“เจ้าได้ยินหรือไม่ว่าทางตะวันตกของเมืองมีโรงหมอมาเปิด”
“มีโรงหมอมาเปิดทางตะวันตกของเมืองแล้วแปลกตรงไหน จะมีสักกี่คนกันที่ไปหาหมอที่นั่น”
“เจ้านี่ช่างไม่รู้อะไรบ้างเลย โรงหมอนี่ไม่ได้มีอะไรแปลกประหลาด แต่ที่แปลกประหลาดคือใบประกาศที่หน้าโรงหมอ”
“ใบประกาศรึ แล้วใบประกาศนี่มีอะไรแปลก”
“ได้ยินมาว่าโรงหมอแห่งนี้ชื่อเหรินยี่ถัง ที่เหรินยี่ถังแห่งนี้ ขอเพียงแค่เป็นคนยากจน เจ้าก็จ่ายเงินปีละยี่สิบเหวิน ถ้าเกิดป่วยขึ้นมาทางนั้นจะเก็บค่ารักษาร้อยละยี่สิบ แต่ถ้ายากจนมากจริงๆ ก็จะได้รับการรักษาโดยไม่มีค่าใช้จ่าย”
“เถ้าแก่เหรินยี่ถังหัวไม่ดีงั้นหรือ ดูอย่างไรก็เป็นการค้าที่ขาดทุนชัดๆ”
“ข้าคิดว่าต้องเป็นการเล่นตลกแน่ๆ พวกเจ้าคิดว่าใครจะมาทำการค้าที่ขาดทุนเช่นนี้? ก็แค่เรียกร้องความสนใจเท่านั้นแหละน่า”
"....."
ในเวลาเพียงไม่นาน ข่าวลือเกี่ยวกับเหรินยี่ถังก็ถูกกล่าวถึงไปทั่วทุกตรอกซอกซอย
บางคนบอกว่าเจ้าของเหรินยี่ถังคงสมองขึ้นสนิมไปแล้วจึงได้ทำการค้าที่ขาดทุน
บางคนบอกว่าเจ้าของเหรินยี่ถังแค่คิดจะเล่นตลกเรียกร้องความสนใจจากผู้คน
บางคนบอกว่าเจ้าของเหรินยี่ถังกำลังวางแผนรวบรวมและโกงเงิน
แต่ก็มีคนบอกว่าเจ้าของเหรินยี่ถังตั้งใจจะทำการกุศล
กล่าวก็คือ ในชั่วระยะเวลาสั้นๆ เรื่องของเหรินยี่ถังก็กลายเป็นที่กล่าวขานไปทั่วทั้งเมืองหลวง
และในเวลานี้ผู้คนจำนวนมากก็มารวมตัวกันอยู่ที่เหรินยี่ถังแล้ว
มีทั้งผู้คนจากเขตยากจนทางตะวันตกของเมือง มีทั้งคนทั่วๆ ไป นอกจากนี้ยังมีคนร่ำรวย แน่นอนว่าต้องมีเจ้าของโรงหมอโรงอื่นมาดูเรื่องคึกคักที่เกิดขึ้นด้วย
คนเหล่านี้มารวมตัวกันจนหน้าเหรินยี่ถังแน่นขนัด
ซ่งฉงปิงที่มองดูอยู่ในมุมลับตารู้สึกพอใจมาก
เพราะเมื่อมีคนก็หมายความว่าทำสำเร็จไปครึ่งหนึ่งแล้ว
ตอนนี้สิ่งที่นางต้องการก็คือการป่าวประกาศให้รู้กันโดยทั่ว เพราะถึงอย่างไรนางก็อยากจะทำให้สำเร็จตามเป้าหมายในระยะเวลาที่สั้นที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ดังนั้นหากไม่ป่าวประกาศให้ใหญ่โตก็คงไม่สำเร็จ
ในขณะเดียวกันนั้น หวู่เจียงซึ่งเป็นผู้ดูแลโรงหมอคนปัจจุบันก็เดินเข้ามาหาซ่งฉงปิง
“เวลานี้ยังไม่มีใครจ่ายเงินเลยขอรับจวิ้นจู่” แม้หวู่เจียงจะไม่เข้าใจว่าทำไมซ่งฉงปิงจึงเขียนใบประกาศแบบนั้น แต่เมื่อเห็นว่ายังไม่มีคนเข้ามาในโรงหมอเพื่อจ่ายเงิน เขาก็อดกังวลไม่ได้
ซ่งฉงปิงรับรู้ ทว่าไม่ได้กังวลเลยแม้แต่น้อย “เจ้าไปแปะประกาศใบที่สอง...”
จากนั้นคนที่มามุงดูจึงเห็นคนหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาฉีกใบประกาศ
“อย่างที่ข้าว่าไหมล่ะ ก็แค่เรียกความสนใจ พอกลายเป็นเรื่องใหญ่แล้วก็มาฉีกประกาศ...”
ใครบางคนกำลังพูดขึ้นมา แต่ยังพูดไม่ทันจบก็เห็นชายหนุ่มที่ฉีกประกาศทิ้ง หยิบประกาศใบใหม่ออกมาแปะ
“เอ๊ะ เนื้อหาเหมือนกันเลยนี่!”
มีคนสงสัย
จะฉีกใบเก่าแล้วแปะใบใหม่ที่มีเนื้อหาเดียวกันไปเพื่ออะไร
ในไม่ช้าก็มีคนสังเกตเห็นความแตกต่าง
“มันเขียนว่ามีเวลาจำกัด หมดเขตภายในปีนี้ ผู้ที่เข้าร่วมการคุ้มครองนี้ในครั้งต่อไปจะต้องรอหลังเทศกาลไหว้พระจันทร์ปีหน้า”
คำพูดของคนรู้หนังสือผู้นี้ ทำให้ผู้คนที่กำลังมุงดูเริ่มกังวลขึ้นมาเล็กน้อย
ตอนนี้คือเดือนสิบ อีกไม่ถึงสองเดือนก็จะถึงปลายปีแล้ว
ดังนั้นใครบางคนจึงลุกขึ้นยืนและมองหวู่เจียง “น้องชาย ที่บอกว่าจ่ายเงินยี่สิบเหวิน พวกเจ้าคุ้มครองนานแค่ไหนรึ”
หวู่เจียง “ระยะเวลาคุ้มครองคือหนึ่งปี”
คนผู้นั้นถามต่ออีกว่า “พวกเจ้า... คงไม่ได้โกหกใช่หรือไม่”
ยี่สิบเหวินไม่ใช่เงินมากมาย
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง
สนุกแต่ทำไมคุยกับคนอายุเยอะกว่า เรียกเจ้า ๆ ข้า กับเจ้า ทำไม่ใช่ ท่าน เหมือนอันอัน อานอาน คุยกับพ่อ กับผู้ใหญ่ เรียกเจ้าอยู่เลย...
เนื่องนี้สนุกดี..ถึงแม้จะมีบางตอนที่เขียนเนือยไปหน่อย แต่ก็ตบกลับมาได้ 👍👍👍 คือ โอเคดีเลย...
ตอนที่ 19 - 20 หาย...
เรื่องนี้เคยลงจนจบแล้วหายไปไหนหมด เคยลงในreaderaz...