หลายเดือนได้แล้ว เหตุใดเจ้าถึงได้สงสัยยานั้น"

ถึงแม้ลั่วเสี่ยวปิงไม่ได้พูดออกมาชัดเจนว่าเว่ยเจ๋อฉีป่วยเพราะยานั้น แต่เขารู้ว่าลั่วเสี่ยวปิงเกิดความสงสัยแล้ว

แต่เหตุใดถึงสงสัยล่ะ?

เพราะการแพร่ระบาดของโรคระบาดครั้งนี้ เริ่มตั้งแต่ช่วงไม่กี่วันนี้ แล้วของที่เว่ยเจ๋อฉีกินลงไปนั้น ก็ผ่านไปหลายเดือนแล้ว

ลั่วเสี่ยวปิงมอง'หมออู๋'แล้วพูดว่า"ถึงแม้ข้าไม่รู้ว่าเป็นเพราะอะไร แต่น่าจะเป็นเรื่องของระยะฟักตัว หรือไม่ก็เป็นเพราะว่ามีสิ่งหนึ่งต้องถูกกระตุ้น หลังจากกระตุ้นออกมาอย่างสมบูรณ์แล้วถึงแพร่ระบาดได้"

พวกนี้เป็นการคาดเดาของนาง ตอนนี้นางยังไม่ได้ทำการวิจัยสิ่งนั้น

"ฮ่าๆๆ"

ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งพูดจบ อยู่ๆ'หมออู๋'ก็หัวเราะฮ่าๆขึ้นมา

เสียงนั้นเย่อหยิ่งมาก จากนั้น 'หมออู๋'ก็มองไปทางลั่วเสี่ยวปิง

สายตานั้นทำให้ลั่วเสี่ยวปิงตกใจอีกรอบหนึ่ง

นั่นเป็นสายตาแบบไหนเนี่ย?

แตกต่างจากหมออู๋เมื่อก่อนอย่างสิ้นเชิง สายตานั้นดูชั่วร้าย แต่ก็ลึกซึ้งมาก ทำให้คนไม่สามารถมองออกได้อย่างแท้จริง

ในเวลานี้ ลั่วเสี่ยวปิงมีความรู้สึกที่แปลกมาก

เหมือนกับว่า คนนั้นไม่ใช่คนแก่ แต่เป็นชายหนุ่มที่มีความจองหอง......

หลังจากเสียงหัวเราะของ'หมออู๋'หยุดลง เขาก็มองไปทางลั่วเสี่ยวปิง ยิ้มมุมปาก"เจ้าเก่งมาก แต่หากเจ้าสามารถผ่านอุปสรรคครั้งนี้ได้ ข้าคิดว่าเราจะเจอกันอีกแน่นอน"

พอคำพูดนี้พูดออกมา สีหน้าของคนพวกลั่วเสี่ยวปิงและกัวหงหยางล้วนเปลี่ยนไป

แต่ไม่ทันแล้ว......