แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 808

“กษัตริย์แห่งหนานเจียงส่งคนมาแล้วเจ้าค่ะ” ไป๋เสาดูเคร่งขรึม “คนอยู่ด้านนอกประตู”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ สีหน้าของซ่งฉงปิงก็ค่อนข้างสงบนิ่ง

ตัวตนของนางอาจจะถูกเปิดเผย นางคาดเดาไว้ล่วงหน้าแล้ว

ในที่สุดวันนี้ก็มาถึง

แต่ก็ดี

ฉีเทียนเห้าไม่พบร่องรอยของเหมียวหลานมาโดยตลอด กษัตริย์แห่งหนานเจียงส่งคนมาที่นี่ บางทีอาจเป็นจุดเปลี่ยน

มิฉะนั้น นางก็ไม่รู้ว่าร่างกายของเซี่ยงเซียวเซียน ยังสามารถอยู่ได้อีกนานแค่ไหน

“เจ้าไปเชิญคนเข้ามารอ” ซ่งฉงปิงสั่งไป๋เสา

“แล้วองค์หญิงใหญ่ล่ะเจ้าคะ?” ไป๋เสาถาม

ซ่งฉงปิงเม้มริมฝีปาก “คนของกษัตริย์แห่งหนานเจียงมาแล้ว ข้าจะไม่แต่งตัวให้ดีได้อย่างไร? ถึงตอนนั้นจะได้ไม่เสื่อมเสียเกียรติของราชวงศ์”

ในขณะพูด ซ่งฉงปิงก็หันหลังเดินไปทางห้องของตนเอง

เมื่อมาถึงห้อง ทันทีที่ปิดประตู ซ่งฉงปิงก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมแขน

ลมหายใจอุ่นๆ แผ่ซ่านออกมา เป็นกลิ่นที่คุ้นเคย

ไม่นานริมฝีปากของซ่งฉงปิงก็ถูกประกบ

ในขณะที่ซ่งฉงปิงกำลังจะหายใจไม่ออก ในที่สุดฉีเทียนเห้าก็ปล่อยริมฝีปากของซ่งฉงปิง

ซ่งฉงปิงหายใจหอบ และเหลือบมองฉีเทียนเห้าอย่างไม่พอใจ “ท่านก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ติดตาม แต่ทำเหมือนกับว่าข้าจะไปจากท่าน”

ความรู้สึกของฉีเทียนเห้า ทั้งหมดสะท้อนออกมาในจูบนี้

ซ่งฉงปิงทั้งโกรธทั้งขบขัน

ฉีเทียนเห้ายังคงกอดซ่งฉงปิง​​ “ข้าไม่อยากให้เจ้าไปพบกับกษัตริย์แห่งหนานเจียงอะไรนั่น”

ฉีเทียนเห้าเต็มไปด้วยความหึงหวง

ซ่งฉงปิงกลอกตามองฉีเทียนเห้า “ตั้งแต่แรกที่ท่านเข้ามาในหนานเจียง ไม่ใช่รู้แล้วหรือว่าต้องมีวันนี้? ”

เมื่อฉีเทียนเห้าได้ยินก็เงียบ

สิ่งที่ปิงเอ๋อร์พูดนั้นถูกต้อง และเขาไม่สามารถหักล้างได้

“เอาล่ะ เจ้ารีบเปลี่ยนเสื้อผ้าเถอะ คนหนานเจียงเหล่านั้นยังรออยู่ด้านนอก”

ฉีเทียนเห้าไม่ชอบให้ผู้อื่นทำอะไรเพื่อตนเอง ดังนั้นในเวลานี้จึงเปิดเผยใบหน้าที่แท้จริง

ฉีเทียนเห้า “บอกให้พวกเขารอต่อไป”

ยังคงไม่ยอมปล่อยซ่งฉงปิง

ซ่งฉงปิงมองไปที่ฉีเทียนเห้าอย่างจนปัญญา “ท่านไม่อยากรู้ว่าเหมียวหลานอยู่ที่ไหนหรือ? ”

ฉีเทียนเห้า “……”

หลังจากผ่านไปนาน ในที่สุดฉีเทียนเห้าก็ปล่อยซ่งฉงปิง

เมื่อออกไปแล้ว ซ่งฉงปิงก็เปลี่ยนเป็นเครื่องแต่งกายของต้าชิ่ง ดูเคร่งขรึมและมั่งคั่ง เต็มไปด้วยความน่าเกรงขามเฉพาะตัวขององค์หญิงใหญ่

คนหนานเจียงที่รอเหล่านั้นหงุดหงิด เพียงแค่รู้สึกว่าองค์หญิงใหญ่ของต้าชิ่งเล่นตัว ไม่เห็นขุนนางของหนานเจียงอยู่ในสายตา และไม่พอใจมานานแล้ว

แต่เมื่อเห็นซ่งฉงปิง สายตาของพวกเขาก็อดไม่ได้ที่จะถูกซ่งฉงปิงดึงดูด และความไม่พอใจในใจก็สูญสิ้น

ความสง่างามสูงส่งของซ่งฉงปิง และนิสัยเฉพาะตัวรอบกาย เป็นสิ่งที่หาไม่ได้ในผู้หญิงของหนานเจียง

ผู้หญิงของหนานเจียงสวยงามมาก แต่ส่วนใหญ่มีจะร่าเริงและมีชีวิตชีวา

แต่ความชื่นชมที่มีต่อซ่งฉงปิงก็สลายหายไป เมื่อเห็นองครักษ์ข้างกายของซ่งฉงปิงที่ดูซื่อสัตย์ และยังมีรอยแผลเป็นอัปลักษณ์บนใบหน้าผู้นั้น

ช่างทำให้เสียบรรยากาศ

เมื่อคิดเช่นนี้ ขุนนางของหนานเจียงก็จ้องมองไปที่ฉีเทียนเห้าอย่างไม่พอใจ

ฉีเทียนเห้ามองอย่างเย็นชา สายตาเฉียบคมราวกับมีด

ขุนนางของหนานเจียง“......” น่ากลัวมาก

แต่เมื่อมองอย่างละเอียดถี่ถ้วน ผู้ที่ยืนอยู่ตรงนั้นก็ยังคงเป็นคนร่างใหญ่อัปลักษณ์ที่ซื่อสัตย์ น่ากลัวตรงไหนกัน? คนอัปลักษณ์ก็มีไม่น้อย

ขุนนางของหนานเจียงละสายตา และคารวะซ่งฉงปิง “คารวะองค์หญิงใหญ่แห่งต้าชิ่ง”

ซ่งฉงปิงพยักหน้าเล็กน้อย และกล่าวด้วยเสียงเรียบง่าย “ไม่ต้องพิธีรีตอง”

ในขณะพูดก็นั่งลงและกล่าวว่า “ไม่ทราบว่าพวกท่านมาที่นี่ มีเรื่องอันใด? ” ซ่งฉงปิงรู้แล้วยังแกล้งถาม

ขุนนางของหนานเจียง “กษัตริย์ของเรารู้ว่าองค์หญิงใหญ่แห่งต้าชิ่งจะมา จึงให้ข้ามารอรับองค์หญิงใหญ่เข้าไปเป็นแขกในวังหนานเจียง”