แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 639

"ปิงเอ๋อร์คุยอะไรกับเสด็จพ่อหรือ ทำไมถึงได้นานเช่นนี้?"

ฉีเทียนเห้าขุ่นเคืองอย่างมาก ราวกับว่าถูกภรรยาทอดทิ้ง

สรุปก็คือ บัดนี้อยู่ต่อหน้าซ่งฉงปิง ฉีเทียนเห้าก็จะแสดงบุคลิกที่แท้จริง

ซ่งฉงปิงเห็นฉีเทียนเห้าเป็นเช่นนี้ ก็อดไม่ได้ที่จะเคลื่อนสายตาออก

ก็แค่ ผู้ชายขี้อ้อนเข้าใจไหม?

ฉีเทียนเห้าในเวลานี้ ก็เหมือนกับผู้แข็งแกร่งจอมเผด็จการที่กลายร่างเป็นลูกหมาน้อย ความแตกต่างนี้ผู้หญิงคนไหนจะรับได้?

เมื่อนึกถึงความทรมานตลอดทั้งคืนนั้น ซ่งฉงปิงก็ต้องการหลีกเลี่ยงด้วยจิตสำนึก "ข้าจะไปดูอานอานกับเล่อเล่อ"

ซ่งฉงปิงพูดเช่นนี้ ก็ต้องการจะเดินยังสถานที่ที่อานอานเล่อเล่ออยู่

ห้องของอานอานเล่อเล่ออยู่ด้านข้างของห้องหลักของนาง และเป็นห้องที่อยู่ด้านข้างห้องโถงใหญ่

เพราะเด็กทั้งสองคนไม่อยากอยู่ไกลนัก ฉะนั้นจึงอยู่ที่ห้องที่อยู่ด้านข้างห้องโถงใหญ่ทางทิศตะวันออก

แต่ทว่า ซ่งฉงปิงเพิ่งจะเคลื่อนไหว ฉีเทียนเห้าก็คว้าเอวของนางกลับมา

"อานอานเล่อเล่อหลับแล้ว"

อานอานเล่อเล่อที่อยู่ภายในห้อง: "......."

ท่านพ่อช่างไร้ยางอายจริงๆ กระทั่งเด็กก็ยังเอาเปรียบ

เพียงแต่ เด็กทั้งสองรู้เพียงว่า ท่านพ่อก็ไม่ได้กลับมาเป็นเวลานานแล้ว และท่านแม่ก็คิดถึงท่านพ่อ ฉะนั้นเพื่อพ่อแม่ของตนเอง พวกเขาจึงไม่คิดที่จะออกมาเปิดโปงท่านพ่อของตนเอง แต่กลับมาบนเตียงของตนเอง และหลับไปอย่างยอมรับชะตากรรม

เพียงซ่งฉงปิงได้ยินว่าเด็กทั้งสองหลับไปแล้ว ก็คิดที่จะดิ้นออกมา

ไม่ใช่เพื่ออื่นใด เพียงเพื่อความสบายของตนเองในวันพรุ่งนี้

แต่ทว่า ราวกับเห็นวัตถุประสงค์ของซ่งฉงปิงได้อย่างชัดเจน ชั่วพริบตาจากลูกหมาน้อยก็กลายเป็นผู้แข็งแกร่งจอมเผด็จการอีกครั้ง และอุ้มซ่งฉงปิงขึ้นมาโดยตรง

ซ่งฉงปิงอยากจะส่งเสียงร้องด้วยความตกใจ แต่ก็กลัวว่าจะรบกวนเด็กทั้งสองที่หลับไปแล้ว จึงเก็บเสียงเข้าไปในลำคอ

ประตูถูกปิดดังปัง

ซ่งฉงปิงถูกฉีเทียนเห้าอุ้มขึ้นมาวางบนเตียงโดยตรง และไม่รอให้ซ่งฉงปิงส่งเสียงคัดค้าน ฉีเทียนเห้าก็ใช้การกระทำปิดปากของซ่งฉงปิงโดยตรง

คืนนี้ ซ่งฉงปิงก็รู้สึกปวดเอวอีกแล้ว โชคดีที่มีน้ำแร่วิญญาณมาบรรเทาอาการเหนื่อยล้า ไม่เช่นนั้นวันพรุ่งนี้ก็คงจะไม่ได้ทำอะไรและนอนอยู่บนเตียงอย่างเดียวจริงๆ

