แม่หญิงปรุงยามือปราบกับลูกลิงทั้งสอง นิยาย บท 827

เรื่องที่หัวหน้าเผ่าเหมียวไม่ใช่หัวหน้าเผ่าเหมียวตัวจริง ทำให้ประชาชนตกตะลึงไปครู่หนึ่ง

เพียงแต่นี่ไม่สำคัญ

ที่สำคัญก็คือ เมื่อรู้ว่าหัวหน้าเผ่าเหมียวที่พวกเขาเห็นเป็นตัวปลอม อีกทั้งหัวหน้าเผ่าเหมียวยังถูกฆ่าไปแล้ว บรรดาประชาชนก็พากันเงียบกริบ

อย่างไรเสีย ในใจของพวกเขา หัวหน้าเผ่าเหมียวคนนั้นที่พวกเขารักใคร่เทิดทูนคือเหมียวยู่ ไม่ใช่เหมียวหลัว

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากที่พวกเขารู้ว่า เหมียวหลัวมาแทนที่เหมียวยู่ คาดไม่ถึงว่ายังทำหลายๆ เรื่องออกมา พวกเขาก็เลยพูดไม่ออกเลย

ในท้ายที่สุด ในอารมณ์ที่สลับซับซ้อนของประชาชน ส่วนเหมียวหลัว ไม่มีโอกาสได้แก้ตัวเลยแม้แต่น้อย ถูกตัดสินประหารชีวิตเลย

ส่วนเพราะเหตุใดถึงตัดสินประหารชีวิตโดยตรงนั้น?

สาเหตุก็ง่ายดายอย่างมาก : "เหมียวหลัวเลี้ยงกู่มากมายเหลือเกิน และดูชั่วร้ายเกินไป หากไม่รีบจัดการเสียก่อน เกรงว่าจะต้องเกิดหายนะอย่างแน่นอน

หลังจากจัดการเหมียวหลัวแล้ว เรื่องราวยังไม่จบลง

เพราะว่า เยโม่ต้องการฉวยโอกาสจากเรื่องนี้ ทำในเรื่องที่เขาต้องการจะทำมาตลอด

หลังจากนั้นประชาชนก็พบว่า ข้างๆ กษัตริย์แห่งหนานเจียงของพวกเขาปรากฏกษัตริย์แห่งหนานเจียงอีกคนหนึ่ง

คาดไม่ถึงว่าจะมีกษัตริย์แห่งหนานเจียงสองคนอย่างนั้นหรือ?

นี่มันเกิดอะไรขึ้น?

"เชื่อว่าพวกเจ้าก็เห็นแล้ว ว่าข้ามีน้องชายฝาแฝด"

เยโม่เพิ่งกล่าวประโยคนี้ออกมา ประชาชนทั้งหลายต่างส่งเสียงอื้ออึง

พวกเขาทั้งหมดรู้กฎเกณฑ์ของชนเผ่าอูที่ว่าสามารถอยู่ได้เพียงคนเดียวหากมีฝาแฝด โดยเฉพาะอย่างยิ่ง ไม่ว่าจะเป็นชนเผ่าอูหรือเหมียวซื่อที่เป็นราชวงศ์หนานเจียง พวกเขาล้วนมีกฎเกณฑ์เช่นนี้

เหมียวหลัวเมื่อครู่นี้ ไม่ใช่ตัวอย่างที่ดีที่สุดหรอกหรือ?

ราชวงศ์ของหนานเจียงนี้หากเก็บฝาแฝดเอาไว้ นั่นคือหายนะ

ที่ด้านล่าง ต่างวิพากษ์วิจารณ์กันต่างๆ นานา

"พวกเจ้ายังจำได้หรือไม่ หัวหน้าเผ่าเหมียวตัวจริง ตลอดชีวิตนี้เขาได้ระบุชื่อฝาแฝดอยู่ในราชวงศ์หนานเจียงมาตลอดมิใช่หรือ?"” เยโม่กล่าวว่า "ดังนั้นที่ข้าเป็นกษัตริย์แห่งหนานเจียงนี้ ก็เพื่อน้องชายของข้า"

"พวกเจ้ารู้ไหมว่าตั้งแต่น้องชายข้าเกิดมา ได้รับความเจ็บปวดทรมานมากขนาดไหน?"

พูดจบ เยโม่ก็นำโชคร้ายที่เยหลินได้ประสบ มาบรรยายกับทุกๆ คน

หลังจากที่หลายๆ คนได้ฟังประสบการณ์เลวร้ายที่ประสบมาของเยหลิน ทั้งหมดก็เงียบสงบไม่พูดจา

เพราะว่า ช่างน่าเวทนาจริงๆ

คนส่วนใหญ่ในที่นี้มีลูกแล้ว ตราบใดที่พวกเขาพาลูกของตนเองมาด้วยก็รู้สึกรับไม่ได้

เด็กที่เผชิญกับความเลวร้ายและความเจ็บปวดทรมานมาตั้งแต่เกิด แต่กลับมีชีวิตอยู่อย่างเข้มแข็งเด็ดเดี่ยว มันเป็นเรื่องที่ทำให้คนรู้สึกสงสารแค่ไหน?

เพียงแต่ว่า นี่เป็นความคิดของพ่อแม่ที่มีเมตตาบางส่วน แต่ยังมีบางคนที่ยึดมั่นในกฎเกณฑ์ของชนเผ่าอูกับราชนิกุลหนานเจียงอยู่ และรู้สึกว่าเด็กฝาแฝดสมควรตาย และสมควรที่จะได้รับความเจ็บปวดทรมาน

บางคนกลับคิดว่าเยหลินได้รับความเจ็บปวดทรมานขนาดนั้นแต่เขาก็ยังไม่ตาย นั่นคือถูกภูตผีปีศาจเข้าสิงร่างแล้วอย่างแน่นอน

สรุปได้ว่า ล้วนมีการตอบสนองไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง

ได้ฟังคำพูดของคนเหล่านั้น เยโม่รู้สึกว่าหัวใจราวกับถูกมีดฟัน

เห็นได้ชัดว่าล้วนเป็นชีวิตที่สดใสงดงามชีวิตหนึ่ง แล้วมีเหตุผลอะไรที่ฝาแฝดจะไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้ล่ะ?

พวกเขาเป็นฝาแฝดแล้วมันผิดอะไร?

เยโม่มองเยหลินด้วยดวงตาแดงก่ำ

แต่ทว่า เวลานี้เยหลินมีสีหน้าไม่แยแสใส่ใจ หรือพูดได้ว่า เย็นชา

เดิมทีแล้วความอบอุ่นที่เขาได้รับจากโลกใบนี้มันน้อยนิดยิ่งนัก และเขาก็ไม่ได้คาดหวังว่าคนแปลกหน้าเหล่านี้จะให้สิ่งที่เรียกว่าความอบอุ่นแก่เขาด้วย

พูดตามตรง คนเหล่านี้คือคนที่ไม่สำคัญ

ฉะนั้นเหตุใดจึงต้องเสียใจเพราะคำพูดของพวกเขาด้วย?

ตลอดชีวิตนี้เขาแบกรับความกดดันมามากพอแล้ว คำพูดของคนเหล่านี้เดิมทีไม่มีทางทำร้ายเขาได้เลย

ถ้าไม่ใช่ว่าเยโม่ยืนหยัดมุ่งมั่น บางทีเขาอาจจะไม่เต็มใจที่จะยืนอยู่ตรงนี้ก็ได้