แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 635

สุดท้าย เว่ยเจ๋อฉาวและอวี้หนิงก็ไม่ได้ทำอะไร แล้วก็ไม่ควรทำอะไรด้วย จึงถอยออกมา และปิดประตูห้องอีกครั้ง

เห็นสายตาที่เป็นกังวลของคนในครอบครัวมองเข้ามา เว่ยเจ๋อฉาวจึงกล่าวอย่างนิ่งๆ ว่า: "อ๋องเซ่อเจิ้งน่าจะพ้นขีดอันตรายแล้ว น้องเสี่ยวปิงเหนื่อยจนหลับไป ทุกคนกลับไปกันก่อนเถิด"

ที่เว่ยเจ๋อฉาวพูดเช่นนี้ ก็เพราะนึกถึงการแสดงออกที่ไม่น่าดูของซ่งฉงปิงเมื่อได้ยินว่าฉีเทียนเห้าได้รับบาดเจ็บ

รออีกสักครู่ ถ้าหากน้องเสี่ยวปิงตื่นขึ้นมาแล้ว เกรงว่าคงจะต้องคิดบัญชีย้อนหลัง

และทุกคนยังอยู่ที่นี่ เกรงว่าจะไม่เหมาะสม

พอคนตระกูลเว่ยได้ยินว่าไม่มีปัญหาอะไร ก็รู้สึกโล่งอกทันที

เมื่อฉินซื่อและช่ายซื่อได้ยินว่าซ่งฉงปิงเหนื่อยจนหลับไป จึงปรึกษาหารือกันเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า "ปิงเอ๋อร์ได้รับความเหน็ดเหนื่อย พวกเราไปห้องครัวเพื่อต้มโจ๊กเนื้อก่อน พอตื่นขึ้นมาก็จะได้กิน"

คนอื่นๆ ก็ไม่มีใครอยู่ต่อ เพราะเกรงว่าจะรบกวนซ่งฉงปิง

เว่ยเจ๋อฉาวและอวี้หนิงสบตากันอย่างเข้าใจซึ่งกันและกัน จากนั้นก็ออกไปพร้อมกับคนอื่นๆ

เวลานี้ ฉีเทียนเห้ากำลังฝันอยู่

ในความฝัน ซ่งฉงปิงมองตนเองด้วยสีหน้าที่เย็นชา ไม่ว่าตนเองจะอธิบายอย่างไร นางก็ไม่ฟัง และหันเดินจากไปอย่างเด็ดเดี่ยวแน่วแน่

จากนั้น เขาก็ตามหานางไปทั่วทั้งโลก แต่ก็หาไม่พบ

"ปิงเอ๋อร์——"

เสียงร้องของฉีเทียนเห้า ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความสิ้นหวังและหวาดกลัว

พอลืมตาขึ้นมา ในแววตาของฉีเทียนเห้าก็ยังคงมีความตื่นตกใจบนหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ

หลังจากงุนงงอยู่ไม่นาน ฉีเทียนเห้าก็รู้สึกได้ถึงน้ำหนักที่ระหว่างขา

นิ่งอึ้งไปเล็กน้อย แล้วจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง ก็ได้เห็นว่าซ่งฉงปิงเหนื่อยล้าจนหลับอยู่ด้านบน

จึงตกตะลึงอยู่ชั่วขณะ จากนั้นก็รู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก

ดีมากเลย ปิงเอ๋อร์ยังอยู่ ปิงเอ๋อร์ยังไม่ได้หนีจากไปไหน

ฉีเทียนเห้าคิดอย่างมีความสุข

ทุกสิ่งทุกอย่างในความฝัน มันช่างเกินไปแล้วจริงๆ

ปิงเอ๋อร์คล้ายกับหายสาบสูญไปจากโลกใบนี้ ถึงแม้ว่าเขาจะค้นหาอย่างไรก็หาไม่เจอ

ความรู้สึกนั้น เขาไม่อยากรับรู้อีกแล้วจริงๆ

โลกที่ไม่มีปิงเอ๋อร์ เขาก็คงจะเป็นบ้า คงจะคลุ้มคลั่ง

กระทั่งเขารู้สึกว่า เขามีชีวิตอยู่เพื่อปิงเอ๋อร์

ไม่มีปิงเอ๋อร์แล้ว เขาก็คงจะมีชีวิตอยู่ไม่ได้อีกต่อไป

ฉีเทียนเห้าคิดพลาง ต้องการจะยื่นมือไปสัมผัสใบหน้าของซ่งฉงปิง

ก็รู้สึกได้ว่าบาดแผลที่หน้าอกของตนเองไม่เจ็บแล้ว อีกทั้งยังเห็นท่าทีที่เหนื่อยบ้าของซ่งฉงปิง ฉีเทียนเห้าก็รู้ได้ว่า เป็นซ่งฉงปิงที่ช่วยชีวิตตัวเอง

