แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 569

ฉีเทียนเห้ามองลั่วเสี่ยวจู๋อย่างเย็นชา ไม่ได้คิดจะขยับเลย

ลั่วเสี่ยวจู๋เห็นเช่นนี้ก็กัดริมฝีปาก จากนั้นก็อ่อนข้อให้

แต่ห้องพิเศษที่ไม่มีประตูทำให้นางว้าวุ่นใจยิ่งนัก ทันใดนั้นก็พูดอะไรไม่ออก มีแต่มองประตูอย่างต่อเนื่อง

ส่วนหน้าประตู ยังมีลูกค้าหลายคนที่เหยียบชิ้นส่วนของประตูเดินผ่านไป ตอนที่เดินไปยังเหลือบตามองมาข้างในห้อง พอเห็นว่าข้างในเป็นผู้ชายคนหนึ่งและผู้หญิงคนหนึ่ง ก็ยิ่งรู้สึกแปลกใจ

ไม่เคยเห็นว่าชายหญิงออกเดทกันเช่นนี้ แปลกจริง

เมื่อเผชิญกับสายตาที่จับจ้องแบบนี้ สีหน้าของฉีเทียนเห้าไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆ แต่ลั่วเสี่ยวจู๋ถูกจับจ้องแบบนี้มาหลายครั้ง ก็อดไม่ได้ที่จะโมโห"มองอะไรกัน ไม่เคยเห็นหรือไง?"

คนเดินผ่าน"......ไอ้หญิงดุ"

หลังจากทิ้งคำนี้แล้ว ก็เดินไปตามพนักงานร้าน

ลั่วเสี่ยวจู๋โมโหจนหน้าแดง

สมควรตายจริงๆ!

กล้าบอกว่านางเป็นหญิงดุ!

รอนางกลายเป็นคนชนชั้นสูงละก็......

"มีอะไรรับพูดมา ไม่มีอะไรพูดก็ออกไปให้พ้น"

เห็นได้ชัดว่าฉีเทียนเห้าสูญเสียความอดทนแล้ว จึงรู้สึกรำคาญต่อลั่วเสี่ยวจู๋มากขึ้นเรื่อยๆ

ลั่วเสี่ยวจู๋ตกใจ เกือบจะหกล้ม"มี ข้ามีจะพูด"

ลั่วเสี่ยวจู๋หายใจเข้าลึกๆ แล้วถึงระงับความโกรธและความคิดทุกอย่างในใจจนได้ มองไปทางฉีเทียนเห้า แต่สายตาเพียงเลื่อนขึ้นไปครึ่งหนึ่งเอง ก็ไม่กล้าเลื่อนขึ้นไปอีก สุดท้ายหยุดบนโต๊ะข้างๆของฉีเทียนเห้า

"ที่ข้ามีเสบียงอาหาร ยังมีเสบียงอาหารจำนวนมากด้วย"ลั่วเสี่ยวจู๋พูดเสร็จ ก็เหมือนมีความมั่นใจในตัวเองมากขึ้น คำพูดต่อจากนี้จึงพูดได้คล่องแคล่ว"ข้าสามารถขายเสบียงอาหารให้ในราคาถูก แต่ข้ามีเงื่อนไข"

"ว่ามา!"ฉีเทียนเห้าพูดแบบสั้นๆได้ใจความ

ถ้าตอนนี้ลั่วเสี่ยวจู๋กล้าเงยหน้ามองฉีเทียนเก้า ก็จะพบว่า ฉีเทียนเห้าใยตอนนี้เต็มไปด้วยความรำคาญ

"เจ้าให้ข้าอยู่เคียงข้างเจ้า"ระหว่างที่พูด น้ำเสียงของลั่วเสี่ยวจู๋ก็รีบร้อนขึ้นมา"เมียน้อย เป็นเมียน้อยของเจ้าก็ได้"

