แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 739

เรื่องนี้เกิดขึ้นอย่างกะทันหัน ความสนใจของทุกคนล้วนอยู่ที่คำพูดของหูหยานเฉียน ล้วนรอคำพูดต่อไปของหูหยานเฉียน

รวมถึงว่านอกจากสถานที่ที่พวกเขาอยู่นั้นมีไข่มุกเรืองแสงส่องแสงอยู่ พื้นที่รอบข้างล้วนมืดมาก แถมคนของหูหยานยี่ก็ได้ถอนตัวไปในเมื่อกี้นี้ เหลือเพียงแต่คนของตัวเองอยู่ที่นี่ พวกเขาก็เลยไม่ต้องระแวงระวังมากนัก ไม่ได้สังเกตเห็นว่ามีคนแอบซ่อนในที่มืด

และถ้าคนอื่นเจตนาจะซ่อน เจตนาที่จะคิดร้าย ก็ป้องกันไม่ได้หรอก

และเกือบจะในวินาทีที่ธนูยิงมา ตนของฉีเทียนเห้าก็มีปฏิกิริยา

มีคนไปห้าม มีคนไปตาม

แต่ช้าไป

ความเร็วของธนูไวมาก ในที่สุดก็ยิงทะลุผ่านร่างกายของหูหยานเฉียน

ส่วนคนที่ยิงธนูออกไปนั้น ไม่ได้หนีเลย หลังจากเสร็จภารกิจก็ฆ่าตัวตายไปเลย

เป็นผู้กล้าตายนี่เอง!

ซ่งฉงปิงไม่ได้ไปสนใจอย่างอื่น

ในตอนที่หูหยานเฉียนล้มลงไป ก็เริ่มช่วยเหลือนาง

แต่ในที่สุดก็ยังช้าไป

หัวใจของหูหยานเฉียนได้รับบาดเจ็บหนัก ถึงแม้ซ่งฉงปิงสามารถช่วยนางได้ แต่ก็ให้นางอยู่ได้เพียงสักครู่เดียวเท่านั้น

เสลาสักครู่เดียวนี้ ไม่มีประโยชน์อะไรเลย แม้กระทั่งหูหยานเฉียนยังไม่มีแรงจะพูดเลย

นับบัดนี้ หูหยานเฉียนมีความสว่างอยู่ในสายตา

และท่ามกลางแสงสว่างนั้น ก็มีของอย่างหนึ่งที่เรียกว่าคาดคาดหวัง

ซ่งฉงปิงรู้ว่าหูหยานเฉียนคาดหวังอะไรอยู่ ดังนั้นเลยหลบตัว และย้ายตำแหน่งให้หูหยานเฉียน เพื่อให้หูหยานเฉียนสามารถมองเห็นหูหยานฉี

ถึงแม้หูหยานเฉียนคนนี้ถือว่าทำความชั่วมาเยอะ ทำให้เจ้าของร่างเดิมไม่สามารถมีชีวิตของตัวเองตลอดชีวิต

แต่ในวินาทีสุดท้ายของชีวิต หูหยานเฉียนเป็นแค่แม่คนหนึ่ง

แม่ที่อยากมองลูกอีกครั้งหนึ่งเท่านั้น

ถึงแม้เป็นคนที่ชั่วขนาดไหน แต่ในตอนที่นางประพฤติตัวในฐานะที่เป็นแม่ ซ่งฉงปิงก็ไม่มีเหตุผลปฏิเสธความหวังสุดท้ายในฐานะที่เป็นแม่ของนาง

ความรักของแม่ เป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุด

ในที่สุดหูหนานเฉียนก็ได้เห็นหูหยานฉี

สายตาของนาง มีความอาลัยอาวรณ์ มีความห่วงใย มีความเสียใจภายหลัง

ปากขยับไปมา แต่ไม่มีเสียงออกมาเลย

ดูจากปากของนาง มองออกได้เห็นนางได้เรียก'ฉีเอ๋อร์'

ส่วนหูหยานฉี ในตอนที่หูหยานเฉียนยอมอ่อนข้อทุกอย่างเพื่อตัวเอง ก็เดาฐานะของหูหยานเฉียนได้แล้ว

พูดตามตรงแล้ว ตอนนี้ใจของเขาซับซ้อนมาก

สำหรับเสด็จแม่ที่ไม่เคยปรากฏตัวนั้น ถึงแม้เขามีความคาดหวัง แต่ก็เคยมีความโกรธแค้น

ใช่แล้ว ตอนเด็กๆเขาเคยโกรธแค้น

แค้นว่าเหตุใดนางถึงทิ้งตัวเอง

เสด็จพ่อไม่เคยบอกว่า เสด็จแม่ไม่อยู่แล้ว ดังนั้น เขานึกตลอดว่านางทิ้งตัวเองไป

แต่เหมือนกับว่า ทุกสิ่งล้วนไม่ค่อยเหมือนกัน

เหมือนทุกสิ่งที่เขาเข้าใจมานั้น ล้วนถูกพลิกแพลง

จริงๆแล้ว มีแค่เขาเองถึงรู้ว่า ตามจริงแล้วเขารู้สึกมีความสุขมาก

ที่จริงแล้วเขาก็เป็นคนที่มีแม่

โดยเฉพาะ แม่ของเขายังใส่ใจเขาด้วย

แต่ความสุขแบบนี้ ยังไม่ทันได้ปรากฏออกมา นางก็ถูกธนูยิงทะลุผ่านหน้าอก

เขาเห็นมานางมองมาทางตัวเอง และก็เห็นปากของนางขยับ เพื่อจะเรียกชื่อของเขา พร้อมเห็นแสงสว่างในสายตาของนาง ค่อยๆหายไป

"แม่"

หูหยานฉีเรียกเบาๆเสียงหนึ่ง

ในเวลานี้ องครักษ์ที่จับหูหยานฉีอยู่ ก็ปล่อยหูหยานฉีออก ภายใต้การสะกิดของซ่งฉงปิง

หูหยานฉีนิ่งอึ้ง จากนั้นวิ่งไปทางหูหยานเฉียนด้วยความกระวนกระวายใจ

"แม่"

หูหยานฉีตะโกนเรียกออกมาอย่างแท้จริง

หูหยานเฉียนได้ยินแล้ว

หูหยานเฉียนยิ้มออกมา