แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 560

ทันใดนั้นฮองเฮาตกใจจนหน้าถอดสี หลังจากนั้นก็ร้อง “อา—” และลุกขึ้นนั่ง

เดิมทีอ๋องคังยังคงอยู่ในอารมณ์กลัดกลุ้มของตนเอง หลังจากได้ยินเสียงนี้ ก็ได้สติออกมาจากห้วงอารมณ์ของตนเอง

เมื่อเห็นว่าเสด็จแม่ของตนเองตกใจมาก และน้ำตาคลอเบ้า อ๋องคังก็งุนงง “เสด็จแม่ ทรงเป็นอะไร?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ฮองเฮาก็มองไปยังมือที่เจ็บปวดอย่างไม่รู้ตัวของตนเอง

บนฝ่ามือมีรอยนิ้วมือเล็กน้อย และค่อยๆ หายไป ฝ่ามือที่เรียบเนียนและดูแลรักษาอย่างดี ในขณะนี้ไม่มีรอยแดงแม้แต่น้อย

แต่เมื่อครู่เห็นได้ชัดว่านางรู้สึกเจ็บไปถึงหัวใจวาย และเจ็บจนน้ำตาไหลออกมา

แต่ตอนนี้นางไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย

ฮองเฮารู้สึกสงสัยเล็กน้อย แต่เมื่อเห็นความกังวลบนใบหน้าของอ๋องคัง ฮองเฮาก็ส่ายหัว “ไม่เป็นไร”

เมื่อเห็นฮองเฮาบอกว่าไม่เป็นไร อ๋องคังก็ไม่ได้ถามอะไรอีก

ในที่สุดฮองเฮาก็กล่าวว่า “วันนี้เรื่องที่แม่บอกเจ้า เจ้าต้องคิดว่าจะจัดการอย่างไรต่อไป วันนี้แม่ลงมือไม่สำเร็จ ต่อไปเกรงว่าจะหาโอกาสดีๆ เช่นนี้ได้ยากแล้ว”

อ๋องคังพยักหน้า “ลูกทราบแล้ว”

เขาก้มหน้ามองต่ำเพื่อปกปิดอารมณ์ที่กลัดกลุ้มทั้งหมด

หลังจากนั้นฮองเฮาก็ใจลอย ในเมื่ออธิบายเรื่องนี้เสร็จแล้ว นางก็ไม่สนใจที่จะพูดต่อ และโบกมือให้อ๋องคังจากไป

หลังจากที่อ๋องคังจากไป ฮองเฮาก็เรียกแพทย์นำของสำนักหมอหลวงมา

แพทย์นำตรวจชีพจรให้ฮองเฮา ใช้เวลาอยู่นานกว่าจะเอามือออก และกล่าวด้วยความเคารพว่า “พระวรกายของฮองเฮาทรงไม่มีปัญหาอะไร เพียงแต่ปกติแล้ว ฮองเฮาทรงวิตกกังวลมากเกินไป กระหม่อมขอให้ฮองเฮาทรงพักผ่อนมากๆ และถนอมพระวรกาย”

หมายความว่าตอนเองไม่เป็นไร?

ฮองเฮาจ้องมองไปที่มือของตนเอง และยังคงมีข้อสงสัยมากมายในใจ แต่นางยังคงเชื่อในฝีมือการรักษาโรคของแพทย์นำ แพทย์นำตรวจไม่พบอะไร เช่นนั้นคงจะไม่เป็นอะไรแล้ว?

เมื่อคิดเช่นนี้ ฮองเฮาก็อดไม่ได้ที่จะนวดหว่างคิ้วด้วยสีหน้าเหนื่อยหน่าย “ได้เวลาที่ข้าต้องพักผ่อนจริงๆ แล้ว เจ้าออกไปก่อนเถอะ”

เมื่อได้ยิน้ช่นนี้ แพทย์นำก็คำนับและจากไป

หลังจากที่แพทย์นำจากไป ฮองเฮาก็เดินไปที่ห้องบรรทมของตนเองพร้อมกับแม่นมและนางกำนัล

เพียงแต่เพิ่งจะเข้าไปในห้องบรรทม หลังจากที่แม่นมและนางกำนัลเปลี่ยนเสื้อผ้าให้แล้ว ฮองเฮาก็โบกมือ “เอาล่ะ พวกเจ้าทุกคนออกไปเถอะ ข้าอยากอยู่คนเดียวสักพัก”

“เพคะ——”

แม่นมและนางกำนัลตอบรับ จากนั้นก็ทูลลา

ในเวลานี้ฮองเฮาสวมชุดนอน นวดหว่างคิ้วไปพลาง เดินไปที่ข้างเตียงไปพลาง

และเป็นเพราะเหตุนี้ ฮองเฮาจึงไม่เห็นคราบน้ำที่ข้างเตียงของตนเองและเหยียบ

“อา——”

มีเสียงกรีดร้องที่น่าเวทนาดังมาจากห้องบรรทมของฮองเฮา และเสียงกรีดร้องเกือบจะกึกก้องไปทั่ววัง

ฮองเฮาล้มลง ทำให้หมอหลวงทั้งหมดของสำนักหมอหลวงตื่นตระหนก

แต่หลังจากการวินิจฉัยของหมอหลวงในสำนักหมอหลวง ฮองเฮาเพียงแค่บาดเจ็บภายนอกเท่านั้น

หลังจากการตรวจร่างกายโดยหมอหญิง สะโพกของฮองเฮามีรอยแดงเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าอยู่ที่สะโพก

และระดับของการบาดเจ็บเช่นนี้ โดยทั่วไปแค่วันสองวันก็จะไม่เจ็บแล้ว

แต่ฮองเฮายังคงเจ็บปวดเกินทนตั้งแต่ล้มลงมาถึงตอนนี้ และยังคงคร่ำครวญ

หลังจากการเหล่าหมอหลวงหารือกันแล้ว การวินิจฉัยก็เริ่มต้นขึ้นใหม่อีกครั้ง แต่ก็ยังตรวจไม่พบอะไร

ในท้ายที่สุดเหล่าหมอหลวงจึงได้ข้อสรุปว่า: ฮองเฮาพระวรกายบอบบาง จนไม่สามารถทนต่อความเจ็บปวดได้

แต่หมอหลวงไม่กล้าที่จะพูดสรุปเช่นนี้ออกมา

ดังนั้นเหล่าหมอหลวงจึงคุกเข่าลง “กระหม่อมไร้ความสามารถ ตรวจไม่พบสาเหตุว่าทำไมฮองเฮาเหนียงเหนียงถึงทรงเจ็บปวดมากเช่นนี้ ส่วนอาการบาดเจ็บบนพระวรกายของฮองเฮาเหนียงเหนียงนั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่ พักผ่อนสักสองวันก็หายแล้ว”

เมื่อได้ยินว่าตรวจไม่พบอะไร ฮองเฮาก็โกรธจัด

ในขณะที่นอนอยู่บนเตียงและคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด นางก็ตบโต๊ะด้วยความโกรธ

แต่ทว่าทันทีที่ตบโต๊ะ นางยังไม่สามารถระบายความโกรธออกมาได้ จึงร้องคร่ำครวญออกมาอีกครั้ง

มือ ปวด