แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 743

ผู้ชายหลายคนนั้นต่างมองหน้ากัน เหมือนตกใจมากที่ซ่งฉงปิงจะถามสิ่งนี้

แต่เมื่อเห็นเงินตำลึงในมือของซ่งฉงปิง หลายคนนี้ล้วนตาสว่างขึ้นมา

คนหนึ่งในนั้นรีบยื่นมือไปรับเงินตำลึงในมือของซ่งฉงปิง พูดว่า"ผู้ชายคนนั้นสูงประมาณนี้......"

ผู้ชายชูมือขึ้นศีรษะของตัวเองไปอีกระยะหนึ่ง

ยังไม่ทันรอเขาพูดจบ อีกคนหนึ่งแย่งพูดว่า"เขาใส่หน้ากากสีเงิน"

คนที่สามเลียนแบบอย่างเหมือนเลย"เสื้อที่เขาใส่นั้นมีลายไม้ไผ่ปักอยู่......"

หลายคนแย่งกันพูดทีละประโยค อธิบายถึงลักษณะทั้งหมดของชายใส่หน้ากากรอบหนึ่ง

ยิ่งฟัง ซ่งฉงปิงยิ่งรู้สึกหนักแน่น

คนที่พวกเขาอธิบายมานั้น ก็คือฉีเทียนเห้าไม่ใช่หรือ?

ซ่งฉงปิงรีบร้อนในใจ แต่ไม่ได้ปรากฏบนใบหน้า หลังจากถามสถานที่ต่อสู้แล้ว ซ่งฉงปิงก็ให้หลายคนนั้นไป

"องค์หญิงเพคะ......"ไป๋เสามองซ่งฉงปิง มีความสงสัยปรากฏใบสายตา

ซ่งฉงปิงพยักหน้าเล็กน้อย"เราไปดูกัน"

ไป๋เสามีความกระวนกระวายใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร

สถานที่ที่พวกเขาต่อสู้กันนั้นไม่ไกลจากพวกนาง เพียงเดินเลยถนนไปสองเส้นแล้วเลี้ยวเข้าไปก็ถึง

แต่สถานที่นี้ค่อนข้างจะลับตาคน ยิ่งเดินยิ่งไม่เจอใครเลย ทำให้เกิดความกังวลขึ้น

"องค์หญิงเพคะ"ไป๋เสากระซิบข้างหูของซ่งฉงปิง น้ำเสียงมีการเตือนให้ระแวดระวัง

ซ่งฉงปิงพยักหน้าเบาๆ แต่กลับส่งสายตาสะกิดให้ไป๋เสาอย่ารีบร้อน

เดินไปข้างหน้าต่อ แต่เพิ่งเดินออกไปถนนเส้นหนึ่ง ถึงสถานที่ที่ค่อนข้างกว้างใหญ่ ซ่งฉงปิงและไป๋เสาสองคนก็ถูกคนกลุ่มหนึ่งที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหันล้อมรอบ

สำหรับที่ถูกล้อมรอบ ทั้งสองคนล้วนไม่แปลกใจ

"องค์หญิงใหญ่ สบายดีนะ"คนที่นำหน้ามองไปที่ซ่งฉงปิง หัวเราะเย็นชาออกมา

ซ่งฉงปิง"พวกเจ้าเจอข้าเมื่อไหร่?"

หลังจากเข้าเมือง นางก็ใส่ผ้าปิดหน้า นอกจากเป็นคนที่ใกล้ชิดมาก ไม่งั้นไม่มีคนจำตัวเองได้หรอก

แต่คนเหล่านี้กลับจำตัวเองได้ตั้งนาน

แม้กระทั่ง หลายคนที่บอกว่าฝั่งนี้มีการต่อสู้กันและชี้ทางให้นางนั้นล้วนเป็นคนของพวกเขา

พวกเขาแสดงได้ดี แต่ก็ไม่ใช่ว่าไม่มีจุดบกพร่อง

เพราะถ้าเป็นคนปกติเห็นว่ามีคนต่อสู้กัน ต้องกลังจนขาสั่น รีบกลับไปหลบที่บ้านแน่นอน จะคุยซุบซิบอยู่ตามถนนเหมือนหลายคนนั้นอย่างไรได้?

แถมยังบอกความเป็นมาของเรื่องให้นางด้วย

แม้กระทั่งยังสามารถพูดถึงลักษณะของฉีเทียนเห้าได้

ต้องรู้ว่า เมื่อพบเจอสถานการณ์ที่ต่อสู้กันแบบนั้น คนปกติคงกลัวจนอึ้งไปเลย ใครยังจะไปสนใจรายละเอียดล่ะ?

นางแค่แกล้งทำเป็นเชื่อเท่านั้น

อย่างแรก ในเมื่อคนเหล่านั้นแสดงต่อหน้าตัวเอง ก็หมายความว่าพวกเขารู้ตำแหน่งของตัวเองแต่แรก

ในเมื่อรู้ตำแหน่งของตัวเอง ก็ต้องคิดทุกวิธีเพื่อลงมือต่อนาง

เมื่อเทียบกับไม่รู้ว่าพวกเขาจะลงมือเมื่อไหร่ มาตามแผนที่พวกเขาวางไว้ยังดีกว่าเลย

และพวกเขาสามารถบอกลักษณะของฉีเทียนเห้าได้อย่างชัดเจน หมายความว่าพวกเขาได้เจอฉีเทียนเห้ามาก่อนแน่นอน

งั้นนางต้องทำการยืนยันว่าฉีเทียนเห้าอยู่ในมือของพวกเขาหรือยังไง

ถึงแม้นางรู้อย่างชัดเจนว่า ฉีเทียนเห้าไม่โดนพวกเขาจับได้ง่ายๆหรอก

เห็นว่าซ่งฉงปิงใจเย็นมาก ก็มีสักครู่หนึ่งรู้สึกตกใจ

แต่หลังจากตกใจเสร็จ ก็ทำหน้าระมัดระวัง

พวกเขานึกถึงตอนก่อนจะมา เจ้านายสั่งไว้ว่า องค์หญิงใหญ่ของตงหลินเป็นคนที่เจ้าเล่ห์มาก

ดังนั้นพอซ่งฉงปิงถามออกมา คนเหล่านี้ล้วนไม่คิดจะตอบคำถามของซ่งฉงปิง

ซ่งฉงปิงไม่ได้รับคำตอบ เหมือนก็ไม่รีบร้อนมากนัก แต่กลับถามอีกคำถามหนึ่ง"อ๋องเซ่อเจิ้งอยู่ไหน?"

หลายคนมองหน้าเข้าหากัน จากนั้นมีคนหนึ่งพูดว่า"เชอะ เจ้าถามถึงอ๋องเซ่อเจิ้งหรือ เขาถูกพวกเราฆ่าตายตั้งนานแล้ว"

เดิมทีนึกว่าพูดแบบนี้จะทำให้ซ่งฉงปิงกระวนกระวายใจ

แต่นึกไม่ถึงว่าซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ กลับพูดอย่างใจเย็น"ลงมือเถอะ?"

ทุกคน"......"