แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 5

“ติ้ง…ติ้ง——ติ้ง…ติ้ง——”

ลั่วเสี่ยวปิงตื่นขึ้นเพราะเสียงของหยดน้ำที่หยดลงมาทีล่ะหยด

ทันทีที่ตื่นมา ลั่วเสี่ยวปิงก็พบว่าตัวเองอยู่ในสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคยสักนิดเลย มีหินก้อนใหญ่อยู่ข้างๆนาง บนหินก้อนใหญ่นั้นเขียนสเพซน้ำแร่วิญญาณใหญ่ๆสี่ตัว

ส่วนเสียงติ้ง…ติ้งนั้น ก็เป็นเสียงน้ำบนหินที่ตกลงสู่พื้น

ทุกที่ที่หยดน้ำไปถึง เป็นแอ่งน้ำขนาดเท่าชามเล็กๆ ดันในนั้นคือน้ำแร่ที่ใสสะอาด

ไม่รู้ทำไม เห็นน้ำแร่นั้น ลั่วเสี่ยวปิงก็รู้สึกอยากดื่มมาก

เมื่อคิดเช่นนี้ ลั่วเสี่ยวปิงก็ทำเช่นนี้

นางเอามือไปตักน้ำแล้วป้อนเข้าปาก รสหวานและสดชื่น ทำให้สมองที่วุ่นวายเนื่องจากหิวมาเป็นเวลานานนั้นใสขึ้นทันที และมีกำลังแรงเพิ่มขึ้นด้วย

ในยุคปัจจุบัน ลั่วเสี่ยวปิงมีงานด้านเภสัชกรรม และเป็นเภสัชกรอัจฉริยะในศตวรรษที่ 22 ยาที่ผ่านมือของนาง มีประสิทธิภาพมากกว่ายาในท้องตลาดหลายเท่า

แต่ ลั่วเสี่ยวปิงกล้าสรุปว่า ผลของน้ำแร่ตรงหน้านางนี้ไม่น้อยไปกว่ายาที่นางทำแน่

ลั่วเสี่ยวปิงรู้สึกตกตะลึง แต่ที่มากกว่านั้นคือดีใจ

พอดีใจเสร็จ ลั่วเสี่ยวปิงก็นึกถึงคำถามสองสามข้อว่า

ที่นี่คือที่ไหน？

นางมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร？

นางไปเด็ดพริกแล้วกลิ้งลงทางสูงชันแล้วสลบไปไม่ใช่เหรอ？

กำลังสงสัยอยู่ ใบหน้าของอานอานและเล่อเล่อที่ดูผอมเพรียวเนื่องจากความหิวก็ปรากฏขึ้นในหัวสมองของลั่วเสี่ยวปิง ซึ่งทำให้นางเริ่มกังวล

“ไม่ได้ ข้าต้องกลับไป！”

สิ่งที่อัศจรรย์ก็เกิดขึ้น ลั่วเสี่ยวปิงเพิ่งพูดจบ และนางก็ปรากฏตัวขึ้นใต้ทางลาดชันนางตกลงไปเมื่อกี้