แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 477

ถูกผู้หญิงที่ไม่รู้เป็นใครสอบถาม แถมยังหวาดระแวงในตัวนางด้วย หลิวผิงหรงรู้สึกโมโหมากในชั่วพริบตา"เจ้าเป็นใคร?ข้าจะทำอะไรนั้นเจ้ามีสิทธิ์อะไรมาคัดค้าน"

กัวหงหยาวเห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงถูกตำหนิ อดไม่ได้ที่จะอธิบาย"นางเป็นหมอเทวดาลั่วของที่นี่"

เมื่อได้ยินว่าหมอเทวดา หลิวผิงหรงปรากฏสีหน้าดูถูก"สมัยนี้ใครๆก็เป็นหมอเทวดาได้แล้วหรือ"

อย่าพูดถึงว่าหลิวผิงหรงไม่เชื่อ ถึงแม้เชื่อว่าลั่วเสี่ยวปิงเป็นหมอเทวดา เขาก็ไม่ถืออะไร

อย่าว่าแต่หมอเทวดา ถึงแม้เป็นพระบรมวงศานุวงศ์อยู่ข้างใน ไหนๆฮ่องเต้ก็ลงคำสั่งแล้ว ก็มีแต่ต้องตายในนั้น

เมื่อเผชิญกับท่าทีที่หลิวผิงหรงมีต่อตัวเอง ลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ถืออะไร

หมอเทวดาหรือเปล่านั้น เป็นแค่คำเรียกที่คนอื่นมีต่อนาง

แต่ท่าทีของหลิวผิงหรงบ่งบอกให้รู้อย่างหนึ่ง นั่นก็คือเขาตั้งใจจะเผาเมือง

นี่ทำให้ลั่วเสี่ยวปิงใจร้อนมาก

"จุดไฟ!"

หลิวผิงหรงไม่อยากจะพูดต่อ เลยสั่งทหารข้างหลังโดยตรง

กัวหงหยางเริ่มรีบร้อนแล้ว ตะโกนใส่ทหารเหล่านั้น

"ประชาชนในเมืองไม่มีความเกี่ยวข้องเลย ประชาชนส่วนใหญ่ไม่ได้ติดเชื้อ ส่วนใหญ่เป็นคนแก่และเด็ก ถ้าลูกธนูของพวกเจ้ายิงเข้ามา ไม่ใช่แค่ชีวิตไม่กี่คนเอง แต่เป็นชีวิตของประชาชนตั้งสามหมื่นคน พวกเขาล้วนเป็นคนเชื้อชาติเดียวกับพวกเจ้า พวกเจ้าจะทำจริงหรือ?"

ท่าจุดไฟของเหล่าทหารนั้นก็ค้างไว้

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาลังเลใจ

หลิวผิงหรงได้เห็นเช่นนี้ ก็พูดว่า"พวกเจ้าสงสารพวกเขา แล้วใครมาสงสารพวกเจ้าล่ะ?ถ้าให้พวกเขาออกจากเมืองหลินอาน ไม่ว่าเป็นพวกเจ้าหรือเป็นญาติของพวกเจ้า ล้วนจะติดโรคระบาด ถึงเวลานั้นทุกคนไม่ต้องคิดจะรอดเลย"

"คำพูดของเจ้าไร้เหตุผลเหรือเกิน"

หลิวผิงหรงเพิ่งพูดจบ ก็มีเสียงที่โกรธขรึมดังขึ้น

ลั่วเสี่ยวปิงและกัวหงหยางอึ้งเล็กน้อย จากนั้นมองไปข้างๆ กลับเห็นว่าเว่ยเจ๋อชาวพาเว่ยหยวนหมิงขึ้นกำแพงเมืองไม่รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่

"เจ้า......"ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งคิดจะพูด ก็ถูกเว่ยหยวนหมิงยกมือห้ามไว้ เขารู้สึกกังวลถึงคิดจะตามมาดู

ใครจะไปรู้ว่าจะได้ยินเรื่องแบบนี้ มองชีวิตคนไร้ค่าขนาดนี้ ช่างโหดเกินไปจริงๆ!

