แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 768

ซ่งฉงปิงยังไม่ทันได้พูด แววตาของฉีเทียนเห้าก็ดูเคร่งขรึม

เขาเองก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ

“ใครก็ได้!” ฉีเทียนเห้าพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น

ไม่นานลูกน้องก็ปรากฏตัวขึ้น

“นายท่าน——”

“พวกเจ้าพบโม่เวิ่นเทียนที่ใด?” ฉีเทียนเห้าถาม

ลูกน้องตอบในทันทีว่า “เหรินยี่ถังขอรับ”

กล่าวอีกนัยหนึ่ง หลังจากที่โม่เวิ่นเทียนคิดร้ายกับเขาแล้ว วันต่อมาก็ยังไปที่เหรินยี่ถัง

แต่……

“เจ้าแน่ใจหรือว่าคนที่อยู่ด้านในคือโม่เวิ่นเทียน?”

โม่เวิ่นเทียนผู้นั้นเป็นเหมือนสุนัขจิ้งจอก แม้ว่าเขาจะจดจ่ออยู่กับการรับมือ แต่อาจจะไม่สามารถล่าถอยได้อย่างสมบูรณ์

เพราะคนเช่นโม่เวิ่นเทียน ไม่เพียงแต่จะเจ้าเล่ห์ แต่ยังมีวรยุทธ์สูงส่ง และความสามารถในการรักษาพิษของเขาก็ไม่เลว

ครั้งนี้หากไม่ใช่เพราะต้องเฝ้าปิงเอ๋อร์ เขาไม่มีทางสั่งให้ลูกน้องไปจัดการเรื่องของโม่เวิ่นเทียนอย่างแน่นอน แต่จะส่งโม่เวิ่นเทียนไปที่เตียงของโสเภณีอัปลักษณ์ด้วยตนเอง

เมื่อได้ยินลูกน้องก็ตกตะลึงและขมวดคิ้ว “ตอนที่พวกข้าน้อยพบเขา เขากำลังตรวจรักษาอยู่ที่เหรินยี่ถัง เพียงแต่โม่เวิ่นเทียนมีวรยุทธ์สูงส่ง จึงต้องใช้ความพยายามอย่างมากจึงจะ......”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ลูกน้องก็หยุดชะงักอย่างกะทันหัน

ฉีเทียนเห้ามองไปที่ลูกน้องอย่างเย็นชา

เป็นเช่นนั้นจริงๆ ไม่นานลูกน้องผู้นั้นก็กล่าวว่า “หลังจากที่เหล่าข้าน้อยรุมโจมตีโม่เวิ่นเทียน เขาก็หนีไป......”

เป็นไปได้มากว่าจะถูกสับเปลี่ยนในเวลานั้น

เมื่อคิดเช่นนี้ สีหน้าของลูกน้องผู้นั้นก็ไม่ค่อยดีนัก

เดิมทีฉีเทียนเห้าก็รู้คำตอบอยู่แล้ว จึงกล่าวกับลูกน้องว่า “เข้าไปดูด้านใน”

เมื่อลูกน้องผู้นั้นได้ยิน สีหน้าก็แปลกไปในทันที

ด้านในนั้นเป็นฉากที่หญิงหลายคนปรนนิบัติเพียงชายคนเดียว……

แต่คำสั่งของนายท่าน เขาจะไม่ทำตามไม่ได้

ดังนั้นจำต้องให้ลูกน้องเข้าไป

และในช่องว่างนี้ ซ่งฉงปิงกับฉีเทียนเห้าออกไปไกลจากห้องนั้นแล้ว และรออยู่ที่ลานบ้าน

เพียงแต่แม้ว่าจะอยู่ไกลแล้ว ก็ยังเพียงพอที่จะได้ยินเสียงด้านใน

สีหน้าของทั้งสองดูไม่ค่อยดีนัก

ไม่นานลูกน้องก็มารายงาน

เป็นอย่างที่คิดไว้ โม่เวิ่นเทียนที่อยู่ด้านในผู้นั้นเป็นตัวปลอม

มันเป็นเรื่องง่าย

ลูกน้องผู้นั้นรู้สึกว่าตนเองทำงานได้ไม่ราบรื่น จึงคุกเข่าลงตรงนั้น “ข้าน้อยทำงานไม่สำเร็จ ท่านอ๋องได้โปรดลงโทษ”

สีหน้าของฉีเทียนเห้าไม่ค่อยดีนัก จึงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “หมอโม่เวิ่นเป็นแคว้นศัตรู พยายามจับตัวมาให้ได้”

พูดจบก็มองไปที่ลูกน้องด้วยสายตาเย็นชา “ส่วนการลงโทษ ฝากเอาไว้ก่อน”

เมื่อลูกน้องได้ยินก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกและตอบในทันที “ขอรับ ผู้ใต้บังคับบัญชาเชื่อฟัง”

หลังจากที่ลูกน้องจากไป ในลานบ้านก็เหลือเพียงซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้าสองคน

หอนางโลมนี้เป็นสถานที่สกปรก ซ่งฉงปิงและฉีเทียนเห้าทั้งสองคนก็ไม่ได้อยู่นานนัก

หลังออกจากหอนางโลม ทั้งสองก็ไม่ได้ไปที่จวนอ๋องเซ่อเจิ้ง แต่ไปที่จวนองค์หญิงใหญ่

เมื่อมาถึงอาณาบริเวณของตนเอง ซ่งฉงปิงจึงถามคำถามที่อยู่ในใจตนเอง “ท่านมีแผนใหม่อะไร?”

