แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 555

หากเป็นคนโดยทั่วไปที่ต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกถูกกดขี่เช่นนี้ของฮองเฮา จะต้องตกใจมากจนขาอ่อนและคุกเข่า

แต่ซ่งฉงปิงยังคงนั่งอยู่บนที่นั่งอย่างมั่นคงเหมือนภูเขาไท่ซาน และจ้องมองมาอย่างไม่สะทกสะท้านแม้แต่น้อย

ล้อเล่น ในตอนแรกที่แสดงละคร ฝีมือการแสดงละครแผ่ซ่านออกมาจากธาตุแท้เหล่านั้น และแข็งแกร่งกว่าฮองเฮาที่อยู่ตรงหน้า

เคยฝึกซ้อมเข้าฉาก แล้วจะกลัวฮองเฮาได้อย่างไร?

ยิ่งไปกว่านั้น ฮองเฮายังตามหลังอยู่มาก

ในฐานะที่เป็นผู้นำทางการค้าในตอนนั้น แน่นอนว่านางเคยพบกับผู้คนระดับสูงมากมาย และแต่ละคนก็เทียบไม่ได้กับความน่ากลัวของรฮองเฮา?

ดังนั้นนางชินแล้ว

เมื่อเห็นว่าซ่งฉงปิงไม่หวั่นไหว สีหน้าของฮองเฮาก็ไม่ค่อยดีนัก และถามว่า “ในเมื่อร่างกายของเซียนเอ๋อร์ไม่มีปัญหา เช่นนั้นเจียเล่อมีความคิดเห็นอย่างไรที่จะให้ข้าได้อุ้มหลานชาย?”

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินคำพูดนี้ นางก็ทำเป็นไม่เข้าใจความหมายอันลึกซึ้งของฮองเฮา นางลุกขึ้นและกล่าวด้วยสีหน้าตื่นตระหนกว่า “เจียเล่อมีความรู้ตื้นเขิน ไม่มีความคิดเห็นที่ดีเกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ เพคะ”

เมื่อฮองเฮาได้ยินคำพูดนี้ ในท้ายที่สุดก็ไม่สามารถรักษาความอ่อนโยนบนใบหน้าได้ “ทำไม? เจ้าสามารถประทานบุตรให้เหล่าประชาชนได้ แต่กลับไม่สามารถประทานบุตรให้ราชวงศ์ได้?”

น้ำเสียงของฮองเฮาดูข่มขู่อย่างเห็นได้ชัด

แต่ซ่งฉงปิงยังคงไม่หวั่นไหว “ฮองเฮาเหนียงเหนียง หม่อมฉันบอกแล้วว่านั่นเป็นเพียงคำเล่าลือ ไม่อาจคิดเป็นจริงเป็นจังได้”

เมื่อเห็นว่าซ่งฉงปิงยังคงบอกปัด สีหน้าของฮองเฮาก็ไม่อาจแย่ไปกว่านี้อีกแล้ว

จะเป็นคำเล่าลือหรือไม่ก็ตาม นางย่อมรู้ดี

เมื่อเรื่องที่ซ่งฉงปิงมีฝีมือในการรักษาโรคแพร่กระจายเข้ามาในวัง นางและฝ่าบาทก็ตกใจเล็กน้อย

หลังจากนั้นนางก็จับตามองและให้คนไปตรวจสอบซ่งฉงปิง

จากนั้นไม่เพียงแต่พบว่าซ่งฉงปิงเป็นคนแก้ปัญหาเรื่องกาฬโรค แต่แม้กระทั่งอยู่ในสถานที่เช่นเมืองหลินอาน ซ่งฉงปิงก็ยังได้ชื่อว่าเป็นเจ้าแม่ประทานบุตร

ประทานบุตร เป็นโรคทางใจที่ใหญ่ที่สุดของฮองเฮามานานหลายปี

ดังนั้นแน่นอนว่าฮองเฮามุ่งเน้นไปที่เรื่องนี้

ในฐานะฮองเฮา นางย่อมมีแหล่งข่าวเป็นของตนเอง ดังนั้นไม่นาน คุณงามความดีของซ่งฉงปิงในด้านการ ‘ประทานบุตร’ นางจึงรู้ชัดเจนทุกเรื่อง

