แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 777

เรื่องของเซี่ยงเซียวเซียน ไม่รู้โดนใครเปิดเผยออกไป

หูหยานซืออวี่รู้ว่าเซี่ยงเซียวเซียนเป็นคนป่วย ใกล้ตายแล้ว เลยรู้สึกเศร้าโศกมาก

ส่วนทูตของเป่ยอัน โมโหจนเตรียมจะพาหูหยานซืออวี่กลับเป่ยอัน

ดีที่ซ่งฉงปิงคิดได้ตั้งนานแล้ว เลยให้คนของตระกูลเว่ยไปห้ามทูตเป่ยอันเอาไว้ และกว่าจะปลอบใจทูตเป่ยอันจนได้

ส่วนสาเหตุที่ทูตเป่ยอันอยู่ต่อ ที่สำคัญยังเป็นเพราะคำพูดในตอนท้ายของซ่งหยุนดา : หูหยานซืออวี่ยังมีโอกาสในการเลือกสามี

แถมก่อนหน้านี้เซี่ยงเซียวเซียนก็หล่อจริงๆ ฮ่องเต้ก็ไม่ได้จะดูถูก และเซี่ยงเซียวเซียนก็เพิ่งกลับเมืองหลวงไม่นานเอง ฮ่องเต้ไม่รู้จักสถานการณ์ก็เป็นเรื่องปกติ

ส่วนเหล่าทูตของเป่ยอันก็รู้ว่า หากพวกเขากลับเป่ยอันโดยไม่สนอะไรทั้งสิ้น พวกเขาก็ไม่ได้ดีเช่นกัน ดังนี้หลังจากผ่านการพิจารณาแล้ว ก็ตัดสินใจที่จะอยู่ต่อในต้าชิ่งเดือนหนึ่งก่อน

เรื่องนี้คนที่มึนงงที่สุดก็ต้องเป็นจ้งฉางแล้ว

เพราะเดิมทีเขายังดำเนินคดีอยู่ แต่อยู่ๆฮ่องเต้กลับให้เขาทิ้งคดีในมือและไปจัดการเรื่องขององค์หญิงหูหยานก่อน

เขาเป็นเพียงแค่ต้าหลี่ซื่อชิง คนที่รับผิดชอบจัดการคดีต่างๆ จะให้เขาไปจัดการเรื่องของผู้หญิงได้อย่างไร?

แต่ฮ่องเต้ไม่สนมากขนาดนั้น พูดแค่ประโยคเดียว"องค์หญิงหูหยานมอบให้เจ้ารับผิดชอบแล้วนะ"

สิ่งสำคัญคือ หลังจากทิ้งคำพูดนี้ให้เขาแล้ว ฮ่องเต้ก็โบกมือ ให้เขาออกไป

จนกว่าถอยออกจากห้องหนังสือ เขายังคงมึนงงอยู่

ให้เขารับผิดชอบ รับผิดชอบอะไรล่ะ?

อย่าบอกนะว่าให้เขารับผิดชอบการหาสามีให้องค์หญิงหูหยาน?

ถึงแม้เขาไม่รู้ว่าจะรับผิดชอบอย่างไร แต่ฮ่องเต้ลงคำสั่งมาเขาก็ต้องไปทำ ทำให้คดีในมือของเขาไม่มีความคืบหน้าอะไรเลย

แต่ไม่นานเขาก็รู้ว่า คดีในมือของเขาล้วนมอบให้หลางซิงเหอไปจัดการ

ตอนนี้หลางซิงเหอก็ได้เป็นข้าราชการแล้ว ปัจจุบันรับผิดชอบจัดการคดีในศาลต้าหลี่ ถึงแม้ประสบการณ์ไม่เพียงพอ แต่ในเรื่องจัดการคดีเขาเก่งจริงๆ เขาเป็นคนมาจัดการคดีในมือของตัวเองต่อ เขาก็สบายใจได้แล้ว