ก่อนหน้านี้เทียนเห้าดูไม่สนใจสถานการณ์เกี่ยวกับโม่เวิ่นเทียน

ในตอนนี้จู่ๆ ก็กล่าวขึ้นมาต้องพยายามจับตัวเขามาให้ได้ เป็นการเอาจริงเอาจังอย่างเห็นได้ชัด

แต่ไม่ใช่เพราะเหตุการณ์ทั้งหมดในวันนี้

เกรงว่าเทียนเห้าจะมีการไตร่ตรองที่ลึกซึ้งกว่านี้ มิเช่นนั้นการจับตัวโม่เวิ่นเทียน อาจจะส่งผลกระทบต่อสันติภาพระหว่างทั้งสองแคว้น

ในเวลานี้ไม่ใช่ทางเลือกที่ดีที่จะสู้รบกับแคว้นซีหรงอีกครั้ง

“ข้าคิดว่าโม่เวิ่นเทียนมาที่เมืองหลวงเพราะมีความปรารถนาอย่างอื่น ในตอนนี้เพียงแค่ต้องการบีบบังคับจุดประสงค์ของเขาออกมา” ในขณะที่กล่าวเช่นนี้ สายตาก็ไปทางซ่งฉงปิง

ไม่ช้าก็เร็วเขาจะต้องทำให้หางจิ้งจอกของโม่เวิ่นเทียนโผล่ออกมา

ดีที่ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิดไว้ มิเช่นนั้น——เขาไม่เสียดายจะต่อสู้

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ดวงตาของฉีเทียนเห้าก็เผยให้เห็นเจตนาฆ่าเล็กน้อย

ซ่งฉงปิงรู้สึกว่าจุดประสงค์ของโม่เวิ่นเทียนไม่บริสุทธิ์ และนางมักจะมีความรู้สึกไม่ดี ดังนั้นฉีเทียนเห้าจึงกล่าวเช่นนี้ นางก็รู้สึกว่ามันเป็นไปได้

เพียงแต่……

“ปิงเอ๋อร์ นี่......อย่าโทษข้าเลย......”

ซ่งฉงปิงจ้องไปที่ฉีเทียนเห้าและบอกให้เขาหุบปาก

ฉีเทียนเห้า “......คือว่า จริงๆ แล้ว......เจ้างดงามเกินไป......”

แม้ว่าจะชื่นชมนาง แต่ซ่งฉงปิงก็ยังคงจ้องไปที่ฉีเทียนเห้าและชี้ไปที่ประตู

ความหมายชัดเจนคือออกไป!

ฉีเทียนเห้า “คราวหน้า......คราวหน้าข้าจะระมัดระวัง”

ฉีเทียนเห้าพูดไปพลางก้าวถอยหลังไปพลาง โดยหวังว่าซ่งฉงปิงจะเปลี่ยนใจ

จริงๆ เลย ท่านเป็นเหมือนบุรุษที่หิวโหยมานาน ป้อนเท่าไหร่ก็ไม่อิ่ม

หลังจากนั้นในท้ายที่สุดฉีเทียนเห้าก็ไม่สามารถทำให้ซ่งฉงปิงเปลี่ยนใจได้ จึงจำต้องเปิดประตูด้วยความโกรธ

“ข้าจะไปทำของกินมาให้เจ้า”

ฉีเทียนเห้าถอนหายใจและออกจากห้องอย่างไม่เต็มใจ

หลังจากในห้องเหลือแค่ซ่งฉงปิงคนเดียว ซ่งฉงปิงก็มองไปที่เพดาน ไร้ความรักก็ไร้ความหมาย

เหตุใดในเรื่องแบบนั้น ความแข็งแกร่งทางกายภาพของผู้ชายและผู้หญิงถึงได้แตกต่างกันขนาดนี้?

จริงๆ เลย……

ซ่งฉงปิงยอมรับโชคชะตาและเข้าไปสเพซ

คราวนี้นางไม่ได้ดื่มแค่น้ำแร่จิตวิญญาณ

ก่อนหน้านี้นางขุดบ่อข้างสระน้ำแร่จิตวิญญาณ และทำให้น้ำแร่จิตวิญญาณไปที่นั่น

บางครั้งนางก็ลงไปอาบน้ำ

เช่นนั้นผลที่ได้ก็ดีกว่ายาอายุวัฒนะใดๆ และผิวพรรณก็ดีเป็นพิเศษ

เมื่อร่างกายถูกแช่อยู่ในน้ำแร่จิตวิญญาณ ซ่งฉงปิงก็รู้สึกว่าความปวดเมื่อยทั่วร่างกายล้วนหายไป และรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น

อดไม่ได้ที่จะทอดถอนใจ

“องค์หญิงเตี้ยนเซี่ย”

ในขณะนี้ซ่งฉงปิงได้ยินเสียงจากนอกประตู

เสียงนี้......