แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 492

อีกด้านหนึ่ง หลังจากที่อวี้หนิงและจีเหวินจุนตามบั่วเสี่ยวปิงกลับไป จี้หวินจุนก็ค่อนข้างกลุ้มใจอย่างชัดเจน

ขณะเดินทางลั่วเสี่ยวปิงก็ไม่ได้ถาม เมื่อเกือบจะถึงหน้าประตูบ้าน ในที่สุดลั่วเสี่ยวปิงก็เอ่ยปากถามว่า "เหวินจุนนี่เจ้าเป็นอะไรไปหรือ?"

สีหน้าที่กลัดกลุ้มใจนี้ เหมือนกับว่าคนอื่นเป็นหนี้นางแปดล้านจริงๆ

จีเหวินจุนได้ยินเช่นนี้ ก็ชำเลืองมองลั่วเสี่ยงปิงเล็กน้อย สายตานั้น.......พูดอย่างไรดีล่ะ มันช่างแฝงไปด้วยความหมายมากมาย

มีทั้งโกรธ มีทั้งสงสาร ที่มากคือความไม่เป็นธรรม กระทั่งในดวงตายังมีประกายอย่างมาก

ลั่วเสี่ยวปิงเห็นเช่นนี้ อันดับแรกก็นิ่งอึ้งไป จากนั้นก็เข้าใจความคิดภายในใจของจีเหวินจุนได้อย่างรวดเร็ว

เป็นดังที่คาดเอาไว้ จีเหวินจุนเอ่ยปากว่า: "พี่เสี่ยวปิง เจ้าเป็นคนดีเช่นนี้จะมีครอบครัวที่น่ารังเกียจอย่างพวกเขาได้อย่างไรกัน"

นั่นมันเหมือนครอบครัวเสียที่ไหนกัน?

หากบอกว่าเป็นศัตรูก็คงจะไม่เกินจริง

เรื่องราวในชีวิตของตนเอง ตอนนี้ยังไม่มีการปรากฏออกมา ฉะนั้นลั่วเสี่ยวปิงจึงไม่ได้พูดมาก เพียงแค่มองไปยังจีเหวินจุนอย่างมีความหมายแล้วกล่าวว่า "ไม่นานเจ้าก็จะได้รู้แล้ว"

พูดพลาง ก้าวเท้าเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว

จีเหวินจุน: "......"

อะไรคือไม่นานเจ้าก็จะได้รู้แล้ว

จีเหวินจุนมองอวี้หนิงด้วยสีหน้าที่ทึ่มทื่อ

ถึงแม้อวี้หนิงจะไม่ได้สนโลก แต่ก็รู้ว่ามีเรื่องบางเรื่องที่นางไม่ควรพูดออกมา ฉะนั้นเมื่อเห็นจีเหวินจุนมองเข้ามา อวี้หนิงก็มองจีเหวินจุนด้วยสีหน้าที่มีความหมายลึกซึ้ง "น้องเสี่ยวปิงพูดถูก ไม่นานเจ้าก็จะได้รู้แล้ว"

จากนั้น อวี้หนิงก็เดินเข้าไป

จีเหวินจุน: "....." ยิ่งสับสนไปหมดว่าคืออะไร?

เมื่อลั่วเสี่ยวปิงเดินเข้าประตูบ้าน ก็เห็นฉีเทียนเห้าออกมาจากในห้อง

เวลานี้อานอานและเล่อเล่อก็รายล้อมอยู่ข้างกายฮีเทียนเห้า ฟังฉีเทียนเห้าเล่าเรื่องราวในสนามรบ

ไม่ว่าอานอานหรือว่าเล่อเล่อ ก็เหมือนกับว่าสนใจเรื่องนี้อย่างมาก ฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ

ในขณะนี้ ที่ลั่วเสี่ยวปิงเดินเข้าประตูบ้านมา

เด็กทั้งสองก็ยังคงจมดิ่งอยู่กับนิทานของฉีเทียนเห้า ฉะนั้นจึงไม่เห็นว่าแม่ของตนเองกลับมาแล้ว

แต่เมื่อลั่วเสี่ยวปิงเข้ามาฉีเทียนเห้าก็รู้ทันที ฉะนั้นจึงกล่าวว่า "เอาล่ะ แม่ของพวกเจ้ากลับมาแล้ว ครั้งต่อไปค่อยเล่านิทานกับพวกเจ้าอีกนะ"

พูดอย่างไม่สนว่าเด็กคนทั้งจะมีปฏิกิริยาอย่างไร ลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปยังลั่วเสี่ยวปิงโดยตรง

เห็นว่าลั่วเสี่ยวปิงมีคนติดตามมาทั้งซ้ายขวา ถึงแม้จะเป็นผู้หญิง ฉีเทียนเห้าก็ไม่พอใจอย่างมาก

ขณะที่อวี้หนิงและจีเหวินจุนยังไม่ได้มีท่าทีตอบโต้เข้ามา ก็คว้าลั่วเสี่ยวปิงมาไว้ในอ้อมกอดของตนเอง จากนั้นก็กล่าวกับอานอานและเล่อเล่อว่า "ต่อจากนี้เป็นช่วงเวลาของข้ากับแม่ของเจ้า พวกเจ้าเล่นกันเองนะ"

จากนั้น ก็พาลั่วเสี่ยวปิงเดินเข้าห้องไป และเพื่อไม่ให้มีคนมารบกวน จึงล็อกประตูห้องโดยตรง

คนอื่นๆ ภายในบ้าน: "......."

หลายวันต่อมา จีเหวินจุนจึงพบว่า เมื่อตนเองต้องการจะหาพี่เสี่ยวปิง ทำอย่างไรก็หาไม่พบ

เพราะไม่ว่าเมื่อไรที่นางมาพี่เสี่ยวปิง ฉีเทียนเห้าล้วนอยู่ข้างกายลั่วเสี่ยวปิง ซึ่งไม่ให้นางเข้าใกล้โดยสิ้นเชิง

ถึงแม้ว่าตอนที่นางไม่เห็นพี่เสี่ยวปิง ฉีเทียนเห้าก็ยังคงอยู่ข้างกายลั่วเสี่ยวปิง

นี่จึงทำให้จีเหวินจุนโกรธเคืองไม่น้อย จึงไปทำลายดอกไม้บริเวณหน้าประตูข้างทางเดินโดยตรง

"ผู้ชายเลว ผู้ชายชั่ว......" แย่งพี่เสี่ยวปิงของนางไป มันมากเกินไปแล้วจริงๆ

นางไม่ได้พูดคุยกับพี่เสี่ยวปิงมาหลายวันแล้ว

ตอนกินข้าว นางต้องการจะคีบอาหารให้พี่เสี่ยวปิง ก็มักจะมีตะเกียบคู่หนึ่งที่เคลื่อนไหวก่อนนาง ทำให้นางรู้สึกโมโหอย่างมากจริงๆ