หลิวผิงหรงมองไปตามเสียง ตอนที่ได้เห็นเว่ยหยวนหมิง ก็มีความหวาดกลัวเกิดขึ้นชั่วพริบตา

แต่เมื่อนึกถึงสถานการณ์ในเมือง ความหวาดกลัวที่มีอยู่ของหลิวผิงหรงก็หายไปหมด"นายท่านเว่ยนี่เอง"

ระหว่างที่พูด หลิวผิงหรงก็ทำความเคารพใส่เว่ยหยวนหมิง"ข้าเสียมารยาทจริงๆ"

ถึงแม้พูดว่าเสียมารยาท แต่ไม่เห็นปรากฏใบหน้าที่รู้สึกผิดเลย

"แต่นายท่านเว่ย ข้าได้รับคำสั่งจากฮ่องเต้ เมืองนี้ได้เกิดโรคระบาด เป็นไปไม่ได้ที่จะปล่อยให้คนในเมืองออกมาทำร้ายคนอื่นหรอกนะ?สิ่งที่ข้าทำ ถึงจะไร้น้ำใจไปหน่อย แต่ก็ทำเพื่อประชาชนส่วนใหญ่?

คำพูดนี้ถือว่าอ้อมค้อมอยู่ เห็นได้ชัดว่าหลิวผิงหรงยังมีความกลัวต่อเว่ยหยวนหมิง ไม่กล้าขัดใจเขาอย่างสิ้นเชิง

"แต่ทำไมข้าถึงรู้สึกว่านายท่านหลิวอยากจะเข่นฆ่าประชาชนตามอำเภอใจล่ะ?"เว่ยหยวนหมิงไม่ไว้หน้าเขา

ได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของหลิวผิงหรงก็แย่มาก"นายท่านเป็นอาจารย์สอนหนังสือ ควรรู้อยู่แล้วว่าอาหารกินซี้ซั้วได้ แต่คำพูดจะมาพูดซี้ซั้วไม่ได้นะเนี่ย?"

ข้อหาเข่นฆ่าประชาชนตามอำเภอใจนั้น เขาไม่ยอมรับอยู่แล้ว

"เชอะ ถ้าไม่ใช่เช่นนี้ เมื่อกี้ที่นายท่านกัวบอกว่าหมอเทวดามีสูตรยาแล้ว เหตุใดนายท่านหลิวถึงยังจะเผาเมืองอีก?นายท่านหลิวนึกว่าข้าถูกขังอยู่ในเมือง ก็ทำอะไรเจ้าไม่ได้หรือ?"

ก่อนหน้านี้หลานสาวปกป้องพวกเขาตลอด ตอนนี้เขาก็ต้องปกป้องหลานสาวแล้ว ห้ามให้คนเหล่านี้มาเผาเมืองหลินอาน

และถึงแม้หลานสาวไม่อยู่ที่นี่ ประชาชนทั้งเมืองนี้จะน่าสงสารไปถึงไหนเนี่ย?

เรื่องปิดเมืองนั้นเขารู้ว่าหลานสาวเป็นคนเสนอขึ้นมา หลานสาวทำแบบนี้เพื่อจะยับยั้งโรคระบาด ไม่ใช่เพื่อจะทำร้ายใคร

เขาไม่สามารถให้หลานสาวต้องแบกโทษแบบนั้น

ดังนั้นตอนที่พูดกับหลิวผิงหรง เว่ยหยวนหมิงใช้พลังเต็มที่ น้ำเสียงเย็นชามาก ไม่มีความใกล้ชิดอย่างเหมือนก่อนแม้แต่นิด

หลิวผิงหรงฟังออกการขู่ของเว่ยหยวนหมิง สีหน้าแย่มาก