ไม่ว่าจะเป็นความผิดปกติผู้หญิง หรือความผิดปกติของผู้ชาย หรือแม้แต่ความผิดปกติของผู้หญิงและผู้ชาย ภายในสามเดือน จะต้องมีข่าวดีอย่างแน่นอน และแม้กระทั่งตอนนี้ลูกๆ ของบางคนก็พูดแล้ว

หลากหลายกรณี จะเป็นไปได้อย่างไรว่าเป็นเพียงคำเล่าลือ?

เห็นได้ชัดว่าซ่งฉงปิงผู้นี้พยายามหลบเลี่ยง เห็นได้ชัดว่าไม่อยากวินิจฉัยและรักษาโรคให้พระโอรสของนาง

เมื่อคิดเช่นนี้ สีหน้าของฮองเฮาก็ยิ่งไม่น่ามอง และสายตาเต็มไปด้วยความหม่นหมอง “เจียเล่อ เจ้าไม่สามารถประทานบุตรให้กับพระโอรสของข้าได้จริงๆ หรือ?”

ฮองเฮารู้ดีว่าเป็นไปไม่ได้ที่ซ่งฉงปิงจะคาดเดาความจริงไม่ได้

ดังนั้นจึงพูดให้ชัดเจน

เพียงแต่ในน้ำเสียงมีความหมายที่เป็นการข่มขู่อย่างเห็นได้ชัด

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็ยังคงสีหน้านิ่ง และกล่าวว่า “หม่อมฉันไร้ความสามารถเพคะ”

บางครั้งมันการยอมรับว่าตนเองไร้ความสามารถก็ไม่ใช่เรื่องเลวร้าย

“ดี! ดีมาก!” เสียงของฮองเฮาดังขึ้นหลายระดับ “ซ่งฉงปิง เจ้าคิดจริงๆ หรือว่าข้าไม่กล้าทำอะไรเจ้า?”

ซ่งฉงปิงก้มหน้ามองต่ำ “ฮองเฮาทรงเป็นมารดาของประเทศ แน่นอนว่าจะทำอะไรกับหม่อมฉันก็ได้ แต่หม่อมฉันคิดว่าฮองเฮาเหนียงเหนียงคงจะไม่ทำเช่นนั้น ถึงอย่างไรฮองเฮาก็คงไม่อยากให้ฝ่าบาทกับท่านพ่อของหม่อมฉันต้องผิดใจกันใช่หรือไม่เพคะ?”

หลายปีที่ผ่านมา ฮ่องเต้ทรงมุ่งเป้าไปที่จวนอ๋องอี้ว ไม่ใช่เพราะสาเหตุอื่น แต่เป็นเพราะกังวลว่าเสด็จพ่อของนางจะต่อต้าน

แต่หลายปีที่ผ่านมา เพื่อเสด็จแม่และพวกเขา เสด็จพ่อจึงต้องอดทนอดกลั้นเป็นอย่างมาก

แม้ว่าฮ่องเต้จะขาดความยุติธรรมกับจวนอ๋องอี้วในเรื่องต่างๆ แต่นางเชื่อว่าในเวลานี้เป็นไปไม่ได้ที่ฝ่าบาทจะยอมให้ฮองเฮาลงมือกับนาง

ขอเพียงหนึ่งวันที่ฝ่าบาทยังหวาดกลัวเสด็จพ่อของนาง ก็เป็นหนึ่งวันที่ฮองเฮาไม่กล้าลงมือกับนาง

นี่คือความมั่นใจของนาง

เสด็จพ่อของนางไม่มีวันเป็นเสือกระดาษ ถึงอย่างไรในตอนนั้นเสด็จพ่อก็เป็นเทพสงคราม

คำพูดของซ่งฉงปิงทำให้ฮองเฮาสีหน้าเปลี่ยน