แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 610

ซ่งฉงปิงขมวดคิ้วเงยหน้า ก็สบตาเข้ากับสายตาที่มีรอยยิ้มคู่นั้นของโม่เวิ่น

“มีธุระ?”

ซ่งฉงปิงดึงมือกลับ น้ำเสียงเรียบเฉย

โม่เวิ่นมองดูมือของซ่งฉงปิง แววตาเคลื่อนไหวเล็กน้อย เหมือนมีอะไรซ่อนเร้นอยู่ในสายตาของเขา ยากที่จะให้คนข้นพบ

เพียงแค่ตอนที่เงยหน้ามองซ่งฉงปิงอีกครั้ง ดวงตาคู่นั้นก็เหลือเพียงรอยยิ้มและความสลัวบางอย่างที่ทำให้คนมองไม่เข้าใจ

“หาเจ้าก็ต้องมีธุระแน่นอน”

ซ่งฉงปิงมองโม่เวิ่นอย่างเรียบเฉย ไม่ได้พูด รอให้โม่เวิ่นพูดต่อ

ส่วนด้านหลังโม่เวิ่น กลุ่มคนที่เข้าแถวเห็นโม่เวิ่นไม่มีโรคอะไรแล้วยังยืนอยู่ตรงนั้น ก็มีความไม่พอใจตั้งนานแล้ว

ได้ยินเสียงบ่นจากด้านหลัง โม่เวิ่นทำเหมือนไม่ได้ยิน พูดกับซ่งฉงปิงว่า “ข้าช่วยรักษาอยู่ที่เหรินยี่ถังของเจ้าเป็นไง?”

ซ่งฉงปิงได้ยิน บนหน้าไม่ได้มีความตะลึง แค่ถาม “แน่ใจว่าเจ้ารู้วิชาการแพทย์?”

โม่เวิ่นได้ยินคำถามนี้ของซ่งฉงปิง กลับริมฝีปากโก่งเล็กน้อย “คนจริงไม่พูดจากลึกลับ เจ้าน่าจะรู้ตั้งนานแล้วกระมัง?”

ซ่งฉงปิงฟังแล้ว แค่มองดูโม่เวิ่น ไม่ได้พูด

นางรู้นานแล้วจริง

หรือพูดได้ว่า เดาออกแล้ว

เพราะบนตัวโม่เวิ่น มีกลิ่นยาบางอย่างตลอด

ที่ครั้งที่ได้กลิ่น ซ่งฉงปิงก็มีความรู้สึกคุ้นเคยเล็กน้อย แต่จนกระทั่งวันนี้ก็ยังคิดไม่ออกว่าเคยได้กลิ่นที่ไหน

เพียงแค่คิดไม่ถึง โม่เวิ่นจะมาปรากฏตัวต่อหน้านาง พูดเรื่องรู้วิชาการแพทย์กับนางด้วยตัวเอง

มองดูสภาพเช่นนี้ของซ่งฉงปิง โม่เวิ่นถามต่อ “เป็นไง? ข้ามารักษาที่เหรินยี่ถังของเจ้า”​

ซ่งฉงปิง “ได้!”

โม่เวิ่น “......” อาจจะเป็นเพราะคิดไม่ถึงว่าซ่งฉงปิงจะตอบตกลงได้เด็ดเดี่ยวขนาดนี้

แต่ทว่า โม่เวิ่นกำลังจะเผยอริมฝีปาก ก็ได้ยินซ่งฉงปิงพูดต่อ “เจ้ามาช่วยรักษา แต่ข้าไม่คิดค่าแรงให้เจ้า ถ้าหากคนถูกรักษาไม่ดี เจ้ารับผิดชอบเอง”

คนที่มีที่มาไม่ชัดเจน นางจะเก็บไว้ในโรงหมอ?

พูดเป็นเล่น โรงหมอมีไว้ช่วยคน ไม่ใช่ทำลายคน

ถ้าหากกลายเป็นโรงหมอที่ทำลายคน ทั้งหมดที่ตัวเองมาจะไปมีความหมายอะไร?

จิตใจที่ป้องกันคน นางไม่มีไม่ได้

โม่เวิ่นสะอึก

จากนั้น แกล้งทำเป็นสภาพเสียใจ “เจ้าไม่เชื่อใจข้าขนาดนี้?”

ซ่งฉงปิงถามกลับ “เจ้าคิดว่าข้าสมควรเชื่อใจเจ้าหรือ?”

โม่เวิ่นหน้าไม่แดงใจไม่สั่น “สมควร” น้ำเสียงหนักแน่น

ซ่งฉงปิง “เหอะ——”

ทำเสียงเหอะออกมา ซ่งฉงปิงมองไปที่โม่เวิ่น “คุณชายโม่ ในเมื่อไม่ได้ป่วย ก็หลีกให้คนป่วยดูเถิด”

พูดไป ซ่งฉงปิงก็พูดเสริมอีกประโยค “ผู้รักษา ให้ความสำคัญกับชีวิตมากที่สุดมิใช่หรือ?”

ซ่งฉงปิงพูดถึงขั้นนี้แล้ว โม่เวิ่นจะไปดื้อรั้นอยู่ที่นี่ไม่ขยับได้อย่างไร?

แค่แกล้งทำสภาพหน้าตาเสียใจ “เฮ้อ จวิ้นจู่ช่างใจร้าย ข้าดูเป็นคนดีชื่อตรงขนาดนี้ ทำไมเจ้าไม่เชื่อข้า”

ซ่งฉงปิงไม่ได้สนใจเขา

หลังจากโม่เวิ่นลุกขึ้นแล้ว ก็ยืนอยู่ด้านข้างหลังซ่งฉงปิง แล้วมีผู้ป่วยคนหนึ่งเข้ามาอีก

มือของซ่งฉงปิงกำลังจะวางลงที่ชีพจรของผู้ป่วย ก็ได้ยินโม่เวิ่นเปิดปากพูดขึ้นอย่างเชื่องช้า “ผู้รักษาเห็นความสำคัญของชีวิต แต่ถ้าหากคนนับพันกับคนนับร้อย เจ้าหวังว่าคนนับร้อยตาย หรือว่าคนนับพันตาย?”

ได้ยินแล้ว ท่าทางมือของซ่งฉงปิงก็หยุดชะงัก หันหน้ามองไปที่โม่เวิ่น

แต่ว่า ยังคงสบตากับสายตาก็เต็มไปด้วยรอยยิ้มของโม่เวิ่นคู่นั้น

วินาทีที่สบสายตาคู่นั้น ซ่งฉงปิงรู้สึกหวาดกลัวอย่างบอกไม่ถูก

รู้สึกว่าในคำพูดประโยคนี้ของโม่เวิ่น เสมือนส่อถึงอะไรบางอย่าง แต่กลับทำให้คนเดาไม่ออก

โม่เวิ่นอยากสื่อสารอะไรกันแน่?

แล้วโม่เวิ่น เขาเป็นคนอะไรกันแน่?

ทันใดนั้น อารมณ์ของซ่งฉงปิงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย

ซ่งฉงปิงก็ไม่สนใจโม่เวิ่นเสียเลย ตั้งใจดูผู้ป่วยของนาง