แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 538

“ยังมีต่อไปอีก?” อานอานขมวดคิ้ว

ในขณะนี้นัยน์ตาอันเฉียบคมของอานอาน ทำให้ซ่งเฮงตกตะลึงไปชั่วขณะหนึ่ง

ซ่งเฮงมีความรู้สึกว่าเพียงแค่ตนเองกล้าพยักหน้า จะต้องรู้สึกอนาถมากอย่างแน่นอน

ดังนั้นซ่งเฮงจึงรีบโบกมือ “ไม่ จะไม่มีต่อไปอีก ไม่มีอย่างแน่นอน”

แค่คำพูดยังไม่พอ ซ่งเฮงชูมือขึ้น “ข้าสาบาน ต่อไปข้าจะปฏิบัติต่อพี่สาวเป็นอย่างดี และจะไม่พูดล่วงเกินพี่สาวอีกแม้แต่ครึ่งคำ”

หลังจากนั้นเปล่งน้ำเสียงที่นุ่มนวลอีกครั้ง และมองไปที่อานอานกับเล่อเล่อด้วยสายตาอ้อนวอน “พวกเจ้าให้อภัยข้าสักครั้งได้หรือไม่?”

ในตอนนี้นัยน์ตาของซ่งเฮงเต็มไปด้วยความจริงใจ ซึ่งแตกต่างจากการใช้อำนาจบาตรใหญ่ที่ประตูวังก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

อีกอย่างอานอานกับเล่อเล่อก็จำได้ว่าในตอนนั้น ตอนที่หญิงชั่วผู้นั้นต้องการโยนความผิดให้ท่านแม่ ซ่งเฮงก็ปกป้องท่านแม่

แม้ว่าในช่วงเวลานี้จะไม่ได้พบกับท่านแม่ แต่เรื่องของท่านแม่และเรื่องของจวนอ๋อง อั้นชีกับและคนอื่นๆ ก็ล้วนเล่าให้พวกเขาฟัง

ในท้ายที่สุด อานอานได้ข้อสรุปว่าถึงแม้ท่านน้าผู้นี้จะโง่เขลาไปบ้าง แต่ก็ไม่ถึงกับว่าเยียวยาไม่ได้

ดังนั้นอานอานจึงไม่พูดอะไรอีก และก้มหน้าทำสิ่งที่อยู่ในมือต่อไป

อานอานกับเล่อเล่อเป็นฝาแฝดกัน และมีจิตใจที่เหนี่ยวนำกัน

เมื่อเห็นท่าทางของพี่ชาย เล่อเล่อก็รู้ว่าพี่ชายให้อภัยท่านน้าแล้ว

ดังนั้นเล่อเล่อจึงแสร้งทำเป็นดุและมองไปที่ซ่งเฮง “ต่อไปหากท่านปฏิบัติต่อท่านแม่ไม่ดี ข้าก็จะไม่สนใจท่านอีกแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซ่งเฮงก็ตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง แล้วยิ้มด้วยความประหลาดใจ

“ได้! ”

......

ชายแดน

ตอนนี้ทหารชายแดนอยู่ในสถานการณ์คับขัน และกองทัพตกอยู่ในสถานการณ์ขาดแคลน

เพราะทุกคนในกองทัพต่างรู้ว่าราชสำนักไม่ได้ให้เสบียงแก่พวกเขา

ไม่ใช่ว่าตอนนี้ไม่มีเสบียง แต่ราชสำนักไม่ยอมให้เสบียง ทำให้เหล่าทหารไม่สบายใจ

ด้วยเหตุนี้เหล่าทหารจึงพ่ายแพ้

ในเวลานี้ในกระโจมใหญ่ สีหน้าของจีซิงยี่ดูไม่น่ามอง

“ทางด้านราชสำนัก ยังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ อีกหรือ?” จีซิงยี่ถามรองแม่ทัพของตนเอง

รองแม่ทัพก็สีหน้าดูไม่น่ามอง “เรียนท่านแม่ทัพ ไม่มีขอรับ”

“ปัง----”

จีซิงยี่โกรธมากจนทุบโต๊ะ โต๊ะหนักที่หนาอย่างเห็นได้ชัดถูกจีซิงยี่ทุบจนเกิดรอยแตก

“เหล่าทหารปกป้องชาติบ้านเมืองอยู่ที่ชายแดน หลั่งเลือดหลั่งเหงื่อ แต่แนวหลังกลับไม่เตรียมเสบียงเลยแม้แต่น้อย หรือว่าต้องการมอบดินแดนต้าชิ่งให้กับผู้อื่น?”

จีซิงยี่ปกป้องราชวงศ์มาโดยตลอด แต่ในเวลานี้จีซิงยี่ก็ยังคงผิดหวัง

เขาปกป้องราชวงศ์เพื่ออะไร?

เพื่อการสืบทอดราชวงศ์ เพื่อความมั่นคงของชาติบ้านเมือง

แต่ฝ่าบาทไม่สนใจความเป็นความตายของทหารและประชาชน เช่นนั้นความมุ่งมั่นของเขานับว่าเป็นอะไร?

จีซิงยี่ผู้ที่ปกป้องราชวงศ์อย่างแน่วแน่มาโดยตลอด ในขณะนี้สั่นคลอนแล้ว

เมื่อรองแม่ทัพที่อยู่ข้างๆ ได้ยิน แม้ว่าในใจจะขุ่นเคือง แต่สุดท้ายก็ไม่กล้าตอบ

มีบางคำที่ท่านแม่ทัพพูดได้ แต่เขาไม่สามารถพูดได้ เขายังคงรู้เหตุผลข้อนี้ดี

หลังจากผ่านไปนาน ในที่สุดจีซิงยี่ก็ทำให้ตนเองสงบสติอารมณ์ลงและถามรองแม่ทัพว่า “ทางด้านอ๋องเซ่อเจิ้งเล่า? ว่าอย่างไรบ้าง?”

เมื่อนึกถึงท่าท่างของอ๋องเซ่อเจิ้ง รองแม่ทัพก็ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

“พูด!” จีซิงยี่สีหน้าทรุดลง

รองแม่ทัพ “ท่านแม่ทัพ อ๋องเซ่อเจิ้งกล่าวว่า เรื่องในกองทัพล้วนเป็นหน้าที่รับผิดชอบของท่านแม่ทัพ เขาจะไม่เข้ามายุ่ง”

เมื่อจีซิงยี่ได้ยินเช่นนี้ กล้ามเนื้อบนใบหน้าก็หดเกร็งมากขึ้นเรื่อยๆ

ความรับผิดชอบเรื่องทางการทหาร เป็นสิ่งที่เขาต้องพยายามด้วยตนเอง

เพียงเพราะเขาปกป้องราชวงศ์ และเป็นแม่ทัพที่ฝ่าบาทส่งมาที่นี่ด้วยพระองค์เอง เขาจึงควรรับผิดชอบเรื่องทางการทหารอย่างเต็มที่

ในตอนแรกเขาคิดว่าเป็นเรื่องยาก แต่ไม่เคยคิดเลยว่าอ๋องเซ่อเจิ้งจะปล่อยมือโดยตรง

ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาต้องการหารือกับอ๋องเซ่อเจิ้ง แต่......

จีซิงยี่เหมือนลูกบอลที่ถูกปล่อยลม และโบกมือให้รองแม่ทัพ “เจ้าออกไปก่อนเถอะ”