ตอนที่ลั่วเสี่ยวจู๋พูดคำพูดนี้ออกมานั้น เนื่องจากมีความเร่งรีบ ดังนั้นน้ำเสียงเลยใหญ่ไปหน่อย

และในเวลานี้ พอดีว่ามีหลายคนที่แต่งกายเหมือนเจ้าของธุรกิจเดินมา ได้ยินเสียงของลั่วเสี่ยวจู๋ ก็อดไม่ได้ที่จะมองมาทางลั่วเสี่ยวจู๋

พอดีว่าลั่วเสี่ยวจู๋ได้ยินเสียงเหยียบแผ่นไม้ที่ดังขึ้นมาจากข้างหลัง หันไปก็ได้เผชิญหน้ากับคนเหล่านี้

จากนั้น หลายคนนั้นเห็นหน้าตาของลั่วเสี่ยวจู๋ ต่างมองไปทางฉีเทียนเห้าอีก ล้วนส่ายหน้ากัน

แม้กระทั่งพวกเขายังไม่รีบไปห้องพิเศษของตัวเอง ยืนอยู่บนชิ้นส่วนประตูกองนั้น เริ่มนินทาขึ้นมา

"ตอนนี้กระจกแพงมากหรือ?"

ลั่วเสี่ยวปิง"?"คนเหล่านี้ปรึกษากันเรื่องกระจก เหตุใดถึงต้องยืนปรึกษากันในหน้าประตู?

ตอนที่ลั่วเสี่ยวจู๋กำลังสงสัยอยู่ ก็ได้ยินคนหนึ่งในนั้นพูดว่า"ก็ไม่แพง อันละไม่กี่ทองแดงเอง ถึงแม้ไม่มีเงินซื้อ ก็ยังมีอ่างล้างหน้าไง?ใส่น้ำเข้าไปก็จะเห็นหน้าตาของตัวเองแล้ว?"

"ว่าแต่ใครบางคนก็ไม่ยอมส่องกระจกเนอะ ไม่มีความสำนึกในตัวเลย"

"แต่พูดตรงๆนะ ชายหนุ่มคนนี้หน้าตาใช้ได้จริงๆ ไม่น่าทำมีคนถึงอยากเป็นเมียน้อยให้ แต่หน้าตาไม่เท่าไหร่จริงๆ ยากที่จะอธิบายเลย"

ลั่วเสี่ยวจู๋"......"

ลั่วเสี่ยวจู๋ในตอนนี้โมโหจนพูดไม่ออกแล้ว

ถึงแม้นางจะโง่ขนาดไหน ตอนนี้ก็ฟังออกแล้วว่า คนเหล่านี้นินทาตัวเองอยู่ ประชดนางว่าก่อนจะพูดไม่ส่งกระจกดูหน้าตาตัวเองก่อน

หลังจากหายใจเข้าลึกๆแล้ว ลั่วเสี่ยวจู๋ถึงพูดด้วยสีหน้าที่บิดเบี้ยว"พวกเจ้ารู้อะไรเนี่ย?ไม่ไร้ยางอายหรือ แอบฟังคนอื่นเขาคุยกัน?ไสหัวออกไปไกลๆเลย!"

จากนั้นพอพูดเสร็จ คนเหล่านี้ไม่เพียงแต่ไม่ได้ไป แถมยังเถียงต่อ

"ลักษณะของนางน่ากลัวเหลือเกิน ดีที่บ้านข้าไม่มีหญิงดุแบบนี้"

"ผู้หญิงแบบนี้ ใครกล้าแต่งงานด้วย ไอ้หญิงดุ"

ลั่วเสี่ยวจู๋"......"นี่เป็นครั้งที่สองแล้วที่มีคนพูดว่านางเป็นหญิงดุ

"ไปกัน ไม่มีอะไรน่าดูหรอก ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีนางฟ้าให้ดู"

พูดเสร็จ คนเหล่านี้ก็เดินไปข้างหน้า