ตอนที่รู้สิ่งเหล่านี้ จ้งฉางกำลังไปยังที่พักของหูหยานซืออวี่

พอถึงที่ของหูหยานซืออวี่ เมื่อเห็นหูหยานซืออวี่ที่ดูไม่สดชื่นเลย จ้งฉางก็รู้สึกปวดหัว อยากจะกลับไปจัดการคดีตอนนี้เลย

เมื่อเทียบกับการจัดการผู้หญิง จัดการคดีสบายกว่าเยอะเลย

แต่จ้งฉางยังคงทำความเคารพต่อหูหยานซืออวี่"องค์หญิงหูหยานพ่ะย่ะค่ะ"

หูหยานซืออวี่มองจ้งฉางทีหนึ่ง ไม่ได้พูดอะไรทั้งสิ้น

จ้งฉางถอนหายใจออกมา"หากองค์หญิงหูหยานมีเงื่อนไขใดๆ ก็บอกกระหม่อมมาเลยพ่ะย่ะค่ะ"

เขาจะพยายามหาคนที่องค์หญิงหูหยานต้องการ

หูหยานซืออวี่ได้ยินว่าเงื่อนไขอะไรล้วนสามารถพูดออกมาได้ สีหน้าที่เดิมยังแย่อยู่นั้น ก็ผ่อนคลายลงเยอะ

"ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ใต้เท้าจ้งก็ไปเดินเล่นกับข้าเถอะ"

เสด็จแม่ของนางเคยบอกว่า หากผู้หญิงอารมณ์ไม่ดี การไปเดินเล่นสามารถทำให้อารมณ์ดีขึ้น

แต่เสียดายที่หลังจากเสด็จแม่เข้าวังแล้ว ก็ไม่มีโอกาสได้เดินเล่นอีกเลย

ส่วนนาง ถึงแม้เป็นตั้งองค์หญิง แต่เนื่องจากไม่เป็นที่โปรดปราน โอกาสที่ได้ออกจากวังจึงไม่มาก

หลังจากมาถึงเมืองหลวงของต้าชิ่ง นางก็อยู่แต่ในโรงเตี้ยม ไม่มีโอกาสได้ออกไป ตอนนี้ใต้เท้าจ้งคนนี้บอกว่าเงื่อนไขอะไรล้วนเสนอได้ นางจะไม่ทิ้งโอกาสที่สามารถออกไปเดินเล่นได้หรอก

จ้งฉางได้ยินเช่นนี้ก็อึ้งไปเลย แต่ยังคงพูดว่า"ได้"

ซ่งฉงปิงได้ยินเรื่องของจ้งฉางและหูหยานซืออวี่ติดต่อกันห้าวัน

หลังจากรู้ว่าห้าวันนี้จ้งฉางเดินเล่นกับหูหยานซืออวี่อยู่ตลอด ซ่งฉงปิงรู้สึกกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

เดินเล่นกันจะเกิดความรักได้หรือ?

อยู่ๆซ่งฉงปิงก็รู้สึกผิดต่อจ้งฉางใต้เท้าจ้งซะแล้ว

เพราะการที่ให้ต้าหลี่ซื่อชิงที่เป็นชายแท้คนหนึ่งไปเดินเล่นกับผู้หญิง ลำบากเขาจริงๆ

"เรื่องอาจไม่ได้แย่อย่างที่เจ้าคิดหรอก"

ตอนที่ซ่งฉงปิงกำลังคิดเช่นนี้อยู่ ก็มีเสียงของฉีเทียนเห้าส่งมาจากข้างๆ

ซ่งฉงปิงได้ยินเช่นนี้ มองไปทางฉีเทียนเก้าด้วยความอยากรู้อยากเห็น"เจ้ารู้อะไรหรือ?"

ฉีเทียนเห้าไม่ได้ตอบคำถามของซ่งฉงปิง แต่กลับอุ้มซ่งฉงปิงขึ้นมา"ปิงเอ๋อร์ของข้าเหมือนมักจะชอบติดตามเรื่องของชายคนอื่น?"

ซ่งฉงปิง"......"เขาหึงเรื่องอะไรหรือ?