แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 758

ซ่งฉงปิงหลังออกจากห้องหอของจางเอ้อหลาง ก็ให้คนช่วยนางจัดห้องที่ค่อนข้างเงียบสงบ

ตอนนี้ลูกทั้งสองคนถูกไป๋เสาพาไปเล่นด้านหน้าแล้ว บวกกับข้างกายลูกทั้งสองต่างก็มีองครักษ์ลับติดตามอยู่ เพราะฉะนั้นซ่งฉงปิงก็ไม่ได้เป็นห่วงนัก

ภายในห้อง ก็มีเพียงซ่งฉงปิงเพียงคนเดียว

ซ่งฉงปิงในตอนนี้ กำลังนั่งหันมาทันประตูพอดี สายตาไม่ได้มองมาทางประตู แต่ยกแก้วน้ำชาแก้วหนึ่ง กำลังชิมน้ำชาในถ้วยอย่างสบายและสง่า

ตอนที่ป้าจางรองมาถึงหน้าประตู ภาพที่เข้าสู่สายตาก็คือภาพนี้

วินาทีนี้ ป้าจางรองพูดไม่ออกว่าคือความรู้สึกอะไร

รู้สึกเพียง ซ่งฉงปิงในวินาทีนี้สวยงามอย่างมาก ก็ทำให้นางเกิดความรู้สึกเคารพยำเกรง

ในเวลานี้เอง ด้านหลังป้าจางรองก็มีเสียงฝีเท้าดังขึ้น

ป้าจางรองหันไปมองโดยสัญชาตญาณ กลับเห็นชายวัยกลางคนในชุดหรูหรา ท่าทางสง่าเดินมาทางนี้อย่างเร่งรีบ

เห็นคนแบบนี้ ป้าจางรองก็หดตัวโดยสัญชาตญาณ

ป้าจางรองที่เกิดและโตมาจากชนบท เห็นคนที่สูงศักดิ์ก็จะมีความรู้สึกต่ำต้อยบางอย่างโดยธรรมชาติ

ความรู้สึกต่ำต้อยแบบนี้ ทำให้ป้าจางรองไม่กล้าไปหาเรื่องโดยสัญชาตญาณ ขยับไปด้านข้างหนึ่งก้าว

ชายวัยกลางคนเห็นสถานการณ์แล้ว ก็มองไปทางป้าจางรองทีหนึ่งโดยสัญชาตญาณ

แต่ว่าพอคิดถึงองค์หญิงใหญ่ยังรออยู่ ชายวัยกลางคนก็ไม่ได้เสียเวลา เข้าไปในห้องอย่างรวดเร็ว

เพราะว่ามีคนเข้าไปก่อนแล้ว เพราะฉะนั้นไป๋ซู่เดินไปข้างหน้าหนึ่งก้าว ขวางอยู่ข้างหน้าของป้าจางรองที่อยากเดินตามเข้าไป

“รอก่อน” ไป๋ซู่พูด

ป้าจางรองไม่กล้าพูดอะไร ก็ทำได้เพียงรอ

โชคดีที่ตอนนี้นางก็อยู่หน้าประตูแล้ว ซ่งฉงปิงก็ไม่ได้คิดที่จะปิดประตู เพราะฉะนั้นเรื่องทั้งหมดข้างใน นางก็เห็นได้อย่างชัดเจน

เห็นเพียงชายวัยกลางคนเห็นซ่งฉงปิงแล้ว ก็ดึงเสื้อขึ้นคุกเข่าลงทันที คำนับไปทางซ่งฉงปิง

“ข้าน้อยว่านฉวน เคารพองค์หญิงใหญ่ องค์หญิงใหญ่พันปีพันพันปี”

เคารพนับถือเช่นนั้น ท่าทางประหม่าใจฝ่อเป็นอย่างยิ่ง ทำให้ป้าจางรองตะลึงไปแล้ว

ด้วยสัญชาตญาณ ป้าจางรองก็มองไปที่ซ่งฉงปิงที่นั่งอยู่ กลับเห็นซ่งฉงปิงสีหน้าเย็นชา ทั้งตัวมีพลังอำนาจแบบนั้นที่ทำให้นางรู้สึกเกรงกลัว.......ป้าจางรองไม่กล้ามองอีก รีบก้มหัวลง

วินาทีนี้ ป้าจางรองก็มีความรู้สึกบางอย่างที่ซ่งฉงปิงสูงส่งเกินเอื้มขึ้นมาทันที

ความรู้สึกแบบนี้จะบรรยายอย่างไร?

ก็คือ ป้าจางรองทั้งๆที่รู้ว่าตอนนี้ซ่งฉงปิงสูงส่งเป็นถึงองค์หญิงใหญ่ ในใจก็รู้ว่าเห็นองค์หญิงใหญ่แล้วต้องเคารพนับถือ แต่ป้าจางรองคิดว่าตัวเองเห็นซ่งฉงปิงโตมา บวกกับความช่วยเหลือที่ซ่งฉงปิงมีต่อครอบครัวจางเอ้อหลาง ทำให้ป้าจางรองรู้สึกว่า ซ่งฉงปิงเป็นคนที่พูดง่ายมาก จนกระทั่ง ตอนที่เห็นซ่งฉงปิงจริง ป้าจางรองจึงขาดความเคารพไปนิดหนึ่ง

ความไม่เคารพแบบนี้ คือเห็นคนสูงส่งคนไหนก็ไม่เคยมี

เพียงเพราะว่า ในสัญชาตญาณ ป้าจางรองมองซ่งฉงปิงเห็นลั่วเสี่ยวปิงสมัยที่อยู่ในหมู่บ้าน

เพราะสนิท ดังนั้นจึงเคารพขึ้นมาไม่ได้

หรือพูดได้ว่า ไม่สามารถนำความรู้สึกแบบนั้นเข้ากระดูกได้

แต่ในวินาทีนี้ ในที่สุดป้าจางรองก็รู้ว่าอะไรคือความรู้สึกห่างเหิน

ตอนนี้ พวกเขาเหล่านี้รออยู่ด้านนอก ซ่งฉงปิงนั่งอยู่ด้านใน นั่นก็คือความห่าง

คนนั้นที่นางดูแล้วสูงส่งอย่างที่สุด ทำให้นางอดที่จะก้มหน้าก้มหลังไม่ได้ กลับทำความเคารพต่อหน้าซ่งฉงปิง นี่ก็คือความห่าง

ทันใดนั้นป้าจางรองเข่าอ่อนเล็กน้อย จับขอบประตูไว้เบาๆถึงสามารถยืนอย่างมั่นคงได้

“เจ้าอยากร่วมมือกับข้า?”

ซ่งฉงปิงพูดอย่างเรียบเฉย มองดูพ่อค้ารวยที่ชื่อว่านฉวนตรงหน้าคนนั้น

ว่านฉวนพยักหน้าอย่างไม่ลังเล จากนั้นก็พูด “ข้าน้อยรู้ ว่านี่คือความปรารถนาอันกำเริบเสิบสานของข้าน้อย แต่ก็หวังว่าองค์หญิงใหญ่จะให้โอกาสกับข้าน้อยสักครั้ง ข้าน้อยต้องพยายามอย่างสุดความสามารถอย่างแน่”

ซ่งฉงปิงไม่ได้แสดงความคิดเห็น แต่ถามว่า “เจ้าอยากร่วมมืออะไรกับข้า?”