แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 793

ตรงที่ที่ซ่งฉงปิงอาเจียน เป็นริมทางแห่งหนึ่ง

พอดีกับที่ด้านหน้ามีซอยเล็กๆ

และเมื่อซ่งฉงปิงอาเจียนเสร็จและเงยหน้าขึ้นมา ก็เห็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่บนใบหน้าค่อนข้างสกปรก แต่ดวงตากลมโต

เด็กคนนั้นสวมชุดประจำชนเผ่าที่ธรรมดาที่สุด ยืนอยู่ตรงนั้น มือหนึ่งถือขนมน้ำตาลปั้นที่รูปร่างหน้าตาคล้ายกับนางอย่างมาก และจ้องมองซ่งฉงปิงอย่างอยากรู้อยากเห็น

ซ่งฉงปิงตกตะลึง

มองซ้ายขวาเล็กน้อย จนแน่ใจว่าเด็กคนนั้นไม่ได้มีผู้ใหญ่อยู่ข้าง จึงอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว

เด็กคนนี้เมื่อดูๆ แล้ว อย่างมากที่สุดก็อายุสองขวบ แล้วไม่มีผู้ใหญ่ตามมาด้วย ถ้าหากถูกลักพาตัวไปแล้วจะทำอย่างไร?

คิดเช่นนี้ ซ่งฉงปิงก็ต้องการจะเข้าไปใกล้เด็กผู้หญิงคนนั้น

ถึงอย่างไร นางก็เป็นแม่คน ไม่อาจทนเห็นเด็กพบเจอกับอันตรายได้

แต่ซ่งฉงปิงยังไม่ทันขยับ เด็กผู้หญิงคนนั้นก็ถือขนมน้ำตาลปั้นของนาง แล้วหันเดินจากไป

เพราะว่าด้านข้างเป็นหัวโค้ง ฉะนั้นเด็กผู้หญิงจึงหายไปจากสายตาของซ่งฉงปิงในทันที

ขณะที่ซ่งฉงปิงกำลังลังเลว่าจะตามไปหรือไม่ ด้านหลังก็มีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้น

"เจ้าไม่เป็นอะไรใช่ไหม?"

คือเสียงของฉีเทียนเห้า——พูดให้ถูกก็คือ ฉีเทียนเห้าเลียนแบบเสียงขององครักษ์ผู้นั้น

เพียงแค่หันกลับไป ก็เห็นใบหน้านั้นที่ดูไม่เข้ากันอย่างมากจริงๆ

ซ่งฉงปิง: "....." เผชิญหน้ากับใบหน้านี้ ซ่งฉงปิงรู้สึกเหมือนกับว่ากำลังแสดงละคร

เพียงแต่เมื่อเห็นความกังวลในแววตาของฉีเทียนเห้า อีกทั้งท่าทีที่อยากจะเข้ามาโอบกอดและพยายามควบคุมความรู้สึก ซ่งฉงปิงก็รู้สึกใจอ่อน

"ข้าไม่เป็นไรหรอก"

แต่ทว่าครั้งนี้ ถึงซ่งฉงปิงจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่ฉีเทียนเห้าก็ไม่ได้รู้สึกผ่อนคลายด้วยเหตุนี้ กลับขมวดคิ้วแน่น แล้วกล่าวว่า "ทุกครั้งที่ถามเจ้าเจ้าก็บอกเสมอว่าไม่เป็นไร แต่เมื่อครู่นี้เจ้าอาเจียนไม่ใช่หรือ?"

นับตั้งแต่รู้ว่าปิงเอ๋อร์ตั้งครรภ์ นางก็ไม่เคยอาเจียนเลย

และเพราะว่าเขาไม่ได้มีส่วนร่วมกับเด็กสองคนก่อนหน้า ฉะนั้นจึงไม่เห็นปฏิกิริยาการตั้งครรภ์อะไร

และด้วยเหตุนี้ เห็นซ่งฉงปิงอาเจียน ฉีเทียนเห้าจึงทำท่าเอาจริงเอาจัง

ถ้าหากไม่ใช่เพราะตอนนี้ภายนอกเขาเป็นองครักษ์ที่ซื่อๆ คนหนึ่ง เขาก็อยากจะนำปิงเอ๋อร์ของเขามาโอบกอดเอาไว้จริงๆ และบังคับพากลับไปพักผ่อนในลานบ้านจริงๆ

ในเมืองหยุนจาง คนของฉีเทียนเห้าได้เช่าบ้านหลังหนึ่งเอาไว้

ถึงอย่างไรโรงเตี๊ยมก็มีคนเยอะมาก จึงไม่ค่อยสะดวก

ซ่งฉงปิงมองสายตาของฉีเทียนเห้า ก็รับรู้ถึงความคิดของเขา

ด้วยเหตุนี้จึงรีบกล่าวว่า "ข้าไม่เป็นอะไรจริงๆ ไม่เป็นอะไรแม้แต่น้อย ที่อาเจียนออกมา ก็เพราะว่าเมื่อครู่นี้เห็นหนอนเหล่านั้นแล้วรู้สึกคลื่นไส้จริงๆ"

พูดจบ ซ่งฉงปิงยังกล่าวอธิบายว่า "ก่อนหน้านี้ข้าไม่เคยกลัวสิ่งเหล่านี้เลย บางทีหลังจากตั้งครรภ์อาจจะงอแงไร้เหตุผลเท่านั้นเอง"

ซ่งฉงปิงพูดพลาง ทำท่าทางจนปัญญา

เพียงฉีเทียนเห้าได้ฟัง ก็แสดงสีหน้าไม่เห็นด้วย "เดิมทีสิ่งเหล่านี้ก็น่าสะอิดสะเอียนอยู่แล้ว เจ้างอแงไร้เหตุผลที่ไหนกัน?"

พูดพลาง เม้มปากเล็กน้อย และกล่าวต่อไปว่า "ยิ่งไปกว่านั้น ถึงแม้ว่าเจ้าจะงอแงไร้เหตุผลจริงๆ ข้าก็ชอบเป็นอย่างยิ่ง"

ซ่งฉงปิง: "....." แค่อ้าปากก็เอ่ยคำพลอดรัก มันช่าง......

มิน่าล่ะบรรดาผู้หญิงถึงชอบฟังคำพูดที่ไพเราะ คำพูดที่น่าฟังนี้เมื่อได้ฟังแล้ว ก็เต็มไปด้วยความสบายใจจริงๆ

เพียงแต่ ตอนที่พูด ฉีเทียนเห้าใช้ใบหน้าซื่อๆ อีกทั้งมีรอยแผลนี้พูดออกมา ทำไมถึงมี.....อืม ความรู้สึกที่ตรงกันข้าม?

และก็คือ ใบหน้าของฉีเทียนในขณะนี้ แค่เห็นก็คือลักษณะที่ซื่อๆ ได้เดียงสา ก็รู้สึกว่าไม่รู้จะพูดอย่างไรแล้ว

ฉะนั้น การใช้ใบหน้านี้พูดคำพูดเหล่านี้ออกมา ทำให้ซ่งฉงปิงรู้สึกดีใจอย่างบอกไม่ถูก

แน่นอนว่า นี่ก็คือสาเหตุที่นางรู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าคนนี้คือฉีเทียนเห้า

หลังจากที่ดีใจแล้ว ซ่งฉงปิงก็ไม่ลืมที่จะนึกถึงเด็กผู้หญิงคนนั้นเมื่อครู่นี้