แต่นางเชื่อว่า ถ้าตนเองตนเองนอนอยู่แต่บนเตียงจริงๆ เกรงว่าจะต้องถูกผู้ชายคนนี้รังแกอย่างไม่มีขอบเขตแม้แต่น้อย

ฉะนั้น วันต่อมา ถึงแม้จะตื่นขึ้นมาค่อนข้างสาย แต่ซ่งฉงปิงก็ยังคงลุกจากเตียงและออกจากห้องทันที เพราะกลัวว่าฉีเทียนเห้าหมาป่าผู้หิวโหยจะใช้ประโยชน์จากมันได้

และเมื่อพูดถึงอีกด้านหนึ่ง

เรื่องราวของตระกูลมู่และจวนเฉิงเซี่ยง ก็ไม่รู้ว่าตระกูลมู่เสนอเงื่อนไขอย่างไร คาดมาถึงว่าจะทำให้จวนเฉิงเซี่ยงไม่ทำตาม

และยังคิดริเริ่มที่จะซ่อนเร้นปิดบังเรื่องราวต่อไปอีกด้วย

สำหรับผลลัพธ์นี้ ก็ไม่ได้เกินความคาดหมายของซ่งฉงปิง

ถึงอย่างไร นี่ก็ไม่ใช่เรื่องที่ดีงามอะไร หากทำตามขึ้นมา ใครก็ไม่ได้รับผลดี

และในเวลาเดียวกันนี้ ซูรุ่ยที่ไม่ได้แต่งงานมาเป็นเวลาหลายปี ก็ตัดสินใจแต่งงานอย่างรวดเร็ว

สถานะของอีกฝ่ายก็ไม่ได้ต่ำต้อย ตามการนับรุ่นในวงญาติ ซ่งฉงปิงก็ยังต้องเรียกว่าน้องสาว เป็นผู้หญิงของตระกูลซ่งเหมือนกัน ชื่อว่าซ่งหยู

ในเมื่อเป็นตระกูลเดียวกัน ก็แน่นอนว่าจะต้องมีตำแหน่งในราชวงศ์เหมือนกัน และซ่งหยูผู้นี้ ถึงแม้จะไม่ได้ถูกแต่งตั้งให้เป็นจวิ้นจู่ แต่ก็มีสถานะเป็นเจ้าอำเภอ

มีสถานะนี้อยู่ เหล่าประชาชนจึงทิ้งข่าวลือจำนวนมากเกี่ยวกับเรื่องนั้น

เพราะเหตุใด?

ล้อเล่นหรือเปล่า เจ้าอำเภอของราชวงศ์เดียวกันต่างก็ยินยอมที่จะแต่งงาน หรือว่ายังสงสัยอีกว่าซูรุ่ยกับมู่ต้าฮ่าวเคยเกิดเรื่องอะไรขึ้น?

เป็นถึงเจ้าอำเภอแห่งราชวงศ์ นางจะสามารถแต่งงานกับผู้ชายที่ถูกผู้ชายเอาชนะหรือ?

ข่าวนี้ ได้แพร่ไปถึงทางด้านของซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้าอย่างรวดเร็ว

ส่วนผลลัพธ์นี้ ฉีเทียนเห้าก็ไม่ได้รู้สึกเกินความคาดหมาย

"เจ้ารู้เรื่องอะไรเหล่านี้แล้วใช่หรือไม่?" ซ่งฉงปิงมองฉีเทียนเห้า แล้วกล่าวถาม

สำหรับทุกสิ่งทุกอย่างของเมืองหลวง แน่นอนว่าฉีเทียนเห้าเข้าใจดีกว่าตนเอง

เจ้าอำเภอผู้นั้นที่ชื่อซ่งหยู พูดตามตรงแล้ว นางไม่มีความทรงจำแม้แต่น้อย ยิ่งเป็นไปไม่ได้เลยที่จะรู้ว่าเหตุใดนางจึงเต็มใจที่จะแต่งงานกับซูรุ่ยในช่วงหัวเลี้ยวหัวต่อนี้

ฉะนั้น การถามฉีเทียนเห้า นั่นคือเรื่องที่ถูกต้องแล้ว