และด้วยเหตุนี้ ฉีเทียนเห้าจึงไม่กล้าไปสัมผัสซ่งฉงปิง เพราะเป็นกังวลว่าจะทำให้นางตื่น

เพียงแต่เมื่อมองใบหน้าที่หลับใหลของซ่งฉงปิงแล้ว ยิ่งดูๆ ไป ฉีเทียนเห้าก็ตาแดงเล็กน้อย......

ซ่งฉงปิงเหนื่อยล้าอย่างมากจริงๆ

ฉะนั้น ซ่งฉงปิงจึงหลับลึกอย่างมาก

จนกระทั่งท้องฟ้าสว่าง ในที่สุดซ่งฉงปิงจึงตื่นขึ้นมา

"เจ้าตื่นแล้ว"

ซ่งฉงปิงเพิ่งจะตื่น ก็ได้ยินเสียงของฉีเทียนเห้า

หลังจากงุนงงอยู่ชั่วขณะ สีหน้าของซ่งฉงปิงก็ค่อยๆ เปลี่ยนเป็นเย็นชา

เมื่อฉีเทียนเห้าเห็นสีหน้าที่เย็นชาของซ่งฉงปิง ก็รู้สึกใจสั่น และหวาดกลัวเล็กน้อย "ปิงเอ๋อร์ ฟังข้าอธิบายก่อนนะ ไม่ใช่อย่างที่เจ้าคิดนะ"

ซ่งฉงปิงเห็นท่าทีที่ลนลานของฉีเทียนเห้าแล้ว แต่บนใบหน้ายังคงไม่เปลี่ยนแปลง เอ่ยปากอย่างเย็นชาว่า "ได้ เจ้าอธิบายมา ข้าจะฟัง"

น้ำเสียงที่เย็นชา สายตาที่เย็นชา ทำให้ฉีเทียนเห้ายิ่งลนลาน

ด้วยความรีบร้อนลนลาน คาดไม่ถึงว่าจะไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดอย่างไรดี ด้วยเหตุนี้ภายในห้องจึงค่อนข้างเงียบสนิท

เวลานี้ ซ่งฉงปิงได้ลุกขึ้นมาจากเตียง แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ

เวลานี้ ซ่งฉงปิงกำลังจ้องมองฉีเทียนเห้า สายตายังคงเย็นชา

ฉีเทียนเห้าอ้าปาก ในที่สุดก็กล่าวว่า "ข้า.....ข้ากับหลิวจิ้งเซียนไม่ได้มีอะไรกัน วันนั้น นางเพียงแค่เอายามาส่งให้ข้าเท่านั้น"

ซ่งฉงปิงพยักหน้า สิ่งนี้นางคาดเดาได้ ฉะนั้นจึงเชื่อ

"แล้วยังมีอะไรอีกล่ะ?" ซ่งฉงปิงกล่าวถาม และทำสีหน้าไม่แสดงออกต่อไป

ฉีเทียนเห้า: "แล้ว.....แล้วยังมีอะไรอีกหรือ?"

ฉีเทียนเห้างุนงงเล็กน้อย

เห็นท่าทีที่งุนงงของฉีเทียนเห้า ซ่งฉงปิงก็เตรียมที่จะถามทุกสิ่งทุกอย่างที่อยากรู้ "แล้วปิ่นปักผมล่ะ"

ฉีเทียนเห้าก็ยิ่งงุนงง "ปิ่นปักผมอะไร"

ซ่งฉงปิง: "ปิ่นปักผมอันนั้นที่เจ้ามอบให้หลิวจิ้งเซียนไง"

ถึงแม้จะรู้ว่าฉีเทียนเห้าอาจจะไม่ได้มีอะไรกับหลิวจิ้งเซียน แต่ว่า สำหรับตนเองแล้วเรื่องที่ผู้ชายของตนเองมอบปิ่นปักผมให้ผู้หญิงคนอื่น นางก็ยังมีจิตใจพะวงอยู่

ถึงอย่างไรในยุคสมัยนี้ การมอบปิ่นปักผมให้ผู้หญิงก็มีความหมายแตกต่างกันอย่างมาก