แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 604

มองดูซ่งฉงปิงเดินมาเข้าใกล้ตัวเอง หูหยานเฉียนใจบีบแน่น มือก็อดกำแน่นไม่ได้ แต่กลับอดกลั้นไว้ไม่พูด เพียงแค่มองซ่งฉงปิงอย่างเย็นชา

นางก็อยากรอดู ท่ามกลางผู้คนเช่นนี้ ซ่งฉงปิงจะมาทำอะไร

วางแผนคิดร้ายนางขนาดนี้ ยังมีหน้าพูดอะไร

มองดูสภาพกัดฟันอย่างเคียดแค้นของหูหยานเฉียน ซ่งฉงปิงโก่งริมฝีปากเล็กน้อย

หูหยานเฉียนในสมัยก่อนปกปิดได้ลึกมาก หูหยานเฉียนในวันนี้ สายตาที่นางมองนางสะเทือนไปหลายครั้ง

พูดตามตรง ความรู้สึกแบนนี้ก็ไม่เลว

แต่ว่า คนมากมายดูอยู่ ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้แสดงความสะใจแบบนี้ออกมา แค่โก่งริมฝีปากเล็กน้อย พูดกับหูหยานเฉียน “ต้าชิ่งมีคำพูดประโยคหนึ่งว่าขโมยไก่ไม่ได้ ยังเสียข้าวสารเป็นกำมือ ไม่รู้ว่าคนเป่ยอันอย่างพระชายารองเรียนรู้ได้แล้วหรือยัง?”

พูดจบ ไม่รอหูหยานเฉียนตอบสนอง ซ่งฉงปิงก็หมุนตัวจากไป

คนรอบข้างมองแล้ว ซ่งฉงปิงกำลังปลอบใจหูหยานเฉียน แต่สวรรค์รู้ดี หูหยานเฉียนในตอนนี้โมโหอย่างที่สุด

แต่ ใครจะไปใส่ใจล่ะ?

ไม่มีคนใส่ใจ

หูหยานเฉียนทำได้เพียงมองซ่งฉงปิงทั้งครอบครัวเดินจากไป

มองดูซ่งฉงปิงถูกชาวบ้านขวางไว้ จากนั้นชาวบ้านไม่น้อยขอโทษต่อซ่งฉงปิง

เหล่านี้ ล้วนไม่ใช่สิ่งที่หูหยานเฉียนคาดเดาไว้ มิหนำซ้ำยังตรงข้ามกับที่นางคิดไว้

ส่วนซ่งฉงปิง มองดูชาวบ้านสารภาพผิด มองดูพวกเขาสีหน้ารู้สึกผิด บนใบหน้ารักษารอยยิ้มจางๆตลอดเวลา

ความจริงแล้ว สำหรับพฤติกรรมของชาวบ้านเหล่านี้ ในใจของนางไม่ได้หวั่นไหวแม้แต่น้อย

พวกเขาด่าทอหรือยกย่อง ล้วนขัดขวางการเดินหน้าอย่างเชื่อมั่นของตัวเองได้

จิตใจมุ่งมั่น ก้าวเดินไปข้างหน้าตามแสงอาทิตย์ คำพูดของคนรอบข้างบางทีอาจจะเพิ่มสีสันได้ แต่ไม่ใช่การตัดสิน

เพราะว่า พวกเขาไม่ใช่คนสำคัญของตัวเอง

นางต้องการให้พวกเขาเป็นประชาชนที่มีเจตนาร่วม แต่ไม่ฝืนความเชื่อใจของพวกเขา

พูดโดยตรง ก็คือใช้ผลประโยชน์ซึ่งกันและกัน

นางใช้สิ่งที่พวกเขามีในใจ ส่วนพวกเขา ต้องการเหรินยี่ถังของนาง

เพียงเท่านี้

มิเช่นนั้น ผิดก็คือผิด ชาวบ้านที่คอยดูความสนุกดูเรื่องชาวบ้านมีอยู่ตลอดทุกวัน จะมีใครสักกี่คนที่จะขอโทษต่อคนที่ถูกเข้าใจผิดจริงๆ?”

อาจจะ ไม่มีเลยสักคน

ความจริง ก็คือเช่นนี้

เมื่อผ่านพ้นชาวบ้านทั้งหลายแล้ว คนทั้งหมดก็มาถึงหน้ารถม้าหลายคัน

เว่ยหยวนหมิงเปิดปากพูด “ยายของเจ้ารอเจ้าอยู่ที่บ้าน พวกน้าสะใภ้ของเจ้าก็น่าจะเตรียมงานเลี้ยงให้เจ้าแล้ว กลับด้วยกันเถิด”

น้ำเสียงของเว่ยหยวนหมิงมีความคาดหวังอยู่ สายตาก็ยิ่งเป็นเช่นนี้

เว่ยเจ๋อฉี “พี่ พี่ไม่ได้กลับบ้านนานแล้ว”

เว่ยเจ๋อฉี “น้องเล็ก ไปเถิด”

พี่ชายคนอื่นๆต่างก็อยากพูด ซ่งฉงปิงรีบพูด “อาหารที่ยายและพวกน้าสะใภ้ทำต่างก็อร่อยทั้งนั้น ข้าโง่หรือถึงไม่ไป”

ได้ยิน ทุกคนต่างก็หัวเราะ

สำหรับเว่ยหวินซีแล้วก็ซ่งหยุนดาและซ่งเฮง แน่นอนว่าซ่งฉงปิงอยู่ไหน พวกเขาก็อยู่ที่นั่น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงอานอานกับเล่อเล่อ

อานอานเล่อเล่อยิ่งเป็นแบบฉับที่ถือหลักการเลือกของแม่เป็นหลัก

เพียงแค่ ตอนที่ซ่งฉงปิงเตรียมตัวจะขึ้นรถม้า เงยหน้าก็เห็นรถม้าที่อยู่ไม่ไกลนัก ส่วนคนที่ยทนอยู่หน้ารถม้าก็คือไป๋เสา

เห็นเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็นึกถึงอะไรขึ้นมากะทันหัน ดึงตัวอานอานและเล่อเล่อที่เตรียมจะขึ้นรถม้า