แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 620

ซ่งฉงปิงรู้เรื่องที่ลั่วเสี่ยวจู๋ถูกตัดหัว แต่ซ่งฉงปิงไม่ได้ไปดู

เพราะไม่จำเป็น

นางอาจจะไม่ชอบลั่วเสี่ยวจู๋ และเตรียมที่จะจัดการกับลั่วเสี่ยวจู๋ แต่ไม่รู้ว่าลั่วเสี่ยวจู๋สามารถทำทุกอย่างได้เพื่อให้มาถึงจุดนี้

ไม่คิดเลยว่านางจะวางยาพิษฆ่าคนกว่าห้าร้อยคนได้ เพื่อผลประโยชน์ของตนเอง

อย่างไรก็ตาม หลังจากที่ลั่วเสี่ยวจู๋ถูกตัดหัว ซ่งฉงปิงก็ส่งจดหมายให้สำนักคุ้มภัยเปียเก๊ก และให้พวกเขานำกลับไปให้ลั่วต้าโซ่วของบ้านสี่ เพื่อให้พวกเขารู้เรื่องนี้

ในทางกลับกัน ไม่ใช่เรื่องที่นางควรเข้าไปยุ่ง

เพียงแต่ยังมีข้อสงสัยบางอย่างที่ต้องถาม

ดังนั้นซ่งฉงปิงมองไปที่ฉีเทียนเห้า “ลูกพี่รองของค่ายนั่น ท่านเป็นคนจัดการใช่หรือไม่?”

ฉีเทียเห้าพยักหน้า “ในตอนนั้นเมื่อคนของข้าไปถึง ก็ช่วยเขาไว้ได้ทัน”

เนื่องจากคิดว่าลั่วเสี่ยวจู๋ไม่ใช่คนดีอะไร จึงเก็บคนผู้นั้นไว้

และตอนนี้ก็เหมาะที่จะใช้ประโยชน์

เมื่อได้ยินคำพูดนี้ ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้คิดที่จะถามอะไรอีก

แต่ในเวลานี้ คนรับใช้ที่อยู่นอกประตูก็เข้ามารายงาน

“จวิ้นจู่ อ๋องคังเสด็จมาขอรับ”

เมื่อซ่งฉงปิงได้ยินว่าอ๋องคัง นัยน์ตาก็เปล่งประกายด้วยความโกรธและความรังเกียจ

“ไม่พบ!” ซ่งฉงปิงตอบอย่างเย็นชา นางไม่เคยรังเกียจใครขนาดนี้มาก่อน

อ๋องคังผู้นี้ทำความชั่วเอาไว้มากมาย

เพียงแต่มีผู้คนมากมายในใต้หล้าที่ทำความชั่วเอาไว้มากมาย นางไม่เคยรังเกียจใครขนาดนี้มาก่อน แต่อ๋องคังผู้นี้ ทำให้คนรังเกียจ

ตนเองใช้การไม่ได้ แต่ระบายความโกรธทั้งหมดใส่ร่างกายของผู้หญิง น่าขยะแขยงอย่างยิ่ง

เมื่อเห็นความโกรธและความรังเกียจในสายตาของซ่งฉงปิง ฉีเทียนเห้าก็กล่าวว่า “เช่นนั้นก็ให้ข้าช่วยเจ้าจัดการเขา?”

นัยน์ตาของซ่งฉงปิงเป็นประกาย และมองไปที่ฉีเทียนเห้า “ทำเช่นนี้ได้หรือ?”

หากทำได้ เช่นนั้นนางก็จะพยักหน้าอย่างแน่นอน

กากเดนเช่นอ๋องคัง ไม่ควรเหลืออยู่บนโลก

เหลือไว้ก็เป็นหายนะของผู้หญิง

ฉีเทียนเห้ามองไปที่ซ่งฉงปิง แต่ไม่ได้พยักหน้า

ซ่งฉงปิงดูออกว่าหมายความว่าไม่ได้

ไม่ได้หดหู่ เพียงแต่เสียดาย

อันที่จริงนางก็เข้าใจ ว่าอ๋องคังเป็นพระโอรสของฮองเฮา และยังเป็นพระโอรสเพียงพระองค์เดียว และแม้แต่เป็นความหวังของตระกูลมู่ของฮองเฮา

หากเกิดอะไรขึ้นกับอ๋องคังในเวลานี้ ฮองเฮาหรือตระกูลมู่อาจจะทำเรื่องอะไรบ้าๆ

ดังนั้นจะทำอะไรอ๋องคังไม่ได้

อย่างน้อยก็ไม่ใช่ตอนนี้

เพียงแต่เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ก็รู้สึกไม่สบอารมณ์

กากเดนเช่นอ๋องคังมีชีวิตที่ดีได้อย่างไร

อีกอย่างชื่อเสียงภายนอกของอ๋องคังก็ไม่ดีนัก

เดรัจฉานสวมเสื้อผ้า!

เมื่อเห็นซ่งฉงปิงโกรธ ฉีเทียนเห้าก็ปลอบโยน “ไม่ต้องกังวล สักวันเมื่อถึงเวลาจะทำให้เจ้าได้ทรมานเขา เจ้าว่าอย่างไร?”

ซ่งฉงปิงกัดฟัน “ขอแค่มีโอกาส ข้าจะทรมานเขาให้ตาย”

ทรมานจนเขานึกเสียใจที่ได้กลับชาติมาเกิด

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฉากการทรมานมากมายของอ๋องคังก็ปรากฏขึ้นในหัวของซ่งฉงปิง

เมื่อเห็นซ่งฉงปิงเป็นเช่นนี้ นัยน์ตาของฉีเทียนเห้าก็มืดมนเล็กน้อย

ในเมื่อปิงเอ๋อร์เกลียดชังเขามากเช่นนี้ เช่นนั้นเขาจะช่วยเก็บกวาดให้ก่อน

ใครใช้ให้เขาทำให้ปิงเอ๋อร์โกรธ

ยิ่งคิดฉีเทียนเห้าก็ยิ่งรู้สึกว่าเป็นไปได้

ในเวลานี้ อ๋องคังที่รออยู่นอกประตูเป็นเวลานาน ก็ได้รับข่าวว่าซ่งฉงปิงไม่ต้องการพบตนเอง รอยยิ้มบนใบหน้าของเขาจางลง ความอบอุ่นจางลง และสายตาโหดเหี้ยมอำมหิต

“เข้าไปในวัง!”

ในขณะพูด อ๋องคังก็กลับไปที่รถม้าด้วยความโกรธ

รถม้าค่อยๆ ขับออกไป อ๋องคังมองไปทางจวนอ๋องอี้วและกัดฟัน “ซ่งฉงปิง เตือนดีๆ เจ้าไม่ฟัง ต้องบังคับถึงจะฟัง”

อ๋องคังมาถึงในวัง และไปที่วังของฮองเฮา